"Τους γέροντες κοιτούσα"

Τους γέροντες κοιτούσα από μικρή,

τότε που με μαστίγωνε ανελέητα

και με ταπείνωνε η ζωή:

Τι κάθεσαι;

Το χρέος  σου είναι έξω να γυρνάς,

να ερωτεύεσαι,

από το πάθος να δονείσαι ολόκληρη,

να πίνεις,

να μεθάς,

να ξενυχτάς παρέα με ωραία σώματα,

σε παραλίες νυχτερινές

γύρω από τις φωτιές

να ονειρεύεσαι

και να χορεύεις

και να τραγουδάς.

Τι κάθεσαι;
Να με τιμήσεις είναι χρέος σου,

να δώσεις νόημα στη νιότη σου

κι όχι αποκομμένη από τους άλλους

να μετράς το χρόνο σου,

να τον αφήνεις μάταια να κυλά.

Τους γέροντες κοιτούσα εγώ

που ήσυχοι πια

με τη ζωή βαριεστημένη

να ακολουθεί τα βήματά τους

-ό,τι ήτανε να γίνει έγινε-

είχανε πια τελειώσει

με τις ηδονές

και με τις άλλες τους υποχρεώσεις.