Παρήχηση του Π

 

 

Πόσο απλή μπορεί να είναι η ευτυχία

και πόσο όμως άπιαστη,

πόσο είναι δυνατή

και πόσο όμως σύντομη.

 

Σαν ο Θεός

να θέλει να σου δείξει

πώς είναι ο Παράδεισος

που εσύ ποτέ

δεν θα γευτείς.

Σαν αρχαίος προφήτης του Ισραήλ

 

Το 1989, όταν εμείς ζούσαμε σε μια ψεύτικη ευμάρεια με δανεισμένα χρήματα, ανύποπτοι για την καταστροφή που μας περίμενε δυο δεκαετίες μετά, αυτός έβλεπε το μέλλον που ερχόταν καταπάνω μας. Κι εγώ είχα θυμώσει τότε. Τώρα διαβάζω τους στίχους εκείνου του τραγουδιού του και λιώνει η ψυχή μου.

Μελαψές φυλές,

κοντοπόδαρες,

Σειλινοί του κράτους

που ξερνάει και να `τους,

τσιφτετέλληνες,

με γονείς ληστές,

των συντρόφων τους θύτες

για αμνηστία αλήτες

τώρα διοικητές.

Κράτος ασυστόλων

και πεσμένων κώλων,

κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη

που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό,

στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη

απ`ό, τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες,

μασκαρλίκια δες,

στο Άλφα της Αξίας

της Αρχής της Μίας

λουτροκαμπινές.

Τιμωρός καιρός

πέντε αιώνες δύσης

εθνικής θα ζήσεις

από δω και μπρος

με αγγλικές αλφαβήτες,

μαλλιαροί μου Ελλαδίτες,

θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο,

Ελλαδίτικο,

σε μικρά Ασία,

Κύπρο, Λευκωσία,

Βόρειο Ήπειρο.

Δεν ακούει κανείς.

Στο χειρότερο

του Ελληνισμού κομμάτι,

στην Ελλάδα ζεις.

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,

τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,

πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα,

το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.

Σκαλιστές σκιές,

μακρυχέρηδες,

με το φως σπασμένο,

κρατικοποιημένο,

αχ, οι Έλληνες!

Αλλά εκεί στην ξένη

στην οθόνη σκυμμένοι

θεϊκά δεμένοι

με την οικουμένη,

στους απέναντι τόπους

φωτοκολλημένοι

απ`τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις,

ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί

και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης

στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

στους Πανέλληνες,

στους Πανέλληνες!

https://www.youtube.com/watch?v=hl3JPdmC9os&list=RDhl3JPdmC9os&start_radio=1

 

 

Πονάω λίγο

 

Πονάω λίγο,

όχι πολύ.

Πονάω τόσο,

όσο χρειάζεται

για να νιώθω ζωντανή.

Η άνοδος και η πτώση του Κ.Μ.

 

Ήρθε ξαφνικά στη μνήμη μου κάποιος που είχα μαζί του μια σύντομη σχέση πριν – μη τρομάξετε – πενήντα κάπου τόσα χρόνια.

 

Τι να απέγινε άραγε αυτός, αναρωτήθηκα προ καιρού. Μετά σκέφτηκα ότι εκείνη την μπερδεμένη εποχή της πρώτης νιότης μου ήταν βοηθός κάποιου καθηγητή Πανεπιστημίου, 27 χρονών τότε νεαρός.

 

Έψαξα στο Γκουγκλ.

 

Το πρώτο που έμαθα ήταν ότι είχε ήδη πεθάνει πριν τέσσερα χρόνια. Στα ογδόντα τρία του. Μετά είδα τις φωτογραφίες του. Ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος, μάλλον άσχημος, αγνώριστος. Εγώ τον θυμόμουν πολύ όμορφο.

 

Μετά διάβασα για την άνοδό του, την πρόοδό του, καθηγητής πια Πανεπιστημίου με πολλές μελέτες στο αντικείμενό του, πολυπράγμων, διάσημος στον χώρο του.

 

Ιδέα δεν είχα για όλα αυτά.

 

Εγώ  θυμόμουν έναν όμορφο νεαρό άντρα, ήρεμο, ευγενικό και ανεκτικό στις τρέλες μου. Θυμόμουν μια γκαρσονιέρα ημιυπόγεια στη Σόλωνος και δυο ποιητικές συλλογές που μου είχε χαρίσει από τις τότε εκδόσεις Γαλαξία: μια με ποιήματα του Καββαδία «Μαραμπού και Πούσι» και μια του Εμπειρίκου «Υψικάμινος - Ενδοχώρα».

 

«Επειδή γράφεις ποιήματα», μου είχε πει.

 

Χωρίσαμε για τον πιο πεζό λόγο: «Μπήκες στο Πανεπιστήμιο τώρα», μου είπε. «Δεν επιτρέπεται να έχουμε σχέση, εφόσον είσαι στη Σχολή που εργάζομαι».

