Είναι ένα πικρό ποτήρι που το πίνουμε
όλοι κάποια στιγμή, όλοι εμείς που αγαπούμε το κατοικίδιό μας και το έχουμε
βάλει στη ζωή μας ως μέλος της οικογένειάς μας.
Το αγαπημένο μας ζωάκι είναι γραμμένο
να φύγει πριν από μας.
Το σκεφτόμαστε άραγε αυτό, όταν
παίζουμε μαζί του, το κρατάμε στην αγκαλιά μας, του μιλάμε κι εκείνο με τα αθώα
μάτια του μας κοιτάζει ανυπόκριτα, με εμπιστοσύνη, τρίβεται πάνω μας τρυφερά
και μας δείχνει την αγάπη του;
Το σκεφτόμαστε ποτέ αυτό; Ή το
καταχωνιάζουμε στα βάθη του μυαλού μας, αρνούμαστε να το επεξεργαστούμε,
νιώθουμε τρόμο για εκείνη τη μοιραία ώρα που το αγαπημένο μας πλάσμα θα φύγει
από τη ζωή μας, θα φύγει οριστικά;
Όχι, δεν το σκεφτόμαστε. Δεν μπορούμε
να φανταστούμε ότι θα έρθει μια μέρα που εκείνο θα πάψει να υπάρχει και όλη μας
η αγάπη γι’ αυτό θα έχει απέναντί της το μεγάλο κενό.
Για όσους ανθρώπους αγαπάμε, μια τέτοια
σκέψη θα ήταν παράλογη. Όχι πως δεν συμβαίνει καμιά φορά και στις ανθρώπινες
ζωές. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση είναι μια αναπάντεχη συμφορά, ένας κεραυνός εν
αιθρία. Μόνο για τους γονείς μας ξέρουμε με κάποια βεβαιότητα ότι θα φύγουν πριν
από μας και εσωτερικά είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό.
Όχι όμως για τα αγαπημένα μας ζωάκια,
αυτό αρνούμαστε να το επεξεργαστούμε. Όμως εδώ η περίπτωση να φύγουμε εμείς πριν
από αυτά είναι μια σπάνια εξαίρεση.
Θα φύγουν. Το σπίτι θα αδειάσει από την
παρουσία τους. Έτσι όρισε η φύση. Η ζωή τους είναι πιο σύντομη από την
ανθρώπινη ζωή.
Είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό;
Όταν τα χαϊδεύουμε, όταν τα παίρνουμε
αγκαλιά, όταν τους μιλάμε, όταν γελάμε με τα καμώματά τους, περνά ποτέ από το
μυαλό μας αυτή η απαίσια προοπτική;
Όχι, δεν περνά.
Δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό
που οπωσδήποτε θα συμβεί κάποτε. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι για τον πόνο ψυχής
που θα ακολουθήσει.
Η φύση έχει τους νόμους της. Δεν
ανατρέπονται. Αυτό το πλάσμα που τόσο αγαπούμε, κάποια στιγμή θα βγει από τη
ζωή μας.
Μην αγαπάς, γιατί θα πονέσεις, αυτό μας
λέει η φύση.
Γίνεται;
Όχι, δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου