Παίζουμε πόλεμο;

Όπως μας πληροφορούν τα ίδια τα κανάλια, οι διαταραγμένοι που καίνε την πόλη κάθε λίγο και λιγάκι ξεκινούν τις καταστροφές την ώρα που αρχίζουν οι βραδινές τηλεοπτικές ειδήσεις. Όταν λήξουν, ηρεμούν και οι διαταραγμένοι. Εξάλλου, δεν χρειάζεται κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι όλοι αυτοί οι πειραγμένοι έχουν ανάγκη τη δημοσιότητα και ότι χωρίς αυτήν θα μαραζώσουν.

Από την άλλη οι πολίτες παρακολουθούν συγχυσμένοι τις μάχες των πειραγμένων με τους αστυνομικούς και αγανακτούν δικαίως. Αλλά, πώς έχω την εντύπωση εγώ ότι τα παλικάρια ένθεν κακείθεν παίζουν πόλεμο με ανεβασμένη την αδρεναλίνη τους και κάπου στο βάθος το ευχαριστιούνται κιόλας;

Στη μέση εμείς, οι φιλήσυχοι πολίτες – οι νοικοκυραίοι, αν θέλετε – που σφίγγεται η καρδιά μας βλέποντας τις φωτιές, τις καταστροφές της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας, τον άτυπο εμφύλιο που πλέον έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας.

Έτσι θα το πάμε λοιπόν; Έτσι φαίνεται θα το πάμε, διότι οι μεν κυβερνώντες δεν επιτρέπουν στην αστυνομία να αναλάβει δράση, οι δε αστυνομικοί μπορεί και να τη βρίσκουν με αυτά τα παιχνίδια πολέμου.

Αλλά τη βρίσκουν οπωσδήποτε και τα κανάλια που ανεβάζουν την τηλεθέασή τους. Θα ήθελα λίγο πιο σοβαρές ειδήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Παραδείγματος χάριν θα ήθελα μια λακωνική πληροφορία, χωρίς εικόνα, ότι στα Εξάρχεια λόγου χάριν οι ταραξίες κάνουν πάλι τα δικά τους και η αστυνομία προσπαθεί να τους απωθήσει. Και τώρα σε άλλα νέα.

Δεν γίνεται κάθε φορά να βλέπουμε ακριβώς το ίδιο έργο, το ίδιο σενάριο, τους ίδιους ηθοποιούς, την ίδια υπόθεση. Διότι εκτός των άλλων αισθανόμαστε και ηλίθιοι. Κι αν τα κανάλια επιμένουν να μας δείχνουν συνέχεια το ίδιο έργο, ας τους μειώσουμε εμείς την τηλεθέαση βλέποντας μια ταινία σε άλλο κανάλι. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω πια.

Βέβαια αυτή η τακτική δεν είναι ριζική λύση. Τη ριζική λύση την περιμένουμε από τους κυβερνώντες και από τις οδηγίες που θα δώσουν στην αστυνομία.

Κάποιοι λένε ότι αυτά συμβαίνουν και εις Παρισίους. Και αλλού συμβαίνουν, μόνο που εκεί οι ταραχές οφείλονται σε κάποια απόφαση της κυβέρνησής τους που εξόργισε τους πολίτες και δεν είναι εθιμική συμπεριφορά. Εδώ παίζουμε πόλεμο κάθε Σάββατο.

Το ρήμα «παίζουμε» το εννοώ. Γιατί στο παιχνίδι αυτό κανείς δεν χάνει τη ζωή του. Το πολύ πολύ να τραυματιστεί, όπως συνέβη σε μια κυρία συμπαθούσα των ταραξιών που από λάθος οι ταραξίες την τραυμάτισαν.

Όσο για μας τους εκτός παιχνιδιού πληρώνουμε ως κορόιδα τις ζημιές, λες και μας περισσεύουν τα χρήματα.