 

Το βρήκα πολύ φυσικό, αν και τον σκεφτόμουν για καιρό. Τον συνάντησα κάποτε άλλη μια φορά μετά από δική μου πρόσκληση στο Πέτρογκραντ νομίζω. Ήταν πάντα πολύ ευγενικός και διακριτικός.

 

Δεν τον ξαναείδα από τότε.

 

Για πολλά χρόνια έβλεπα στη βιβλιοθήκη μου τις δυο ποιητικές συλλογές που μου είχε χαρίσει. Τώρα δεν τις βλέπω πια. Κάπου θα χάθηκαν στις αλλεπάλληλες από τότε μετακομίσεις μου.

Έρως - Πάθος

 

   

Ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, ειδικά όταν έχει ανταπόκριση. Γίνεται τότε μια ευτυχία που δύσκολα συγκρίνεται με άλλα είδη ευτυχίας. Περνά ένα διάστημα, κάποιοι μήνες, ίσως και χρόνος, και ο έρωτας χορτάτος πέφτει για ύπνο. Τη θέση του -στην καλύτερη περίπτωση – την παίρνει η αγάπη που δεν είναι τρέλα και φούντωμα, είναι όμως ήρεμη και σταθερή και μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

 

Το πάθος δεν είναι έρωτας, δεν είναι αυτό που έχει προβλέψει η Φύση για να πάρει απογόνους. Είναι αρρώστια. Μιμείται τον έρωτα, αλλά δεν είναι έρωτας.

 

Σε αντίθεση με αυτόν, το πάθος δεν μπορεί να χορτάσει, όσο κι αν το ταΐζεις. Αντίθετα θεριεύει. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του και όσο το αφήνεις ανεξέλεγκτο, τόσο πιο ισχυρό γίνεται.

 

Το θύμα του ή τα θύματά του δεν το καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι είναι ερωτευμένοι. Μπορεί να μην καταλάβουν ποτέ ότι αυτό που νιώθουν δεν είναι έρωτας, αλλά κάτι άλλο που έχει κεντρίσει κάποια βαθιά πληγή στην ψυχή τους και τους έχει κάνει άθυρμά του.

 

Τι μπορεί να είναι αυτό;

 

Πολλά. Έχει η ψυχή μας πολλές σκοτεινές γωνιές, όπου θάλλουν δηλητηριώδη λουλούδια. Αν δεν μας τα πειράξει κανείς, κάθονται αυτά στη γωνιά τους αόρατα. Αν όμως οσφρανθούν κάποιον κοντά τους που ταιριάζει στα γούστα τους, τότε αυτά τα δηλητηριώδη λουλούδια φουντώνουν και κατακυριεύουν αυτόν που τα φέρει.

 

Αυτός που τα φέρει, δεν το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι αυτό που νιώθει είναι έρωτας, πόθος για τον άλλον, όμως είναι αρρώστια. Αν ο άλλος απομακρυνθεί, αν το πάθος μείνει χωρίς αντικείμενο, τότε αυτός που το φέρει χάνει το μυαλό του. Μπορεί να σκοτώσει και να σκοτωθεί.

 

Πριν πολλά χρόνια υπήρξε μια τέτοια περίπτωση, όπου και οι δύο, και ο άντρας και η γυναίκα, είχαν γίνει μαριονέτες του πάθους τους. Σαδιστής ο ένας, μαζοχίστρια η άλλη, αφέθηκαν να παρασυρθούν στη δίνη της τρέλας τους, ώσπου κάποια στιγμή, τυφλωμένοι πια από τον άρρητη, νοσηρή μανία τους, άρχισαν να παίζουν με μαχαίρια, έχασαν πλήρως τον έλεγχο και αυτός μαχαίρωσε την ερωμένη του και τη σκότωσε.

 

Ήταν μια πολύ ασυνήθιστη ιστορία, γιατί κατά κανόνα αυτός που έχει τέτοιο πάθος δεν βρίσκει εύκολα το αντίστοιχο ταίρι του.

 

Το πάθος ξεκινά σχετικά ανώδυνα, μοιάζει τόσο πολύ με έρωτα, που το ταίρι που έχει επιλέξει νιώθει αρχικά ευτυχισμένο με τόση αφοσίωση που λαμβάνει. Το πάθος προχωρεί αργά, αλλά προχωρεί σταθερά και γιγαντώνεται με τον χρόνο.

 

Κάποια στιγμή το ταίρι του αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και επιχειρεί να απομακρυνθεί. Συνήθως είναι πια πολύ αργά. Δεν μπορεί να ξεφύγει, ό,τι κι αν κάνει.

 

Άλλοτε πάλι δέχεται να συνεχίσει, ίσως μερικές φορές να έχει και το ταίρι του ένα παρόμοιο πάθος και η ζήλεια, η λεκτική ή και σωματική κακοποίηση να ικανοποιούν ανομολόγητες επιθυμίες του. Αυτές οι επιθυμίες όμως δεν προβλέπουν θάνατο.

