Σκέψεις

 

Ανάμεσα σε δυο μηδενικά παίζεται αδιάλειπτα ένα ακατανόητο θέατρο.

Ό,τι κι αν κάνουμε βρίσκεται πάντα μέσα στα όριά μας. Ας το πάρουμε απόφαση.

Αυτά που βλέπω δεν θα τα ξαναδώ.

Νεκρά συναισθήματα κείτονται στον πάτο των αναμνήσεών μου. Κάποτε θα πέθαινα γι’ αυτά. Πόσο γελοίο!

Αυξάνονται γύρω μου οι νεκροί.

Γιατί νιώθω αθάνατη, αφού ξέρω πως θα πεθάνω;

Η ζωή, τι μεγάλη απάτη!

Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να δακρύζω, όταν βλέπω ταινίες μυθοπλασίας.

Οι ελπίδες μου συρρικνώθηκαν σε δυο τρία πραγματάκια του παρόντος.

Το μέλλον μου παραμένει σκοτεινό. Μπορώ να το καταστρέψω αυτή τη στιγμή, να του αφαιρέσω κάθε δυνατότητα. Έχω την εξουσία, δεν έχω τη θέληση.

Οι γονείς μου ήθελαν παιδί και τους έκανα τη χάρη. Αυτοί οι αγνώμονες έφυγαν ωστόσο. Ποτέ δεν ρωτήθηκα για τίποτα.

Τοίχοι και τείχη. Τα επιβλέπει η Τύχη.

Δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει ένα μάτι χωρίς καλοσύνη.

Ο χρόνος από ένα σημείο και μετά δηλώνει την παρουσία του με σφυριές.

Ένα καλό μού έμεινε ωστόσο: η καλπάζουσα φαντασία.