Παρακολούθησα προ ημερών μια εκπομπή στην τηλεόραση, όπου
κάποιος Βρετανός που προσπάθησε να περάσει στην Ιαπωνία μια ποσότητα
μαριχουάνας συνελήφθη, δικάστηκε και μπήκε στη φυλακή να εκτίσει την ποινή του.
Ο καημένος νόμιζε ότι οι γιαπωνέζικες φυλακές είναι όπως και
οι άλλες των δημοκρατικών χωρών που ανήκουν στον δυτικό κόσμο με το γνωστό
μπάχαλο, τις αντίπαλες συμμορίες και τα απαράγραπτα δικαιώματα των κρατουμένων.
Κούνια που τον κούναγε!
Οι Ιάπωνες δεν είναι Αμερικάνοι, δεν είναι Ευρωπαίοι και δεν
έχουν τάσεις εκφυλισμού όπως εμείς εδώ όλοι. Διότι ναι μεν η Ιαπωνία
πολιτισμικά ανήκει σήμερα στη Δύση, αλλά δεν έχει απεμπολήσει το ασιατικό
παρελθόν της. Βάρβαροι έχουν πάψει βέβαια να είναι από τον Β΄ΠΠ και έχουν
σημειώσει αλματώδη άνοδο από τότε. Αλλά τηρούν τις παραδόσεις τους, είναι
πειθαρχημένοι και εργατικοί και θεωρούν μεγάλο όνειδος να εκτεθούν στον
κοινωνικό τους περίγυρο.
Κάποιοι βέβαια παρανομούν και τότε κλείνονται στη φυλακή.
Αυτομάτως τότε παύουν να έχουν όνομα. Γίνονται ένας αριθμός. Και μάλιστα
ιαπωνικός. Διότι στις ιαπωνικές φυλακές απαγορεύονται οι άλλες γλώσσες. Όταν σε
ρωτήσει ο δεσμοφύλακας ποιος είσαι, εσύ πρέπει να πεις τον αριθμό σου στα
ιαπωνικά. Αν δεν ξέρεις ιαπωνικά, θα σε ρωτά άγρια μέχρι Δευτέρας Παρουσίας,
μέχρι να καταφέρεις να αρθρώσεις τον αριθμό σου στη γλώσσα του.
Σωματική κακοποίηση δεν υπάρχει. Στόχος του σωφρονιστικού
συστήματος είναι να αναμορφώσει τον παράνομο και αυτό το κάνει με άλλους
τρόπους.
Δείτε ποιο είναι το 24ωρο πρόγραμμα σε μια ιαπωνική φυλακή:
21.00 – 6.45: ύπνος.
7.00 – 8.00 : έλεγχος,
πρωινό.
8.00 – 10.00: εργασία.
10.00 – 10.30: γυμναστική.
10.30 – 12.00: εργασία.
12.00: γεύμα.
12.40 – 14.30: εργασία.
14.30 – 14.40: διάλειμμα.
14.40 – 16.40: εργασία.
17.00 – 18.00: έλεγχος, δείπνο.
18.00 – 21.00: ελεύθερος χρόνος.
Το χρονοδιάγραμμα αυτό τηρείται αυστηρότατα και δεν
παραβιάζεται ούτε λεπτό.
Οι συζητήσεις μεταξύ κρατουμένων απαγορεύονται. Επιτρέπονται
μόνο κατά τη διάρκεια της γυμναστικής και του ελεύθερου χρόνου, αλλά πρέπει να
γίνονται χαμηλόφωνα και μόνο στα ιαπωνικά.
Οι εργασίες που κάνουν οι κρατούμενοι είναι ξυλουργική,
τυπογραφία, μαγείρεμα, καθαρισμός και επαγγελματική εκπαίδευση, ώστε να
αποχτήσουν τα προσόντα που θα τους χρησιμεύσουν, όταν βγουν από τη φυλακή.
Πληρώνονται για τη δουλειά τους, αλλά τα χρήματα τα παίρνουν μετά την απόλυσή
τους.
Στον ελεύθερο χρόνο τους μπορούν να παρακολουθήσουν
τηλεόραση, να ακούσουν ραδιόφωνο, να διαβάσουν διάφορα βιβλία ή να συζητήσουν
(πάντα στα ιαπωνικά και χαμηλόφωνα).
