Ο Μανούσος και οι μαύρες τρύπες

«Όλος ο κόσμος είναι η Ελλάδα. Κι όλη η Ελλάδα είναι η Κρήτη. Κι όλη η Κρήτη είναι τα Σφακιά. Κι όλα τα Σφακιά είναι ο Μανούσος». Έτσι έλεγε κάποτε κάποιος Μανούσος και με αυτή τη θεωρία έζησε και πέθανε.

Με την ίδια πάνω κάτω θεωρία ζουν και πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι, υποπτεύομαι. Είναι βέβαια ωραία να νιώθεις πως είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου κι αν μάλιστα θρησκεύεσαι, ακόμα καλύτερα: είσαι το κέντρο του κόσμου κι από πάνω ο Θεός εσένα μόνο κοιτάζει κι εσένα μόνο ακούει. Κάπως έτσι υποθέτω αισθάνονται και τα βρέφη, όταν πάνω από την κούνια τους σκύβει η τρομερή (= συγκλονιστική, μοναδική)  μητρική ή πατρική μορφή.

Η Γη λοιπόν είναι το κέντρο του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι το κέντρο του κόσμου. Ο τόπος μας είναι το κέντρο του κόσμου. Εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου. Για χάρη μας έχουν γίνει όλα  και ο Θεός δεν θα αφήσει να καταστραφεί το κέντρο του κόσμου, δηλαδή εμείς, δηλαδή εγώ.

Δεν είναι άσχημη μια τέτοια ψευδαίσθηση που δίνει αξία στην αναξιότητά μας. Το άσχημο είναι ότι ο άλλος αρνείται να συμφωνήσει μαζί μας.  Ο άλλος μπορεί να είναι ο διπλανός μας ή ο κάτοικος της διπλανής πόλης ή ο πολίτης του διπλανού κράτους ή το λιοντάρι που θα μας κατασπαράξει, επειδή  νιώθει ότι  εκείνο και όχι εμείς είναι το κέντρο του κόσμου. Μπορεί να είναι ένα τσουνάμι που δεν έχει καμιά άποψη για το κέντρο του κόσμου, αλλά που θα καταπιεί 300.000 ανθρώπους μέσα σε λίγα λεπτά, μπορεί να είναι μια οικονομική κρίση που θα μετατρέψει τον τόπο σε ερείπια, μπορεί να είναι ένας μετεωρίτης που θα κάνει τη στραβή και θα πέσει  στο κέντρο του κόσμου, τη Γη δηλαδή, ή μπορεί να είναι μόνο ένας ιός που θα εγκατασταθεί στο σώμα μας και σε λίγες μέρες θα μας ξαποστείλει μακριά από το κέντρο και το απόκεντρο αυτού του κόσμου.

Εν τω μεταξύ ο κόσμος που υπάρχει έξω από μας, δεν έχει ιδέα γι αυτές τις θεωρίες μας και συνεχίζει να επεκτείνεται μηχανικά προς το άπειρο γεμάτος μαύρες τρύπες. Και μάλλον αυτές είναι το κέντρο του κόσμου. Επειδή οτιδήποτε τις πλησιάζει, εκείνες το παγιδεύουν με την τρομακτική ελκτική τους δύναμη, το ρουφούν και το εξαφανίζουν. Έχουν λοιπόν κάθε λόγο να ιδιοποιηθούν αυτό το χαρακτηρισμό.

Άστρα μεγαλόσχημα και επιβλητικά που περιφέρονται  στο διάστημα με την αλαζονεία του φωτός και του πυρός τους και με την απόλυτη βεβαιότητα ότι το κέντρο του κόσμου είναι αυτά, αιχμαλωτίζονται κάποια στιγμή από την τεράστια έλξη των μαύρων οπών και τότε αρχίζει η μοιραία  κατάρρευσή τους. Είναι αργή και βασανιστική, είναι κατά κάποιο τρόπο εξευτελιστική. Τα μεγαλόπρεπα άστρα, μάζα αδύναμη πια και άβουλη, χάνουν το τέλειο σφαιρικό τους σχήμα και παραμορφώνονται, γίνονται ένα μακρόστενο πράγμα που η μια τους άκρη καταπίνεται αδυσώπητα από τη μαύρη τρύπα και συμπαρασύρει στην άβυσσο και το υπόλοιπο σώμα τους. Στο τέλος δεν μένει τίποτα από αυτά, μόνο η μαύρη τρύπα.

Και δεν ξέρω, έχω την υποψία ότι τέτοιες μαύρες τρύπες κυκλοφορούν κι εδώ κάτω, στη δική μας απόμερη γωνιά. Μικρές, αόρατες και ύπουλες τρύπες που περιφέρονται εδώ κι εκεί καραδοκώντας τον ανύποπτο περαστικό για να τον  καταβροχθίσουν. Κι ενώ εκείνος προχωρεί υπερφίαλος ως αστέρας, μπαίνει στο χώρο επιρροής τους και όλα τελειώνουν. Η ομορφιά του μαραίνεται, η δύναμή του εξασθενεί, το σώμα του παραμορφώνεται ανελέητα και το μυαλό του γίνεται πολτός. Οδεύει αργά και αμετάκλητα προς ένα ακατανόητο τέλος και χάνεται μέσα στη μαύρη τρύπα.

Και μάλλον το κέντρο του κόσμου είναι η μαύρη τρύπα, Μανούσο.

Εκεί μέσα χάθηκες κι εσύ και τώρα κάνεις παρέα με τα απολωλότα άστρα.