29/12/18

Ο αριστερός τοίχος του χολ





Κάθε πρωί που ξυπνά και βλέπει ότι είναι ακόμα ζωντανός, τον κυριεύει μια απερίγραπτη δυστυχία.

Στον ύπνο είναι καλά. Σκοτάδι, ακινησία, κάποια όνειρα παράξενα, αλλά όλα τα όνειρα είναι παράξενα. Κυρίως λησμονιά. Στον ύπνο δεν θυμάται ποιος είναι, δεν θυμάται πώς ζει. Είναι καλά εκεί, περνά καλά.

Ύστερα ξυπνά, ανοίγει τα μάτια, όλα έρχονται πάλι στο νου του, έρχονται σαν καταιγίδα, σαν καταστροφή και σαρώνουν τα πάντα. Σηκώνεται από το κρεβάτι με βαριά διάθεση, είναι και τα φάρμακα που του φέρνουν βαρύ ύπνο και  δυσκολεύεται να ξυπνήσει.

27/12/18

Ελευθερία






Την ελευθερία ως κατάσταση πρώτα την υπέθεσαν, μετά εφηύραν τη λέξη, μετά σκέφτηκαν να τη γράψουν με κεφαλαία. Στη συνέχεια άρχισαν να την αναλύουν, μετά να την εξυμνούν, να τη ζωγραφίζουν, να γράφουν για χάρη της τραγούδια, ποιήματα και μυθιστορήματα. Στο τέλος την έκαναν και άγαλμα. Έτσι στερεοποιημένη πλέον την άφησαν να κρυώσει.

Εν τω μεταξύ πλήθος ελευθεριολόγων είχε αναφανεί και όλοι αυτοί έδιναν ορισμούς και χαρακτηρισμούς εις το εν λόγω θέμα.
Όταν όμως εφευρέθηκε το μικροσκόπιο, όλα κατέρρευσαν. Διότι κάτω από το μεγεθυντικό φακό αποδείχθηκαν οι ελευθεριολόγοι ως οι πλέον ανελεύθερες περιπτώσεις.  Το δε απέραντο κοινό τους αποδείχθηκε ότι ήταν άτομα με βεβαρημένο παρελθόν.

Κατόπιν τούτου, το μόνο που απέμεινε από όλη αυτή την ιστορία ήταν οι ζωγραφιές, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα μυθιστορήματα και το άγαλμα.

22/12/18

Ο ελεύθερος χρόνος μας και η βιομηχανία μαζικής ψυχαγωγίας








Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;

Η απάντηση θεωρείται αυτονόητη: δουλεύουμε για να ζούμε. Δεν ήταν όμως καθόλου αυτονόητη σε παλιότερες εποχές. Και σε ακόμα πιο παλιές εποχές το συγκεκριμένο δίλημμα ήταν ακατανόητο.

19/12/18

Εμείς οι λίγοι...






Από την ποιητική μου συλλογή "Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...", εκδόσεις Μανδραγόρας, 2012.

17/12/18

Να κλείσει το Αττικό Πάρκο






Αυτό το Αττικό Πάρκο από την αρχή της λειτουργίας του το είδα με αντιπάθεια. Κάτι άκουσα, κάτι μου είπαν, δεν θυμάμαι τώρα, πάντως δεν μου άρεσε.

Στη συνέχεια άρχισαν να έρχονται τα νέα, δυσάρεστα όλα και ενοχλητικά. Ούτε αυτά τα θυμάμαι, επειδή η μνήμη μου τα απέρριψε αμέσως – πάντα σβήνω από τη μνήμη μου περιπτώσεις κακοποίησης ζώων, γιατί δεν τις αντέχω.

16/12/18

Πλούσια γλώσσα, φτωχό λεξιλόγιο







Έβλεπα τις προάλλες μια αμερικάνικη ταινία στην τηλεόραση. Κάποιοι αστυνομικοί ήθελαν να πάρουν πληροφορίες από ένα μάρτυρα που ήταν εντομολόγος (entomologist). Ο άνθρωπος που τους έφερε σε επαφή τον παρουσίασε ως ενδοκρινολόγο (endocrinologist). Ο μάρτυρας αναγκάστηκε να τον διορθώσει: «Entomologist!”. Μετά γύρισε στους αστυνομικούς και απάντησε στις ερωτήσεις τους.

