Αυτό
που άφησα
να
ξεγλιστρήσει
μες
απ’ τα δάχτυλά μου,
αυτό
το αστραφτερό
και
το μεγαλειώδες
και μοναδικό
που
άσκεφτα σπατάλησα
χωρίς
σκοπό,
που
το μετέτρεψα
σε
άδειο παρελθόν,
σε
τρύπα της ζωής μου σκοτεινή,
χωρίς
συνείδηση με βλέπει τώρα
μέσα
από τις παλιές φωτογραφίες μου.
3 σχόλια:
Χαιρετω σας κ.Βασιλακου,η πρωτη επαφη μου μετα γραπτα σας ηταν με το ποιημα "ολα τα εκανα Κυριε..." Με εξεπληξε η ειληκρινη αναφορα με εντονη την γευση του σαρκασμου απεναντι στον φοβο που "επιβαλουν"
αυτες οι ιδιολυψιες (ο φοβος της θειας τιμωρειας)Εν συνεχεια διαβασα
τα τελευταια κειμενα σας,η γαφη σας
επιβεβαιωνει το "τιποτα το ανθρωπινο δεν μου ειναι ξενο", δεν ειμε ο ιδικος που θα κρινει την λογοτεχνικη σας εκφραση,αλλα μου αρεσει αυτη η εκφραση και περισοτερο η οπτικη σας γωνια που τα προσεγγισεται. Ευχωμαι απο καρδιας η πενα σας να 'ναι παντα γονιμη κι ευσθητη!
captAris, σε ευχαριστώ.
Σας βιαβαζω και στο ΑΙΤΙΟΝ με το ονομα Aristides Seatramper
Δημοσίευση σχολίου