"Θέλεις να σου φανερωθώ..."

Θέλεις να σου φανερωθώ,

να σου μιλήσω,

το λαχταράς αιώνες τώρα,

άλλοτε βρίζεις,

άλλοτε με παρακαλάς,

στέκεσαι και κοιτάς ψηλά

και περιμένεις

τα σημεία μου,

λες πως

η σιωπή μου σε συντρίβει,

πως είσαι

ένα πλάσμα τραγικό,

αλλά,

τι να σου πω,

δεν θα με καταλάβεις,

έχεις μικρό μυαλό

και τέλος αναπόφευκτο,

τα βάσανά σου

είναι για μια στιγμή μονάχα,

έπειτα πέφτεις και κοιμάσαι

κι ούτε ποτέ ξανά

θα με αναζητήσεις.

Μες τον αιώνιο ύπνο σου εσύ

δεν ξέρεις,

τίποτα δεν νιώθεις

από τη δυστυχία μου,

απ’ την παράφορη μανία

και τη μοναξιά μου,

μάτωσες λίγο,

αυτό ήταν,

τέλειωσε,

τώρα κοιμάσαι,

αναπαύεσαι

μες στους αιώνες,

ενώ

εγώ αέναα τυραννιέμαι.

Ζητάς στις προσευχές σου

να σε λυπηθώ,

όμως για μένα

ποιος λυπάται,

ποιος την μοναχική καρδιά μου

θα απαλύνει

με λόγια τρυφερά,

μάνα εγώ δεν έχω

ούτε φίλο,

γεννήθηκα από το σκοτάδι

και στο σκοτάδι ζω

κι είμαι κι εγώ

χωρίς Θεό.

Με θέλεις κοινωνό

στην πρόσκαιρη ζωή σου,

μα πώς να γίνει αυτό,

εσύ πότε κουβέντιασες

με τα μυρμήγκια,

πότε τα καταδέχτηκες

για να καταδεχτώ εγώ εσένα

και πώς εσύ να καταλάβεις

το αχανές μαρτύριό μου,

πώς να εξισωθείς μαζί μου,

εσύ,

εφήμερε και αναλώσιμε...

Και όχι,

δεν γνωρίζεις τι σημαίνει

να κουβαλάς τον πόνο σου επ’ άπειρον,

γιατί εσύ πεθαίνεις,

εγώ όχι,

εσύ ξεχνάς,

όχι εγώ,

εσύ σε σκόνη διαλύεσαι,

εγώ έξω απ’ το θάνατο υπάρχω.

Και τώρα στάσου εκεί

να σε σταυρώσω,

να σε αποκεφαλίσω,

μες την αρρώστια να σε λιώσω

και την πείνα

και τη συμφορά,

τα όρη θα κινήσω,

τα νερά,

τον άνεμο

για να σε θανατώσω,

στάσου εκεί,

εφήμερε,

και δες πώς είναι,

όταν την ύστατη στιγμή,

πριν στο μηδέν περάσεις,

η θεϊκή μου θλίψη θα σε κατακλύσει

και σήκωσε για μια στιγμή τον πόνο μου

να δεις πώς είναι,

γίνε Θεός

και πόνεσε όπως εγώ,

έστω μόνο

για μια στιγμή να καταλάβεις

τι σημαίνει

Θεός να είσαι,

μόνος, σκοτεινός

κι αθάνατος.