11/12/18

Κακούργοι με ηθικές αξίες






Λένε, έτσι ακούω, ότι ορισμένες κατηγορίες κακοποιών, δεν τις ανέχονται ούτε οι όμοιοί τους και ότι, αν βρεθούν ποτέ στη φυλακή αυτών των κατηγοριών οι κακοποιοί, οι άλλοι κακοποιοί τούς τιμωρούν με τον τρόπο που ξέρουν, δηλαδή με άγρια χειροδικία που ενίοτε καταλήγει και στον θάνατο.

10/12/18

"Παλιές φωτογραφίες"





Ωραία είναι όλα αυτά τα παλαιά.
Κυρίως οι φωτογραφίες:
οι πρόγονοι στημένοι ιεραρχικά,
συνήθως βλοσυροί,
κάτι βαριά έπιπλα από πίσω,
δαντέλες.

Σχεδόν φτάνει ως τη μύτη μας
η μυρωδιά του περιβάλλοντος,
κλεισούρα και βαριά αρώματα.

Ωραία είναι και συγκινητικά.
Κάπως μεγαλεπήβολα βεβαίως
και πάντως μάταια εντελώς.

Μάταια εντελώς.

Αλλά εκείνοι δεν το ξέρουν.
Ποζάρουν τόσο σίγουροι.

7/12/18

Παίζουμε πόλεμο;





Όπως μας πληροφορούν τα ίδια τα κανάλια, οι διαταραγμένοι που καίνε την πόλη κάθε λίγο και λιγάκι ξεκινούν τις καταστροφές την ώρα που αρχίζουν οι βραδινές τηλεοπτικές ειδήσεις. Όταν λήξουν, ηρεμούν και οι διαταραγμένοι. Εξάλλου, δεν χρειάζεται κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι όλοι αυτοί οι πειραγμένοι έχουν ανάγκη τη δημοσιότητα και ότι χωρίς αυτήν θα μαραζώσουν.

5/12/18

Εαυτός και σώμα





                    Внетелесное переживание


Όταν γεννιόμαστε, είμαστε μόνο σώμα. Κι όταν πεθαίνουμε, πάλι μόνο σώμα απομένουμε.

Όμως το σώμα μας έχει την εκπληκτική ικανότητα να εμφανίζει ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατό του κάτι που το ονομάζουμε εαυτό.

2/12/18

Δυο ποιήματά μου στο γαλλικό λογοτεχνικό περιοδικό "incertain regard"


Μετάφραση: Babak Sadq Khandjani
Αίθουσα αναμονής.
Ακούω ψιθυρίσματα από δίπλα.
Κάποιος μπορεί να κλαίει, δεν είμαι σίγουρη.
Βλέπω μια γλάστρα με λουλούδια στη γωνία.
Στους τοίχους πίνακες ζωγραφικής.
Μια διαφανής κουρτίνα, απρόσωπη.
Ένας μπλε καναπές.
Τίποτα το αξιοπρόσεχτο.
Εκτός απ’ το κουτί που είναι πάνω στο τραπέζι.
Κουτί με χαρτομάνδηλα.
Για τυχόν δάκρυα.
Για τυχόν αίματα.
Είναι ο προθάλαμος του Πόνου εδώ.
La salle d’attente.
J’entends des murmures à côté.
Quelqu’un pleure, je ne peux pas en être certaine.
Je vois un pot de fleurs dans le coin.
Des tableaux accrochés aux murs.
Un rideau transparent et impersonnel.
Un canapé bleu.
Rien de remarquable.
Sauf la boîte qui se trouve sur la table.
La boîte aux mouchoirs.
Pour une éventuelle larme.
Pour un éventuel sang.
Ici c’est l’antichambre des douleurs.

