Η ανθρωπότητα για να καλύψει τις ανάγκες της καταβροχθίζει το ισοδύναμο ενάμιση πλανήτη, μας πληροφορεί η οικολογική οργάνωση WWF. Και συμπληρώνει: Αν δεν αλλάξει τίποτα στον τρόπο που εκμεταλλευόμαστε την επιφάνεια της Γης και τα αποθέματα νερού, το 2030 η ανθρωπότητα θα χρειάζεται δύο πλανήτες.
Πώς είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Πολύ απλά: οι πλούσιες χώρες κάνουν υπερκατανάλωση, ενώ οι φτωχές καταναλώνουν ελάχιστα. Αν όλοι οι κάτοικοι της Γης ζούσαμε όπως ο μέσος κάτοικος των ΗΠΑ ή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, θα χρειαζόμασταν 4,5 πλανήτες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Αν πάλι ζούσαμε όλοι όπως ο μέσος Ινδός, θα χρειαζόμασταν μισό πλανήτη.
Οι χώρες που καταγγέλλονται για υπερκατανάλωση είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Δανία, το Βέλγιο, οι ΗΠΑ, η Εσθονία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Κουβέιτ και η Ιρλανδία.
Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αυτές τις αδηφάγες χώρες σε τρεις κατηγορίες:
α) Στις νεόπλουτες χώρες (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ). Όπως κάθε νεόπλουτος, αγαπούν πολύ την επίδειξη, αδιαφορούν για οτιδήποτε ξένο προς την ευχαρίστησή τους και ακολουθούν πιστά το ρητό: «Φάγε, πίε, ευφραίνου». Δεν ξέρω, αν μπορούμε να τις συγχωρούμε εσαεί λόγω άγνοιας.
β) Στις γνωστές ισχυρές και αλαζονικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Δανία, Βέλγιο). Παραδοσιακά πλούσιες, με πλήρη επίγνωση του τι κάνουν, αλλά αδιάφορες για τις επιπτώσεις, ακολουθούν κι αυτές το γνωστό ρητό «φάγε, πίε, ευφραίνου» στο πιο εκλεπτυσμένο και φινετσάτο.
και γ) στις χώρες -έκπληξη: Ιρλανδία ( φτωχή στο παρελθόν που όμως σήμερα καταβροχθίζει κι αυτή με βουλιμία τους πόρους του πλανήτη)
και Εσθονία ( η στέρηση αγαθών επί σοβιετικής εποχής τής άνοιξε προφανώς πολύ την όρεξη).
Από το 1966 μέχρι σήμερα η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Γης διπλασιάστηκε. Η βιοποικιλότητα παγκοσμίως μειώθηκε κατά 30% μεταξύ των ετών 1970 και 2007. Στις τροπικές ζώνες η μείωση αυτή φτάνει το 60%.
Η ικανότητα της Γης να συντηρήσει τον πληθυσμό της είναι βέβαια μεγάλη, αλλά έχει και τα όριά της. Αυτά τα όρια εμείς τα παραβιάζουμε προκαλώντας την τύχη μας. Και δεν προκαλούμε μόνο τη δική μας αλλά και την τύχη εκείνων, στους οποίους σκοπεύουμε να παραδώσουμε αύριο τον πλανήτη και για τους οποίους δεν παραλείπουμε στους λόγους μας να αναφερόμαστε με μεγάλη -και υποκριτική - στοργή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη.
2 σχόλια:
Καίτη, η τελευταία σου πρόταση τα λέει όλα: μας προκαλεί πλέον βαθιά ναυτία ο διεθνής οικολογικός ορυμαγδός, που αποφεύγει να εστιάσει στην ουσία του προβλήματος, στην κατακραυγή της πολυτελούς, συμπλεγματικής, της "όλα για μένα" αχόρταγης ζωής, αλλά προσανατολίζει σε συναισθηματικές αερολογίες για μια γενικά και αόριστα ρομαντική φύση (μακριά από μας, βέβαια, αλλά και τι κρίμα που δε μας δίνει εδώ και τώρα ακόμα περισσότερα), και κυρίως σε κερδοφόρες νέες "οικολογικές αγορές" (με το αζημίωτο για την οικολογική τσέπη).
Γιατί δεν στιγματίζονται, για παράδειγμα, άμεσα και με σοβαρές οικολογικές διαμαρτυρίες και προτάσεις για μαζική καταναλωτική αποχή διάφορες καθημερινές κι "αθώες" καταναλωτικές συμπεριφορές διατροφής, όπως η συστηματική κατανάλωση λαχανικών και φρούτων θερμοκηπίου εκτός εποχής, η καθημερινή κρεοφαγία, το συστηματικό πέταμα φαγητού στα σκουπίδια (κι ούτε καν συζήτηση έστω για την ανακύκλωση του για ειδικές ζωοτροφές), κλπ.
Πέρα από την οικολογική ανεπάρκεια όμως, αυτό που δεν παλεύεται εύκολα στις δυτικές κοινωνίες είναι το γεγονός ότι το φαγητό λειτουργεί ανταγωνιστικά ως το αποτελεσματικότερο υποκατάστατο των ψυχοφαρμάκων.
AKG, το σχόλιό σου είναι εξαιρετικό. Οι αιθεροβάμονες της οικολογίας κάνουν μεγάλη ζημιά με τα ανεδαφικά τους οράματα και από την άλλη οι αναίσθητοι συγκάτοικοι αυτού εδώ του πλανήτη συνεχίζουν ακάθεκτοι την καταστροφή.
Δημοσίευση σχολίου