Τα ρολόγια

 

 

Έχω ρολόγια σε όλα τα δωμάτια

που τα κοιτάζω κάθε τόσο

και κάτι σαν διάλογος

ανοίγει μεταξύ μας.

 

Είναι νωρίς ακόμα.

Όντως είναι νωρίς.

Μεσημέριασε,

πείνασα λίγο, ας φάω κάτι.

Και δεν τρως; Κοντεύει τέσσερις.

Εφτά η ώρα κι έξω ο ήλιος καίει την πέτρα,

να βάλω τον κλιματισμό και να χωθώ στον καναπέ,

να δω και λίγη τηλεόραση.

Δέκα η ώρα.

Είδες πότε πέρασε η ώρα;

Θα μείνω ως τις έντεκα,

μετά θα πάω στον υπολογιστή.

Έντεκα και μισή,

σήκω, πάρε τα φάρμακά σου.

Α, ναι, κόντεψα να το ξεχάσω.

Μεσάνυχτα,

μήπως να φας κάτι;

Μπα, δεν πεινώ. Θα φάω μόνο φρούτα.

Μία τη νύχτα.

Σήκω από την καρέκλα, ετοιμάσου.

Ασφαλώς, ώρα για ύπνο τώρα.

Μιάμιση. Ακόμα δεν κοιμήθηκες;

Θα κοιμηθώ, πώς κάνεις έτσι;

 

Σε όλα τα δωμάτια

υπάρχει ένα ρολόι, ένα μάτι

που καθορίζει τις κινήσεις μου.

Όλα με παρακολουθούν, όπου κι αν πάω,

σύντροφοι πιστοί.

 

Πιο αργά, τους λέω καμιά φορά,

δεν γίνεται να πάτε λίγο πιο αργά;

Γλιστρά ο χρόνος γρήγορα,

φεύγει μέσα απ’ τα δάχτυλά μου.

Πότε ξημέρωσε και πότε νύχτωσε,

ούτε που το κατάλαβα.

Λίγο πιο αργά, αν γίνεται, παρακαλώ.

 

Αυτό δεν γίνεται με τίποτα.

Πέσε κοιμήσου τώρα,

μου λένε.

*

Στη φωτογραφία:

Salvador Dali  "Melting Watch".