Ποτέ δεν είχε τόσο θόρυβο το άδειο σπίτι μου.
Σφύζει από ζωή και κίνηση,
φαντάσματα, οράματα, σκιές,
λόγια, κραυγές και κλάματα,
η βρύση τρέχει,
κάποιος κτυπά κάτι με δύναμη,
μια φωνή παρακαλά.
Και αναστεναγμοί,
πολλοί αναστεναγμοί
παντού, σε όλα τα δωμάτια.
Πόσο όμορφο είναι τώρα
το άδειο σπίτι μου.
Il n’y avait jamais tant de bruit dans ma maison.
Elle est pleine de vie et de mouvements,
de spectres, de visions, d’ombre,
de paroles, de cris et de pleurs,
le robinet fuit,
quelqu’un frappe quelque chose avec force,
une voix implore.
Et des gémissements,
beaucoup de gémissements,
partout, dans toutes les chambres.
Comme elle est belle maintenant
ma maison vide.
N.D.L.RLa poésie n‘a pas d’interdit.Elle peut parler du temps présent, des incertitudes de la vie, des structures de santé en péril, des médecins grecsqui donnent des consultations gratuites.
O
u des appartements grecs mis aux enchères aux dépens de leurs occupants.Elle peut parler d’un monde et d’un présent douloureux sans forcer la note, sans faire de grands discours.D’un monde où chacun se retrouve.
Από την ποιητική συλλογή μου "Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...", εκδ. Μανδραγόρας, 2012.

28/11/18

"Ανθίζει η δυστυχία"





Μπορεί να είναι ένα μαύρο σύννεφο
η δυστυχία,
ο πετρωμένος κόσμος γύρω,
η απουσία των ήχων,
οι άνθρωποι που έγιναν σκιές,
η ίδια μέρα που ξημερώνει κάθε μέρα.

Μπορεί να είναι κι άλλα πράγματα,
μια άγρια φωτιά ας πούμε
που έρχεται από τα έγκατα της γης
ή ένα ουρλιαχτό
που κατεβαίνει αντίστροφα,
άπραγες νύχτες δίχως σκέψεις,
φωτάκια που αναβοσβήνουν μακριά
κι ο νους τα έχει αγαπήσει απελπισμένα.

Ανθίζει η δυστυχία
εκεί που βρίσκει χώμα γόνιμο
κι έχει ο τόπος όλος
μια γοητεία απερίγραπτη,
γι’ αυτό αγάπησέ την.

Σε διάλεξε,
σε έκανε εκλεκτό της,
χρέος σου είναι επομένως
κι εσύ να την τιμάς.



22/11/18

Η απογοήτευση του Λαμαρτίνου, όταν ήλθε στην Ελλάδα







Το 1832 ο Λαμαρτίνος ξεκινά ένα ταξίδι στην Ανατολή. Τις εντυπώσεις του θα τις περιγράψει στο βιβλίο του “Voyage vers l’ Orient” που θα εκδοθεί το 1835. Ανάμεσα στις άλλες χώρες που επισκέφθηκε ήταν και η Ελλάδα.

Όμως, άλλα περίμενε να βρει εδώ ο ποιητής και άλλα βρήκε. Ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό του ρομαντικού που θα ερχόταν σε μια τόσο δοξασμένη χώρα και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα αυτός ο ενθουσιασμός ψαλιδιζόταν, μέχρι που μετατράπηκε σε καθαρή απελπισία. «Τετέλεσται!» γράφει αποκαμωμένος στις σημειώσεις του, «Χώρα της αποκάλυψης που μοιάζει χτυπημένη από κάποια θεϊκή κατάρα».

19/11/18

Ευχαριστίες





  Κάτι καλό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και αυτό το οφείλουμε στα λούμπεν στοιχεία που καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας κάθε χρόνο, σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου, στην ελληνική αστυνομία που αρνείται να συλλάβει έστω έναν από αυτούς τους ταραχοποιούς και στις εκάστοτε κυβερνήσεις που παρέμειναν και παραμένουν αδρανείς στο φαινόμενο.