Ο δυστυχής Βρετανός λοιπόν που βρέθηκε σε ιαπωνική φυλακή
πέρασε των παθών του τον τάραχο, μέχρι να καταλάβει πώς λειτουργούσε εκεί το
σύστημα.
Έμαθε κουτσά στραβά λίγα ιαπωνικά – για να λέει τουλάχιστον
τον αριθμό του κατά τη διάρκεια των ελέγχων – και έμαθε να σηκώνεται από το
τραπέζι πεινασμένος, διότι οι μερίδες ήταν μικρές, αν και το φαγητό ήταν
εξαιρετικής ποιότητας. (Υποθέτω ότι οι μικρές μερίδες ήταν επαρκείς για τους
λιτοδίαιτους Ιάπωνες, όχι όμως και για μας τους λαίμαργους Δυτικούς).
Μια φορά είδε ότι ο διπλανός του είχε αφήσει το μισό φαγητό
του στο πιάτο – είχε ήδη χορτάσει. Συνεννοήθηκαν με τρόπο και αντάλλαξαν τα
πιάτα τους, δυστυχώς όμως ο Βρετανός δεν πρόλαβε να χαρεί το παραπανίσιο
φαγητό. Ο δεσμοφύλακας τον είδε και η συνέχεια ήταν τρομερή: έμεινε στην
απομόνωση ένα μήνα, γονατιστός επί οχτώ ώρες καθημερινά και με το βλέμμα
προσηλωμένο σε ένα σημείο του τοίχου. Αν δεν τηρούσε σωστά τις οδηγίες, η
τιμωρία του θα επαναλαμβανόταν από την αρχή, όσες μέρες κι αν είχαν περάσει εν
τω μεταξύ.
Τις πρώτες μέρες της απομόνωσης ο Βρετανός μας ένιωθε ότι
κόντευε να τρελαθεί, ζούσε μια κόλαση. Μετά το μυαλό του έκανε στροφή. Αυτό
είναι εκπαίδευση, σκέφτηκε, είμαι πεζοναύτης και τώρα εκπαιδεύομαι. Όταν βγήκε
από την απομόνωση, ήταν άλλος άνθρωπος. Πειθαρχημένος και ήσυχος. Δεν
αντιμετώπισε κανένα άλλο πρόβλημα. Σήμερα μιλά για την ιαπωνική φυλακή του με
κατανόηση και συμπάθεια.
Η Ιαπωνία ανήκει στις χώρες με τη χαμηλότερη
εγκληματικότητα.
Δείτε τώρα πώς διαπαιδαγωγούνται τα Γιαπωνεζάκια για να
καταλάβετε καλύτερα:
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Ντουέιν Ντίξον, «τα παιδιά στην
Ιαπωνία μαθαίνουν την κοινωνική υπευθυνότητα, την αίσθηση του καθήκοντος
απέναντι στην κοινότητα και το τι σημαίνει να κληθείς κάποια στιγμή να
συνδράμεις τους συνανθρώπους σου.
Στο σπίτι τα παιδιά μαθαίνουν να συγυρίζουν οποιαδήποτε
ακαταστασία προκαλέσουν με το παιχνίδι τους και στο σχολείο επιφορτίζονται με
καθήκοντα αναπλήρωσης του προσωπικού, για παράδειγμα αναλαμβάνουν συχνά να
καθαρίσουν τις τουαλέτες».
Μία από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες στην Ιαπωνία
είναι το reality show «Το πρώτο μου θέλημα», όπου παιδιά στην τρυφερή ηλικία
των 4 ή 5 ετών στέλνονται από την οικογένειά τους για ψώνια ή για να ρυθμίσουν
άλλες δουλειές του σπιτιού. Καθώς πηγαίνουν στο κρεοπωλείο ή στο μανάβικο,
κρυφές κάμερες παρακολουθούν τις αντιδράσεις τους που συζητούνται και κρίνονται
από το κοινό της εκπομπής.
Στο μετρό μπορεί κανείς να συναντήσει αναρίθμητους μπόμπιρες
που κουβαλούν τις τεράστιες μαθητικές τσάντες τους στην πλάτη και προσπαθούν να
βολευτούν σε μια γωνιά του βαγονιού, ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους.
Με το να τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν δίχως τη δική τους
επιτήρηση, οι γονείς δεν εμπιστεύονται μόνο τα ίδια τα παιδιά τους αλλά και
ολόκληρη την κοινωνία.
Ζηλεύουμε;
Ε, ναι, λιγάκι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου