Το στοιχειό

 

Νύχτα

κι απόλυτη σιγή.

 

Έξω κυκλοφορεί αφηνιασμένος

ο καύσωνας του Ιουλίου,

δεν ησυχάζει

ούτε τις νύχτες

κι οι άνθρωποι

στα σπίτια τους κλεισμένοι

κοιμούνται

με τεχνητό ψυχρό αέρα

και προσπαθούν να μείνουν ζωντανοί.

 

Γιατί είμαι απελπισμένη;

 

Θέλω να ακούσω μια ανθρώπινη φωνή,

όχι αυτές της τηλεόρασης

και του υπολογιστή.

 

Το απόγευμα ένα κορίτσι

μου έφερε τσιγάρα.

Είπαμε δυο κουβέντες,

ύστερα έφυγε.

 

Είμαι απελπισμένη,

κλεισμένη εδώ μέσα,

απομονωμένη.

 

Και το στοιχειό απέξω

γλείφει με πυρωμένη γλώσσα

τους τοίχους των σπιτιών μας.