Σήμερα πενθώ ένα φίλο που ποτέ δεν γνώρισα στις τρεις διαστάσεις της ζωής, ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του, δεν άκουσα τη φωνή του, δεν ξέρω τι χρώμα είχαν τα μάτια του, αν τα μαλλιά του ήταν καστανά ή ξανθά, δεν ξέρω τίποτα σχεδόν γι αυτόν και δεν έχω τίποτα από αυτόν, εκτός από ό,τι γλυκό και τρυφερό μού έγραψε, όταν γίναμε φίλοι στο φέις.
Σήμερα πενθώ ένα φίλο του φέις.
Και δεν έχει διαφορά τελικά. Καμιά διαφορά δεν έχει από το άλλο πένθος, αυτό που δοκιμάζουμε, όταν ένας φίλος με σάρκα και οστά, που γνωρίσαμε στις τρεις διαστάσεις της ζωής, φεύγει από κοντά μας.
Ο Γιώργος Ρόμπερτ, ένας τυραννισμένος άνθρωπος που καθηλώθηκε νωρίς σε αναπηρικό καροτσάκι, χαμογελούσε στο φέις μέχρι την τελευταία του στιγμή. Μέσα από ηλεκτρονικούς μηχανισμούς ακατανόητους για τους περισσότερους από μας η ψυχή του ερχόταν σε επαφή με τη δική μας. Διασχίζοντας παγερά και απρόσωπα ηλεκτρονικά κυκλώματα, αλλάζοντας μορφές, παίρνοντας σχήματα ηλεκτρονικά ακατάληπτα ερχόταν και μας έβρισκε το συναίσθημά του, οι αποχρώσεις της διάθεσής του, η αγάπη του, ο ενθουσιασμός του.
Όχι, καμιά διαφορά δεν έχει από το άλλο πένθος.
Ας λένε ό,τι θέλουν για το διαδίκτυο οι ολιγόμυαλοι. Όμως η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει εγκατασταθεί μέσα εκεί φορτωμένη συναισθήματα, κλαίει, γελά, αγαπά, θυμώνει, ονειρεύεται.
Το διαδίκτυο είναι ανθρώπινος τόπος. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του, όλες τις σκοτεινές και φωτεινές πλευρές του. Και έχει και δάκρυα. Αληθινά δάκρυα. Και αληθινή θλίψη. Και αληθινό πένθος. Μόλις τώρα δα είδα τη φοβερή σκιά του θανάτου να φτερουγίζει εκεί μέσα.
Έχασα ένα φίλο.
Δεν ξέρω τι μορφή είχε, πώς ήταν η φωνή του, τι χρώμα είχαν τα μάτια του.
Ξέρω πώς ήταν η ψυχή του.
Αυτό είναι που πονά τελικά.
9 σχόλια:
Πόσο σωστό. Κι όπως το λες 'οι ολιγόμυαλοι' πού να καταλάβουν..
Οι πάντα αρνητικοί, Δάφνη, σε όλα όσα μπορούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.
κι όμως, μπορεί να υπάρχει διαφορά, το πένθος που περιέγραψες με λίγα αλλά υπέροχα μεστά λόγια μπορεί να είναι και μεγαλύτερο ακόμα, γιατί μηδενίζει για πάντα την πιθανά έντονη πιθανότητα/επιθυμία να γνωρίσεις από κοντά ό,τι ωραίο ένιωσες από απόσταση. έβρισκα ανέκαθεν τραγικό το μη αναστρέψιμο τέλος/εμπόδιο/ατύχημα να εκφράσεις από κοντά την αγάπη που ένιωθες για κάποια/ον που θα το ήθελε πολύ, αλλά που δεν σου δόθηκε η ευκαιρία ή το αμελούσες/ανέβαλες κάθε τόσο για μια άλλη φορά. η έννοια του μηδενός και του απείρου είναι δύσκολα διαχειρίσιμες, και δεν γίνονται απαραίτητα πιο εύκολες διαδικτυακά όταν τα συναισθήματα είναι δυνατά.
CS, αυτή η αναβολή, αυτό το "άσε, θα γίνει αργότερα" και που η ξαφνική μεταβολή του Αόρατου έρχεται και το ανατρέπει. Και δεν θα γίνει τελικά ποτέ αυτό που είχαμε στο μυαλό μας.
Πάμε σε βαθιά νερά.
Τι είναι η φιλία τελικά; Η ψυχή ενός ανθρώπου που ξεδιπλώνεται αργά αλλά παραδίδεται στη ψυχή ενός άλλου που αποδεικνύεται σύντροφος καρδιάς ή απλά μία οπτική γνωριμία που οι σκέψεις πελαγοδρομούν ψάχνοντας μέσα απο αυτό που βλέπουν τα μάτια μας;
Συλλυπήτήρια για το διαδικτυακό σου φίλο, που γέμισε τη καρδιά σου στοργή και φιλία. Η μορφή είναι αδιάφορη όταν οι καρδιές μοιράζονται τους ήχους του ίδιου βάλς.
Πράγματι, στη φιλία είναι αδιάφορη η μορφή, Μαρίνα. Καμιά φορά μάλιστα γίνεται και εμπόδιο.
Μου εχει συμβει κι εμενα
Διαδικτυακος e-φιλος
Πισω απο μια οθονη
υπαρχουν ανθρωποι
κι ας μοιαζει απροσωπο
-
Velvet, τώρα που μπήκε στη ζωή μας το διαδίκτυο, θα μας συμβαίνει κι αυτό. Η ζωή και ο θάνατος έχουν φωλιάσει εκεί μέσα.
Δημοσίευση σχολίου