Παρατηρητής

 

Όταν η ζωή σου έχει πάρει τον κατήφορο, γλυκά, απαλά, διακριτικά και τα χρώματά της από ζωηρά και εκθαμβωτικά γίνονται σιγά σιγά θαμπά, χλομά, ξεθωριασμένα και παράλληλα συμβαίνει να μην είσαι η κλασική χαζοχαρούμενη φιγούρα που αναφωνεί: «Θετικές σκέψεις! Μόνο θετικές σκέψεις!» κι από την άλλη δεν είσαι πάλι ο μίζερος εκείνος τύπος που τα βάφει όλα μαύρα και μοιρολογεί νυχθημερόν…

 

Κάτι πρέπει να κάνεις, σκέφτεσαι, όταν όλα γύρω δείχνουν αρνητικά, κάποια μάλιστα εχθρικά, άλλα αναποδιασμένα και τίποτα καλό δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και η λογική λέει να μην περιμένεις πια και πολλά πράγματα, για την ακρίβεια λέει να μην περιμένεις τίποτα καλό, αλλά να περιμένεις κι άλλα δυσάρεστα, διότι έτσι πάει ο κόσμος, έτσι πάει η ζωή…

 

Και διότι δεν μπορεί να γυρίσει απάνω κάτω ο χρόνος και να πάψουν να πονούν οι κλειδώσεις σου, τα χέρια σου, τα πόδια σου, δεν γίνεται να περπατάς σαν μπαλαρίνα και να έρθει ο καλός σου πάνω στο άσπρο του άλογο κι εσύ να είσαι λυγερή μακρομαλλούσα, να πίνεις και να χορεύεις στις ακρογιαλιές. Αυτά πάνε τώρα, τέλειωσαν. Αποδώ και πέρα θα γκρεμίζεσαι λίγη λίγη…

 

Κάτι πρέπει να κάνεις, σκέφτεσαι.

Και καταλήγεις σε δύο τινά:

Να έχεις ψυχραιμία και ουδέτερη διάθεση.

 

Ψυχραιμία, διότι ο πανικός για το χειρότερο δεν απομακρύνει ούτε πόντο το χειρότερο ούτε και το φέρνει πιο κοντά. Αν πονούν οι κλειδώσεις σου, τότε πονούν οι κλειδώσεις σου. Δέξου την παρακμή σου με αξιοπρέπεια. Αν η ζωή σού φέρνει αναποδιές, εσύ θα τις ξεπερνάς χωρίς ταραχή και γκρίνια. Θα έρθουν κι άλλες κι άλλες. Δεν γίνεται να είσαι συνεχώς σε αναστάτωση και σύγχυση. Ψυχραιμία λοιπόν.

 

Και ουδέτερη διάθεση.

Που σημαίνει ότι δεν θα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με θετικές σκέψεις που δεν πιστεύεις, που ξέρεις ότι δεν έχουν καμιά ισχύ στην πραγματικότητα, πως είναι λόγια του αέρα. Ο εαυτός σου δεν πρόκειται να τις πιστέψει και απλώς θα συμπεριφέρεσαι κάπως σαν κλόουν. Ούτε όμως θα πέσεις στη μαύρη μαυρίλα και θα κοπανιέσαι με αρνητικές σκέψεις, μολονότι το μέλλον σου έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ό,τι σε πειράζει, θα το κοιτάς αδιάφορα.

 

Γίνε παρατηρητής. Είναι κι αυτός ένας ρόλος. Ο τελευταίος σου.