Φύση και ευτυχία

Κάποια γνωστή μου, με την οποία έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια, ήταν, όποτε συναντιόμασταν, μέσα στη γκρίνια και την κλάψα, επειδή η ζωή δεν της είχε δώσει ό,τι περίμενε.

Υγιής ήταν, νόστιμη ήταν, ανεξάρτητη οικονομικά ήταν, αλλά λόγω στραβού χαρακτήρα δεν είχε καταφέρει να βρει ένα σύντροφο. Μέσα από αυτό το πρίσμα της στέρησης συντρόφου έβλεπε όλο τον κόσμο άδικο, κακό και ανάποδο.

Με είχε πρήξει με την απαισιοδοξία της, ώσπου μια μέρα αναγκάστηκα να της πω με απότομο ύφος: «Δεν ήρθαμε στη ζωή για να είμαστε ευτυχισμένοι!»

Ανάμεσα στη δική μου βαθύτατη απαισιοδοξία και τη δική της τη ρηχή μεσολαβούσε το χάος και, αν και σιώπησε, δεν νομίζω ότι κατάλαβε αυτό που της είπα.

Με την ευκαιρία αυτής της δύσκολης κατάστασης που περνάμε, την ξαναθυμήθηκα. Και ξαναθυμήθηκα και το τσιτάτο μου.

Στη ζωή δεν ήρθαμε για να ζήσουμε την ευτυχία.

Κι αν εμείς αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, το γνωρίζει καλά ο βαθύτερος ψυχισμός μας. Που είναι έτοιμος κάθε στιγμή να παλέψει με τις αναποδιές και τις κακοτυχίες που μας συμβαίνουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι το ωάριο της μητέρας μας το γονιμοποίησε το ισχυρότερο σπερματοζωάριο του πατέρα μας. Είμαστε, άνθρωποι και ζώα, οι πιο ισχυροί οργανισμοί που μπόρεσε η φύση να παραγάγει.

Η οποία φύση αγνοεί βεβαίως τι εστί ευτυχία. Μάχιμους μάς θέλει.

Και είμαστε.