Αξιολόγηση στη Μέση Εκπαίδευση

Πάντα ήμουν υπέρ της αξιολόγησης των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης. Κανένα πρόβλημα δεν είχα.

Ήταν ο δεύτερος χρόνος που δούλευα σε εξατάξιο τότε Γυμνάσιο της επαρχίας, όταν ήρθε ο Επιθεωρητής να παρακολουθήσει το μάθημά μου. Αρχαία Ελληνικά στην Τετάρτη τάξη. Αν θυμάμαι καλά, κάναμε τότε Αρριανό. Ούτε τρακ είχα ούτε επέλεξα μόνο καλούς μαθητές για να τους εξετάσω.  Η εξέταση κράτησε λίγο και μετά έκανα παράδοση. Η παράδοση ήταν αυτή που μου άρεσε περισσότερο, την εξέταση τη βαριόμουν λιγάκι.

Όταν χτύπησε το κουδούνι και βγήκαν τα παιδιά από την τάξη, ο Επιθεωρητής συζήτησε για λίγο μαζί μου. Δεν θυμάμαι τι είπαμε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κοίταξε το βιβλίο μου να δει τι σημειώσεις είχα. Δεν είχα καμιά σημείωση.

Τη δεύτερη και τελευταία φορά που με επιθεώρησε Επιθεωρητής ήταν κάπου τρία χρόνια αργότερα σε άλλο σχολείο, Λύκειο πλέον. Νέα Ελληνικά, παράδοση ένα ποίημα του Παπατσώνη. Μια χαρά τα πήγαμε η τάξη κι εγώ, τα παιδιά έκαναν σχόλια με βάση όσα είχαμε πει άλλες φορές, φαινόταν ότι έπιανε τόπο η δουλειά μου. Ο Επιθεωρητής έμεινε ευχαριστημένος και μόνο μια παρατήρηση έκανε: ότι δεν σχολίασα τη θρησκευτικότητα του ποιητή. Είχε δίκιο, αλλά εγώ για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα τότε αυτή την πλευρά του Παπατσώνη. Κακώς και έπρεπε να τη γνωρίζω. Να προσθέσω ότι κι αυτός έλεγξε το βιβλίο μου και δεν βρήκε καμιά σημείωση.

Την επόμενη ώρα με επιθεώρησε σε άλλη τάξη, Β΄ Λυκείου, αρχαία ελληνικά «Αντιγόνη». Παρών και ένας άλλος άγνωστος κύριος, Επόπτης, όπως έμαθα αργότερα. Εδώ πια έγινε ο χαμός. Στην εξέταση όλα σχεδόν τα παιδιά σήκωναν το χέρι. Ομοίως και στην παράδοση. Η τάξη πετούσε κυριολεκτικά. Εγώ μηδέν τρακ. Πετούσα μαζί με τα παιδιά.

Εννοείται ότι βαθμολογήθηκα με καλό βαθμό, αν και τώρα δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι ο Λυκειάρχης, ένας συντηρητικός θεολόγος, μου έβαλε χαμηλότερο βαθμό, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο. Το ανάποδο ήταν ο κανόνας.

Πέθανε λίγο καιρό αργότερα, πριν ενημερωθώ για τη βαθμολογία μου, έτσι αποφεύχθηκε η αναπόφευκτη προστριβή μαζί του. Και γιατί με βαθμολόγησε πιο λίγο από τον Επιθεωρητή;

 1) Διότι κάπνιζα. 2) Διότι είχα φύγει από το σπίτι μου, ανύπαντρη κοπέλα, και έμενα μόνη μου (1978, άλλα ήθη τότε). Και 3) ίσως γιατί είχα δικό μου αυτοκίνητο σε μια εποχή που τα κορίτσια σπάνια οδηγούσαν.

Και σχολίαζε από κάτω για μένα: «Ισχυρίζεται ότι έχει ηθικές αρχές». Αλλά ήταν πλέον μακαρίτης και δεν είχε νόημα να θυμώσω.

Εκτός από τη δουλειά μου μέσα στην τάξη, δεν έκανα κοπάνες, ήμουν πάντα στην ώρα μου στο σχολείο και ό,τι υποχρεώσεις είχα, τις αναλάμβανα χωρίς γκρίνια.

Δεν είχα επομένως κανένα λόγο να ανησυχώ για οποιαδήποτε αξιολόγηση. Όταν αυτή καταργήθηκε, ισοπεδώθηκα με τους τεμπέληδες συναδέλφους, τους ημιμαθείς και τους ακατάλληλους γι' αυτή τη δουλειά.

Μόνο μια παρατήρηση: προσοχή στους Διευθυντές των σχολείων. Είναι πολύ πιθανό να βαθμολογήσουν υποκειμενικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Ούτε συνάδελφοι ούτε μαθητές ούτε γονείς και κηδεμόνες πρέπει να συμμετέχουν στη βαθμολογία.

Καλύτερα να το κάνουν αυτό άτομα που βρίσκονται έξω από τη σφαίρα του κάθε σχολείου.