Έτσι καταφέραμε επιτέλους και πιάσαμε πάτο και η κοινή γνώμη εμφανίστηκε φέτος εν ομονοία αγανακτισμένη. Οι ταραξίες έπαψαν να είναι συμπαθείς, καθώς κάθε χρόνο αποθρασύνονταν όλο και πιο πολύ,  μέχρι που πια στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου ξεπέρασαν τα όρια υπομονής ολόκληρης της κοινωνίας.

Αν κάποιοι στο παρελθόν τούς έβλεπαν με κατανόηση ή ανοχή ή και συμπάθεια, σήμερα μόνο οι όμοιοί τους τούς υπερασπίζονται. Η κοινή γνώμη είναι πλέον φανερά εχθρική απέναντί τους.

Ευχαριστίες σε όσους τόσα χρόνια αγωνίστηκαν να ενώσουν μια διασπασμένη κοινή γνώμη: στα λούμπεν στοιχεία, στην αστυνομία και στις κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές.



17/11/18

Η δημόσια κουλτούρα της χούντας






Δεν πολιτικολογώ, κοινωνιολογώ.

Συγγενείς αριστερούς δεν είχα ούτε φίλους, ώστε να μπορώ τώρα να καταθέσω μαρτυρίες για τη μεταχείρισή τους επί χούντας. Επίσης ήμουν πολύ νέα, όταν μας επιβλήθηκε το καθεστώς, και η πολιτική δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε τότε άμεσα.

14/11/18

Μοχθηρές μητέρες - πατεράδες θύματα






Μάνα είναι μόνο μία. Αλλά και πατέρας είναι μόνο ένας. Αυτό το δεύτερο συνήθως το ξεχνάμε, επειδή υπάρχουν πατεράδες που εγκαταλείπουν την οικογένεια, έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις, δεν δίνουν χρήματα για να ζήσουν η γυναίκα και τα παιδιά τους, είναι βίαιοι, είναι αδιάφοροι.

Όχι πως όλες οι μανάδες είναι πρότυπα στοργής και αφοσίωσης, έχουμε κι εδώ περιπτώσεις αστοργίας, σκληρότητας, αδιαφορίας προς την οικογένεια και τα παιδιά, αλλά τα ποσοστά είναι συγκριτικά πολύ χαμηλότερα.

13/11/18

"Οι κατευθυντήριες"




                                    Odd Nerdrum
                                                    


Μέρος πρώτο:
Ορίστηκαν  εδώ
οι κατευθυντήριες.

Μέρος δεύτερο:
Το πρόγραμμα αρχίζει
να υλοποιείται.

Μέρος τρίτο:
Βγαίνουν απ’ τα σκοτάδια
σχήματα παράξενα,
επικρατεί μια σύγχυση,
καθώς ανακατεύονται
με οράματα,
με ευγενείς σκοπούς,
και άλλα συναφή.

Μέρος τέταρτο:
Αποδοχή.
Οι δύο κόσμοι
συνυπάρχουν,
τραβάει προς τα πάνω ο ένας,
ο άλλος προς τα κάτω.
Επικρατεί
μια εύθραυστη ισορροπία.

Μέρος πέμπτο:
Ελαττώνεται το φως,
τίποτα ανησυχητικό ωστόσο ακόμα.

Μέρος έκτο:
Η ισορροπία ανατρέπεται,
σταδιακά αποσύρεται το φως.

Μέρος έβδομο:
Πώς γίνεται να ζω,
εφόσον σπαταλήθηκε
όλο το οξυγόνο,
πότε έγινα σκιά
που περιφέρεται
σε ένα κόσμο αλλότριο;

Μα είναι οι κατευθυντήριες,
είναι οι καταραμένες
αυτές κατευθυντήριες
που προσδιόρισαν
το μέλλον μου,
αυτό
που τώρα είναι το παρόν μου.

Ένας βαθύς γκρεμός
που με καλεί
να πέσω.


8/11/18

Μια στιγμή πριν απ' τον θάνατο






Το γεγονός ότι όλοι εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί και δεν έχουμε αναχωρήσει για το υπερπέραν πριν την ώρα μας  οφείλεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με το οποίο μας εφοδίασε η φύση, όταν ακόμα βρισκόμασταν στην κοιλιά της μητέρας μας.

