Ιστορίες λαγνείας

Μετά από μια μάλλον ήσυχη και πληκτική ζωή πέθανα αισίως στα 98 μου χρόνια. Ήμουν βέβαιη ότι θα πήγαινα στον παράδεισο, αλλά είχα κάνει λάθος. Ο άγιος Πέτρος στην πύλη του γνωστού κήπου με κοίταξε καχύποπτα από πάνω ως κάτω και με ρώτησε:

-Εσύ λοιπόν είσαι η περιβόητη Ρέα;

-Μάλιστα εγώ. Αλλά γιατί περιβόητη;

-Αντιλαλεί ο τόπος από τη λαγνεία σου. Και θέλεις τώρα να μπεις και στον παράδεισο;

-Μα τι λες, καλέ μου άγιε Πέτρο. Εγώ μια ήσυχη ζωή έζησα, δεν πείραξα κανέναν.

-Μάλιστα, έτσι λέτε όλοι και νομίζετε ότι εμείς εδώ πέρα χάφτουμε μύγες.

Εκείνη τη στιγμή πλησίασε ένας ωραίος κύριος, ψηλός, μελαχρινός, πολύ γοητευτικός τύπος.

-Ελάτε μαζί μου, κυρία Ρέα, μου είπε ευγενικά.

-Πού θα πάμε;

-Θα δείτε.

Μην τα πολυλογώ, πήραμε το ασανσέρ και καταλαβαίνετε πού κατεβήκαμε.

-Πρόκειται για τραγικό λάθος! διαμαρτυρήθηκα έντονα.

Ο ωραίος κύριος χαμογέλασε με κατανόηση:

-Μην ανησυχείτε, δεν θα σας βάλουμε στην πτέρυγα των κακούργων.

-Και πού θα με βάλετε;

-Θα δείτε, μη βιάζεστε.

Διασχίσαμε πολύπλοκους διαδρόμους, ενώ διάφοροι γοητευτικοί κύριοι πηγαινοέρχονταν σοβαροί και με πολυάσχολο ύφος.

-Τι είναι όλοι αυτοί; τόλμησα να ρωτήσω.

-Δαίμονες, αγαπητή μου κυρία. Σαν κι εμένα.

-Δαίμων είστε κι εσείς;

-Βεβαίως. Τι άλλο θα μπορούσα να είμαι εδώ κάτω;

-Δεν είστε καθόλου όμως τρομαχτικός.

-Και γιατί έπρεπε να είμαι;

Εν τω μεταξύ πίσω από τις κλειστές πόρτες ακούγονταν γέλια και τραγούδια.

-Μα τι Κόλαση είναι αυτή; Δεν βλέπω καζάνια, δεν ακούω βογκητά και οι δαίμονες είστε πολύ όμορφοι άντρες.

-Χμ, έκανε αυτός, θα ακούσετε και βογκητά πιο κάτω.

Πράγματι πιο κάτω άρχισαν και τα βογκητά. Ανατρίχιασα λίγο.

-Τι τους κάνετε και βογκούν έτσι;

-Θέλετε να δείτε;

-Δεν ξέρω. Θα το αντέξω;

-Είμαι σίγουρος.

Άνοιξε μια πόρτα και είδα μερικούς να κάνουν σεξ και να βογκούν από ευχαρίστηση.

-Θέλετε να πάρετε μέρος;

-Όχι, ευχαριστώ.

-Όπως νομίζετε.

Συνεχίσαμε να περπατούμε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Σε κάποια σκοτεινή γωνιά ο τύπος με πλησίασε και με στρίμωξε στον τοίχο. Παρέλυσα από τον τρόμο.

-Τι θα μου κάνετε; Ρώτησα ξέψυχα.

-Προτιμάτε βιασμό ή συναινετικό σεξ;

-Αφήστε με ήσυχη, σας παρακαλώ.

-Α, ναι, ξέχασα, εσείς ζήσατε μια ενάρετη ζωή!

-Με ειρωνεύεστε;

-Καθόλου.

-Έχει γίνει ένα τρομερό λάθος εδώ πέρα με την περίπτωσή μου. Απαιτώ επανεξέταση της υπόθεσής μου.

-Μάλλον θα αποβεί εις βάρος σας.

-Μα…

-Αρκετά! Όχι άλλες φλυαρίες.

Συνεχίσαμε να προχωρούμε σιωπηλοί. Κάποια στιγμή σταματήσαμε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα. Ο γοητευτικός κύριος την άνοιξε και μπήκαμε σε ένα δωμάτιο, όπου τρεις επίσης γοητευτικοί κύριοι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι.

-Τι έκανε η κυρία; Ρώτησε ο ένας από αυτούς.

-Θα σας τα πει η ίδια, απάντησε ο συνοδός μου.

-Δεν έκανα τίποτα, είπα. Είμαι θύμα δικαστικής πλάνης.

-Δηλώνετε αθώα δηλαδή;

-Εντελώς. Έζησα μια ήσυχη ζωή, δεν πείραξα ποτέ κανέναν και υπήρξα καλός άνθρωπος.

-Θα το δούμε αυτό. Ας πάρουμε πρώτα τα δακτυλικά σας αποτυπώματα.

