Ένας φίλος από το Face Book

 

 

Κάποτε, πριν πολύ καιρό, έγραψες ότι ψαρεύοντας  έπιασες ένα χταπόδι. Τα μάτια του σε κοίταξαν, όπως θα σε κοίταζε ένας θλιμμένος άνθρωπος. Δεν άντεξες αυτό το βλέμμα. Έριξες το χταπόδι πίσω στη θάλασσα.

 

Σπάνια γράφεις για τον εαυτό σου και μάλλον θα έχεις ξεχάσει ότι το έγραψες αυτό. Θα το έχουν ξεχάσει και οι αναγνώστες σου. Εγώ, από όλα όσα γράφεις, θυμάμαι μόνο αυτό. Και από τότε δεν ξαναδοκίμασα χταπόδι.

 

Σε γνώρισα τελικά από κοντά πριν λίγες μέρες σε ένα καφέ και ήταν σαν να σε ήξερα πολύ καιρό. Κι εσύ το ίδιο έδειχνες. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα. Κυρίως μιλήσαμε για τη ζωή μας, για τα παιδικά μας χρόνια και για τα χρόνια που μας περιμένουν τώρα που πια η νιότη μας έχει μείνει πίσω. Ήσουν γλυκύτατος και ευγενικός, ένας πραγματικός κύριος.

 

«Απέχτησα έναν καινούριο φίλο» σκέφτηκα κατηφορίζοντας τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μια προσφορά των ΜΚΔ πού τόσο μας θυμώνουν μερικές φορές. Ένα δώρο.

 

Εκείνη την ημέρα μετά από πολλά χρόνια δεν μπόρεσα να κάνω καμιά αρνητική σκέψη. Η ζέστη του μεσημεριού δεν με ενοχλούσε. Ο ήλιος που θάμπωνε τα μάτια μου δεν με ενοχλούσε. «Να ένας Αύγουστος που φεύγει χωρίς θλίψη» σκέφτηκα.

 

Εκείνη την ημέρα όλα ήταν όμορφα.