Καθώς ζούμε σε ένα άκρως επικίνδυνο για την ασφάλειά μας κόσμο, το ένστικτο αυτό μάς έχει σώσει ήδη πολλές φορές από θανάσιμο κίνδυνο και θα το κάνει ακόμα κι άλλες πολλές φορές, άσχετα αν εμείς μπορεί να μη θυμόμαστε όλες τις περιπτώσεις.

27/10/18

"Βρέχει ατελείωτα..."





Βρέχει ατελείωτα
μέσα σε ένα χώρο
με ακαθόριστες διαστάσεις,
άλλοτε απαλή βροχή,
άλλοτε πάλι καταιγίδα
με κεραυνούς και αστραπές,
έξω το φως στέκει αδύναμο και γκρίζο
σε ένα χρόνο ακίνητο.

Επίμονο τοπίο και αναλλοίωτο
σ’ αυτό το χωροχρόνο που δεν έχει όρια.
Πίσω από αυτόν
μια ανήσυχη συνείδηση πηγαινοέρχεται
σαν νευρική αράχνη,
φτιάχνει και ξαναφτιάχνει το τοπίο,
το διορθώνει,
το τελειοποιεί
κι ύστερα ευχαριστημένη
κλείνει τα μάτια και κοιμάται.
Στα όνειρά της
πρόσωπα παράξενα
πιάνονται στον ιστό της.

24/10/18

Συνταγές κατά της κατάθλιψης




Ο διαδικτυακός φίλος Πλάτων Μανιάς έκανε μια ειρωνική ανάρτηση προ καιρού σχετικά με διάφορες αμπελοφιλοσοφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αυτό με παρακίνησε να γράψω κι εγώ τα δικά μου.

Πρώτο θέμα που το έχουμε πάρει πολύ στραβά:

Δεν υπάρχουν ωραίοι και άσχημοι στο σώμα αλλά στην ψυχή. Ανακάλυψε την ομορφιά που κρύβεις μέσα σου.

21/10/18

Ντουφτ και Μπασενάουερ, οι πρώτοι κατά συρροήν δολοφόνοι στην Ελλάδα.








Όταν το καλοκαίρι του 1969 διάβασα στις εφημερίδες ότι η αστυνομία είχε συλλάβει δύο Γερμανούς δολοφόνους κατά συρροήν και ότι μέχρι τη σύλληψή τους είχε απαγορευτεί στον Τύπο να κάνει οποιαδήποτε νύξη για τα εγκλήματά τους, πάγωσε το αίμα μου.

Δηλαδή, σκέφτηκα, τόσο καιρό ο κόσμος δεν είχε ιδέα, κυκλοφορούσε αμέριμνος στους δρόμους, ενώ εκείνοι άφηναν πίσω τους πτώματα.

Η σκέψη μου αυτή είναι η αιτία που κράτησα στη μνήμη μου αυτή την ιστορία, καθώς, όπως διαπίστωσα τώρα πρόσφατα, κανείς δεν τη θυμόταν.

19/10/18

1969: Γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα και τον κόσμο και τα έχουμε ξεχάσει







Ψάχνοντας να βρω πληροφορίες για ένα θέμα που σκοπεύω να αναρτήσω τις επόμενες μέρες, βρέθηκα να διαβάζω στη Βικιπαίδεια τα σημαντικότερα γεγονότα του έτους 1969.

Με κατάπληξη διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά δεν τα θυμόμουν καθόλου ή ίσως δεν τα είχα πληροφορηθεί και ποτέ. Άλλα πάλι τα θυμόμουν πολύ καλά, αλλά είχα ξεχάσει ποια χρονιά ακριβώς είχαν συμβεί. Γενικά, το έτος 1969 έγιναν πολύ σημαντικά πράγματα που ακόμα επηρεάζουν τη σκέψη και τη ζωή μας, μολονότι τα έχουμε ξεχάσει.

