«Viva Maria!» του Λουί Μαλ

 

 

 

 

Παρακολούθησα χθες στην τηλεόραση το «Βίβα Μαρία!», μια χαζοχαρούμενη, εντελώς ξεπερασμένη ταινία, απλοϊκή, με χοντροκομμένα μηνύματα που ήθελε να είναι και κωμική σε ορισμένες στιγμές της.

 

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τη χαρακτήριζα ως ανώδυνη φάρσα με ένα και μόνο προσόν: τις δυο Γαλλίδες πρωταγωνίστριες, δυο σταρ-μύθους: την Μπριζίτ Μπαρντό και την Ζαν Μορό στα νιάτα τους.

 

Επέμεινα να τη δω ως το τέλος, επειδή ήταν σκηνοθετημένη από τον Λουί Μαλ. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, κάπου, από κάποιο σημείο και μετά θα βελτιωθεί η κατάσταση. Έκανα λάθος.

 

Εντάξει, είπα, όταν έφτασε η ταινία στο τέλος της, και οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες μπορούν να φτιάξουν μια σαχλαμάρα στη ζωή τους.

 

Το πράγμα θα σταματούσε εκεί, αν μετά δεν ανέτρεχα στο γκουγκλ για να πάρω περισσότερες πληροφορίες.

 

Τι ύμνους διάβασα για το «Βίβα Μαρία!» δεν λέγεται!

 

Θα σας παραθέσω μόνο το κάτωθι:

----------------------------------------------

Δέκα λόγοι για να μην χάσετε το «Βίβα Μαρία!» είναι οι εξής:

 

1.    Για τις δύο εξαιρετικές σταρ που αλληλοσυμπληρώνονται.

2.    Για την ανατρεπτική υπόδυση της Μπριζίτ Μπαρντό που παίζει μια δυναμική επαναστάτρια κι όχι μια «γατούλα».

3.    Για την αέρινη σκηνοθεσία του Λουί Μαλ που καταφέρνει και ξεφεύγει από τα στερεότυπα και αποσπά την ουσία των πραγμάτων.

4.    Για τις πολλές πολιτικές αναφορές

5.    Γιατί, μερικά χρόνια αργότερα, στο «Ήταν κάποτε η επανάσταση» του Λεόνε, και πάλι από την Ιρλανδία θα μεταφυτευθεί η επανάσταση.

6.    Για την εξαίρετη δομική ισορρόπηση της μυθοπλασίας, όπου κάθε Μαρία προσφέρει στην άλλη κάτι που εκείνη δεν έχει.

7.    Για τη συμμετοχή στο σενάριο και του ιδιοφυούς Ζαν Κλοντ Καριέρ, που προσφέρει όχι μόνον κύρος αλλά και πολιτική στάση.

8.    Για τον εξαιρετικό συνδυασμό ψυχαγωγίας και πολιτικής άποψης.

9.    Για τις υψηλές κατασκευαστικές αξίες

10.    Γιατί ο Μαλ αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν ταπεινά κινηματογραφικά είδη αλλά δημιουργοί με οίστρο, μάγοι που μπορούν να μεταμορφώσουν κάτι το ταπεινό σε σπουδαίο.

----------------------------------------------------------

 

Θύμωσα πολύ. Γιατί, αν ο σκηνοθέτης δεν λεγόταν Λουί Μαλ αλλά πχ Λουί Κακομάλ, κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί με την ταινία του.

 

Είναι τόσο λίγο το μυαλό μερικών που δεν μπορεί να διακρίνει μια χαζή ταινία από ένα αριστούργημα; Ή κάτι άλλο παίζεται και δεν το ξέρουμε;

 

Συμβουλή: Δείτε πρώτα την ταινία και μετά τις κριτικές. Όσες φορές το έχω κάνει, έχω βγει κερδισμένη.