Ευτυχισμένη γαλήνη

Όταν σταματάς να είσαι άλογο κούρσας.

Όταν η ζωή δεν είναι πια ο λυσσασμένος αναβάτης σου.

Όταν σε αφήνει να πορεύεσαι με το δικό σου νωχελικό βηματισμό.

Όταν τα μεγάλα όνειρα, τα μεγάλα σχέδια, οι μεγάλοι προγραμματισμοί είναι πλέον νεκρά.

Όταν έχουν κοπάσει οι θύελλες και οι καταιγίδες, όταν ο ήλιος δεν σου καίει το κορμί κι εσύ ρουφάς με ευγνωμοσύνη τη δροσιά του δειλινού.

Όταν τα πάθη έχουν χλομιάσει και το αίμα σου ατάραχο κυλά στις φλέβες σου.

Όταν οι άλλοι γίνονται σκιές που ζωντανεύουν μόνο με το δικό σου νεύμα.

Όταν τα καθημερινά γεγονότα δεν έχουν βάρος.

Όταν οι μέρες και οι νύχτες σου κυλούν μέσα σε βελούδινη σιωπή.

Όταν κάθε βράδυ πας για ύπνο, χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο.

Όταν κάθε πρωί ξυπνάς γερός και παραδίνεσαι στη μέρα άνευ όρων.

Όταν ο χρόνος έχει σταματήσει απροσδιόριστα κάπου πίσω και τα ρολόγια δείχνουν μόνο τις καθημερινές κινήσεις σου.

Όταν αδιαφορείς για τους καθρέφτες.

Όταν ο χτύπος και ο πάταγος του κόσμου φτάνει στ’ αφτιά σου σαν νερό από ποτάμι που κάπου τρέχει μακριά.

Όταν μετράς τα χρόνια σου και τα βρίσκεις πολλά.

Και όταν ξέρεις πως επιτέλους έφτασες εκεί που ήθελες, εκεί που η ζωή καμιά απαίτηση δεν έχει από σένα. Ούτε κι εσύ από αυτήν.