-Μα τι στην οργή… αστυνομία είστε;

-Όχι, βέβαια. Τα δακτυλικά σας αποτυπώματα που είναι μοναδικά για κάθε άνθρωπο είναι η συμπαντική σας ταυτότητα.

Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα πέρασαν στον υπολογιστή και αμέσως φάνηκε το πρόσωπό μου στην οθόνη.

-Είστε λοιπόν η κυρία Ρέα Στριφογυρίδου, του Αναξίμανδρου και της Κλεονίκης, γεννηθείσα εν Αθήναις το έτος 1921.

-Μάλιστα.

-Με καθαρό ποινικό μητρώο.

-Βεβαίως, μάλιστα.

-Βεβαρημένη από ιδιάζουσας μορφής λαγνεία.

-Δεν καταλαβαίνω τι λέτε.

-Δεν ξέρετε τι είναι η λαγνεία;

-Πώς, ξέρω…

-Την οποία ουδέποτε ικανοποιήσατε.

-Και λοιπόν;

-Λοιπόν, αυτό είναι το αμάρτημά σας. Αρνηθήκατε τη λαγνεία, με την οποία σας εφοδίασε η Κτίση. Την καταπνίξατε, την εξαφανίσατε.

-Είμαι περήφανη γι’ αυτό. Δεν ξέπεσα σε χυδαίες περιπτύξεις, απέφυγα κάθε μορφή ερωτικής ηδονής και διαφύλαξα την αγνότητά μου ως το τέλος της ζωής μου. Η θέση μου είναι στον παράδεισο και όχι εδώ.

-Λάθος κάνετε. Καμιά αγνότητά σας δεν διαφυλάξατε. Η σκέψη σας είναι σκέτος βόρβορος. Δείτε και μόνη σας.

Στην οθόνη άρχισαν να παρουσιάζονται απίστευτα πρόστυχες σκηνές σεξουαλικών οργίων με επίκεντρο τη μορφή μου. Ένιωσα τέτοια ντροπή που σκέπασα τα μάτια μου.

-Σταματήστε παρακαλώ, δεν αντέχω να βλέπω.

-Είναι κρίμα που δεν πραγματοποιήσατε αυτές τις εξαιρετικές ιστορίες λαγνείας που παρήγαγε η σκέψη σας. Ή έστω που δεν τις καταγράψατε να τις απολαύσουν οι αναγνώστες σας.

Στην οθόνη τα όργια συνεχίζονταν με νέους πρωταγωνιστές και με επίκεντρο πάντα εμένα.

-Και τώρα θα τιμωρηθώ, επειδή έκανα τέτοιες σκέψεις; Φώναξα αγανακτισμένη. Δεν εκτιμούν οι Ουρανοί ότι αρνήθηκα να τις ζήσω, ότι προσπάθησα να μείνω αμόλυντη ως το τέλος;

-Οι Ουρανοί έχουν περίεργες ηθικές αρχές. Εμείς εδώ κάτω όμως εκτιμούμε πολύ τις ιστορίες σας. Πρόκειται για εξαιρετικές ιστορίες λαγνείας που θα ήταν κρίμα να περάσουν στην ανυπαρξία και να χαθούν για πάντα. Τις έχουμε ήδη περάσει σε πρόγραμμα και θα τις υλοποιήσουμε οσονούπω.

-Κάντε ό,τι θέλετε. Εγώ διακηρύσσω την αγνότητά μου και απαιτώ αναθεώρηση. Η θέση μου είναι στον παράδεισο.

-Θα κακοπεράσετε εκεί πέρα, κυρία Ρέα. Θα πέσετε σε κατάθλιψη. Σκεφτείτε: δεν θα τολμάτε να φέρετε στο μυαλό σας ούτε μια εικόνα λαγνείας. Θα μελαγχολήσετε και θα μαραζώσετε. Τι δουλειά έχετε εσείς με ανέραστους ανθρώπους και αγγέλους; Εδώ θα περάσετε ζάχαρη όμως. Σας το υποσχόμαστε.

-Στην Κόλαση; Μέσα στα καζάνια;

-Στην πτέρυγα που θα σας βάλουμε δεν έχει καζάνια.

Στην οθόνη εκείνη τη στιγμή τρεις άντρες έπαιζαν ερωτικά παιχνίδια με εμένα στη μέση.

-Κλείστε την αυτή τη βρωμερή οθόνη, δεν αντέχω να βλέπω! Βόγκηξα απελπισμένη.

-Καλά λέτε, είπε ο ένας από αυτούς και την έκλεισε. Ύστερα σηκώθηκε.

-Προτείνω να παίξουμε τώρα αυτή την ενδιαφέρουσα σκηνή, είπε.

Α, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Εδώ που βρέθηκα υλοποιήθηκαν όλες μου οι ερωτικές σκέψεις. Άξιζε τον κόπο που κρατήθηκα αγνή ως το τέλος της ζωής μου. Ένα πράγμα μόνο με ενοχλεί: που επαναλαμβάνονται συνέχεια οι ίδιες ιστορίες. Πρέπει να εφεύρω καινούργιες, να υπάρχει ποικιλία.

Και οι παρτενέρ μου με πιέζουν.

Ρέα, μου λένε, αν δεν σκεφτείς νέες παραλλαγές και συνδυασμούς, θα σε στείλουμε στα καζάνια. Αρχίσαμε να βαριόμαστε.