15/10/18

"Την ιστορία μου κανείς δεν πρόκειται να γράψει"






Την ιστορία μου
κανείς δεν πρόκειται να γράψει,
το πόσο στη ζωή μου μόχθησα
φέρνοντας στη φωλιά μου
φυλλαράκια, σπόρους
ή το πόδι μιας νεκρής ακρίδας,
με πόσο ηρωισμό πολέμησα εχθρούς
και σκότωσα
αρπάζοντας τα πλούσια λάφυρά τους.

Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί
με τον ασήμαντο εμένα
που τη βασίλισσα εστήριξα
με όλες τις δυνάμεις μου
μαζί με τους ομόφυλούς μου
που φρόντισα τα τέκνα της
για να κρατήσω τη γενιά
ακέραια στο μέλλον.

Χωρίς ποτέ να νιώσω την αγάπη
έζησα,
μόχθο στο μόχθο μέσα
ήταν όλες μου οι μέρες
και η προσήλωσή μου στο καθήκον
ακλόνητη υπήρξε,
ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκα για τίποτε,
μονάχα δούλευα
απ’ το πρωί ως το βράδυ
πιστός και αφοσιωμένος,
σκληρός εργάτης της φυλής μου,
υπάκουος στη φύση που με προίκισε
με τέτοιες αρετές αναμφισβήτητες.

Και τώρα που είναι να πεθάνω
αναρωτιέμαι,
γιατί εμένα έτσι μ’ έφτιαξε ο θεός,
εργατικό μυρμήγκι ανώνυμο,
τι άραγε και ποιον εξυπηρέτησε
το επίπονο έργο της ζωής μου
και τι νόημα έχει
να μείνει αθάνατη η φυλή μου
στους αιώνες που έρχονται.



13/10/18

Τα κατά την ορθόδοξη Εκκλησία αμαρτήματα






Λίγο πολύ οι Έλληνες, θρησκευόμενοι και μη, γνωρίζουμε ποια είναι τα αμαρτήματα που στηλιτεύει η ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Αν και ξεκίνησα να τα παρουσιάσω με εριστική και χλευαστική διάθεση, διαπίστωσα στη συνέχεια ότι πολλά από αυτά αποτελούν πράγματι ανήθικη συμπεριφορά, συχνά μάλιστα και έκνομη, και δεν χρειάζεται να είναι κανείς καλός ορθόδοξος χριστιανός για να τα αποφεύγει. Μπορεί να είναι πιστός μιας οποιασδήποτε θρησκείας ή και άθεος. Αυτό που απαραιτήτως χρειάζεται είναι να έχει ηθική.

8/10/18

Βίαιοι σύντροφοι και κακοποιημένες γυναίκες





Κάποτε, όταν ήμουν παντρεμένη, φρεσκοπαντρεμένη μάλιστα, κάτι με είχε νευριάσει και μιλούσα στον σύζυγο θυμωμένη. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η αιτία, πάντως δεν τα είχα βάλει μαζί του, κάτι άλλο με είχε εκνευρίσει. Μη φανταστείτε ότι είχα καμιά υστερική συμπεριφορά με κραυγές και ουρλιαχτά. Απλώς μιλούσα θυμωμένη. Ο σύζυγος λοιπόν που είχε ενοχληθεί, αντί να μου πει «σταμάτα, βαρέθηκα να σε ακούω» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, μου είπε επί λέξει: «Βούλωσέ το, μωρή!»

4/10/18

"Ψυχές"





Όσο περνούν τα χρόνια,
τόσο πιο οικείες γίνονται οι ψυχές,
καμιά φορά αλλάζουν δυο κουβέντες
με μας τους ζωντανούς,
πώς είναι εκεί, ρωτάμε,
μα δεν υπάρχει εκεί,
μας λένε,
είμαστε κάπου που δεν είναι τόπος,
κάπου ανάμεσα σε γη και ουρανό,
ανάμεσα σε σκέψεις, αναμνήσεις
και φωτογραφίες,
όσο μας αγαπάτε, υπάρχουμε,
είδωλα είμαστε
και από το δικό σας σώμα
εμείς αιματωνόμαστε.

