Με καθυστέρηση λίγων μηνών είδα κι εγώ
σήμερα την ταινία “Oppenheimer” που τόσο
ντόρο ξεσήκωσε (εφτά βραβεία Όσκαρ) και έχασα κάπου τρεις ώρες από την πολύτιμη
ζωή μου.
Διότι για να καταλάβω τι γινόταν εκεί
μέσα και ποιος ήταν με ποιον και τι δουλειά είχε στο φιλμ, έπρεπε πρώτα να
μελετήσω την εγκυκλοπαίδεια για να μάθω τα δεκάδες ονόματά τους. Κατόπιν έπρεπε
να υποστώ τις μισές σκηνές της ταινίας για γεγονότα που ήδη γνώριζα από τα
διαβάσματά μου και δεν μου προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον.
Αυτό που δεν γνώριζα και είχε
ενδιαφέρον ήταν οι υπόλοιπες μισές σκηνές της ταινίας, όταν ο Οπενχάιμερ πέρασε
από ανάκριση για τα πολιτικά του φρονήματα – μολονότι και αυτές οι σκηνές δεν
ήταν καθόλου πρωτότυπες, εφόσον έχουμε παρακολουθήσει ανάλογες σε δεκάδες άλλες
ταινίες και ντοκιμαντέρ και οι εναλλαγές έγχρωμων και ασπρόμαυρων σκηνών απλώς
μας μπέρδευε, μέχρι που καταλάβαμε ότι αυτό ήταν ένα σκερτσάκι του σκηνοθέτη
και το αγνοήσαμε.
Αν αντί γι’ αυτήν την κουραστική και
βαρετή ταινία βλέπαμε ένα σχετικό ντοκιμαντέρ, θα ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου