"Βρέχει ατελείωτα..."

Βρέχει ατελείωτα

μέσα σε ένα χώρο

με ακαθόριστες διαστάσεις,

άλλοτε απαλή βροχή,

άλλοτε πάλι καταιγίδα

με κεραυνούς και αστραπές,

έξω το φως στέκει αδύναμο και γκρίζο

σε ένα χρόνο ακίνητο.

Επίμονο τοπίο και αναλλοίωτο

σ’ αυτό το χωροχρόνο που δεν έχει όρια.

Πίσω από αυτόν

μια ανήσυχη συνείδηση πηγαινοέρχεται

σαν νευρική αράχνη,

φτιάχνει και ξαναφτιάχνει το τοπίο,

το διορθώνει,

το τελειοποιεί

κι ύστερα ευχαριστημένη

κλείνει τα μάτια και κοιμάται.

Στα όνειρά της

πρόσωπα παράξενα

πιάνονται στον ιστό της.