18/4/13

"Η ποίηση είναι μάνα..."


Η ποίηση είναι μάνα,
σαν κλώσα αγκαλιάζει τα κλωσόπουλα
και τα καλά και τα ζαβά.

Κάθονται κάτω απ’ τα φτερά της τα ζαβά,
στρυφνά, στεγνά, κακοπροαίρετα,
σκαρώνουν τα στιχάκια τους,
έχουν τώρα μια μάνα κι αυτά,
έχουν μια ερωμένη να γλεντούν,
μια κακοποιημένη μούσα
να βιάζουν.

Το άλας της γης είμαστε,
λένε τα ζαβά.

Το κάτουρο της γης είναι
και μόνο καταφύγιό τους
-Καρυωτάκη μου, τι έπαθες... -
η ποίηση,
η κλώσα η αγαθή.


8 σχόλια:

GiVasilo είπε...

Εξαίρετο. Η ποίηση είναι μάνα και ο χρόνος την εκάνει Μήδεια.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Gi, διαφωνώ. Μάλλον για μητροκτόνους πρέπει να μιλάμε.

GiVasilo είπε...

Καλημέρα! Ναι σωστά, οι μητροκτόνοι πολλοί. Ειδικά στις μέρες μας. Αλλά δεν είναι λίγα τα κλωσόπουλα που αντέχουν στο χρόνο; Στην ουσία η ίδια η ποίηση, ως τέχνη, δε τα σκοτώνει;

Ανώνυμος είπε...

Αφού είσαι τόσο σαφής! Δεν χρειάζεται καμιά επεξήγηση.
Εξαιρετική!
Παρασκευή

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Gi, συμβαίνει κι αυτό.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Γεια σου, Παρασκευή.

AKG είπε...

Απίθανο, αλλά και η φωτογραφία ακόμα πιο απίθανη, τόσα κορδωτά άσχημα παπάκια - Αντερσεν, τι έπαθες...

Καίτη Βασιλάκου είπε...

AKG, κάπου εκεί μέσα είναι και κάποιοι κύκνοι.