1/10/18

Η μεγάλη Διαχείριση πίσω από τη μικρή Διαχείριση





Συνέχισε να ψωνίζεις.
Συνέχισε να βλέπεις τηλεόραση.
Συνέχισε να δουλεύεις 9-5.
Συνέχισε να ψηφίζεις τις μαριονέτες μας.
Συνέχισε να πιστεύεις στη μεγάλη ψευδαίσθηση.

Η Διαχείριση.


28/9/18

"Σιωπηλοί εξόριστοι"





Στου εικοστού πρώτου αιώνα
τα καθωσπρέπει μαγαζιά
δεν έχουμε εμείς θέση,
καμιά ιδέα φλογερή
δεν πρόκειται να ανάψει στις καρδιές μας
ανάμεσα σε αμόλυντους θαμώνες
που αναπνέουν αποστειρωμένο αέρα
και καθαρό οξυγόνο περιτρέχει το μυαλό τους,

δεν έχουμε θέση εμείς εκεί
που πάθη τυραννούν τη σάρκα μας
και οράματα άλλων κόσμων
βασανίζουν τις ψυχές μας,

εξόριστοι σιωπηλοί
και αποσυνάγωγοι
με θλίψη νοσταλγούμε
τα μέρη εκείνα
με τη θολή ατμόσφαιρα,
με τις φωνές,
τις μουσικές,
με γέλια τρανταχτά
και μεθυσμένους καλλιτέχνες,
τα καμπαρέ,
τις πόρνες που έγιναν ηρωίδες
σε παλαιά μυθιστορήματα,
παρέα με το Λωτρέκ,
το αψέντι
και τα αμέτρητα τσιγάρα.


26/9/18

Υπέρ «νοικοκυραίων»







Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν εκείνη η ημέρα που θα ένιωθα την υποχρέωση να υποστηρίξω τους νοικοκυραίους.
Μεγαλωμένη με ιδέες που ήταν σε αντίθεση με μια κοινωνία τόσο στρεβλή, όπως εγώ τουλάχιστον την έβλεπα, έμαθα με τα χρόνια να την ανέχομαι, αλλά όχι και να την επικροτώ.

21/9/18

«Κλέφτης ποδηλάτων», η σκηνή με τον παιδόφιλο







Στη θαυμάσια ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα «Κλέφτης ποδηλάτων» υπάρχει μια σύντομη σκηνή, όπου ένας παιδόφιλος τριγυρίζει ένα μικρό αγόρι σε ένα παζάρι μεταχειρισμένων ποδηλάτων.

19/9/18

"Αθήνα, μέρες Αυγούστου"






Μοναχικοί διαβάτες
σε μια πόλη έρημη,
είναι αυτοί που ξέμειναν
σε ένα καλοκαίρι
που καίει τα τσιμέντα,
τις νύχτες ξετρυπώνουν
απ’ τα σπίτια τους,
βολτάρουν δίχως στόχο,
στα καφενεία
συζητούν αργόσυρτα
οι μεσόκοποι
πίνοντας παγωμένες μπίρες,
η λεωφόρος μισοσκότεινη
και αναδίνει η άσφαλτος
τη λάβρα της ημέρας,
μια πόλη μελαγχολική
και προδομένη
απ’ τους κατοίκους της,
μια πόλη εγκαταλειμμένη
στους παρίες της
που τριγυρνούν σιωπηλοί
στους δρόμους.

Την είδε,
αγκαλιάστηκαν με ξαφνική χαρά,
ύστερα ένιωσαν
το άκαιρο της πράξης τους
και απομακρύνθηκαν,
ήταν μια πράξη απελπισίας αυτή,
δεν αγκαλιάζονται οι μοναχικοί
και δεν προδίνουν
τη μοίρα που τους οδήγησε εδώ
στην άδεια πόλη
μέσα στη νύχτα και την άπνοια.

Εκείνος πήγε αριστερά,
εκείνη δεξιά,
καθένας μόνος περπατώντας
μες στους νυχτερινούς
και άδειους δρόμους
της μεγάλης πόλης τους
και τα φανάρια αναβόσβηναν
μηχανικά
μέσα στη σιωπή.