 

Αλλά ο θάνατος καραδοκεί και κάθε τόσο μαθαίνουμε για τέτοιους φόνους πάθους. Συχνά μάλιστα ο δολοφόνος αυτοκτονεί, πράγμα πολύ παράδοξο για όσους δεν υποπτεύονται ότι εδώ ο δολοφόνος γίνεται φονιάς και του εαυτού του, εφόσον  έχει χάσει για πάντα το αντικείμενο του πάθους του.

Χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο

 

Έχετε ποτέ χτυπήσει το κεφάλι σας στον τοίχο;

 

Νόμιζα ότι αυτή η φράση είχε μόνο μεταφορική σημασία, εκτός από τις περιπτώσεις που έβλεπα σε ταινία κάποιον να το κάνει για να δείξει τον θυμό του ή τα αδιέξοδά του.

 

Κι όμως ήρθε η στιγμή που το έκανα κι εγώ.

 

Δεν θα γράψω εδώ τώρα όλη την ιστορία, θα πω μόνο ότι είχα τότε έναν άρρωστο γάτο που έβλεπα ότι υπέφερε και που δεν τον έπιαναν τα γιατρικά.

 

Κι ένα βράδυ που ένιωθα απελπισμένη, γιατί δεν ήξερα τι παραπάνω να κάνω για να μην τον βλέπω να υποφέρει, άρχισα   να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν ξέρω γιατί το έκανα, ήταν εντελώς αυθόρμητο και κάπως σαν να με ανακούφιζε στην απόγνωσή μου.

 

Τελικά του κάναμε ευθανασία.

 

Το άλλο απόγευμα μια μεγάλη νυχτερινή πεταλούδα ήρθε και κόλλησε στο τζάμι της εξώπορτας. Την κοίταζα από μέσα και θυμήθηκα τους θρύλους που μιλάνε για τις ψυχές των νεκρών που γίνονται νυχτερινές πεταλούδες και γυρίζουν στον τόπο που έζησαν.

 

Την άφησα εκεί.

 

Την άλλη μέρα είχε φύγει.

 

Ποτέ άλλοτε δεν είχε έρθει πεταλούδα να κολλήσει στο τζάμι της εξώπορτας. Ούτε και συνέβη μετά, όσο καιρό έζησα σ’ εκείνο το σπίτι.

 

Και ποτέ ως τώρα δεν ξαναχτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο.

Μόνο που πια καταλαβαίνω τι σημαίνει να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Πόσο αυθόρμητο είναι και πόση απόγνωση έχει.

"The Wrestler", by Bruce Springfiel

 

Have you ever seen a one trick pony in the field, so happy and free?

If you've ever seen a one trick pony then you've seen me

Have you ever seen a one-legged dog making its way down the street?

If you've ever seen a one-legged dog then you've seen me

 

Then you've seen me

I come and stand at every door

Then you've seen me

I always leave with less than I had before

Then you've seen me

Bet I can make you smile when the blood, it hits the floor

Tell me, friend, can you ask for anything more?

Tell me can you ask for anything more?

 

Have you ever seen a scarecrow filled with nothing but dust and weeds?

If you've ever seen that scarecrow then you've seen me

Have you ever seen a one-armed man punching at nothing but the breeze?

If you've ever seen a one-armed man then you've seen me

 

Then you've seen me

I come and stand at every door

Then you've seen me

I always leave with less than I had before

Then you've seen me

Bet I can make you smile when the blood, it hits the floor

Tell me, friend, can you ask for anything more?

Tell me can you ask for anything more?

 

These things that have comforted me, I drive away

This place that is my home, I cannot stay

My only faith's in the broken bones and bruises I display

 

Have you ever seen a one-legged man trying to dance his way free?

If you've ever seen a one-legged man then you've seen me.

*

“The Wrestler” was written for the Darren Aronofsky film of the same title and is written from the perspective of the main character, played in the film by Mickey Rourke. The song won a Golden Globe for Best Original Song, as well as many other awards and nominations in 2009.

*

Εδώ το τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=pcgl2Z3fMf4&list=RDpcgl2Z3fMf4&start_radio=1

Πώς λέγεται αυτό...

 

 

 

Πώς λέγεται αυτό

που δεν νιώθεις λύπη

ούτε χαρά

και ψάχνεις μέσα σου,

μήπως και βρεις κάτι,

καλό, κακό, ό,τι να’ ναι

και βλέπεις το κενό

και το σκοτάδι

και όμως νιώθεις

κάτι δεμένο,

αιχμαλωτισμένο

που προσπαθεί

να λυθεί,

να βγει έξω,

αλλά δεν μπορεί.

Μαρινέλλα

 

Όταν άκουσα ένα τραγούδι της Μαρινέλλας από τον πρώτο δίσκο της που κυκλοφόρησε μετά την ανεξαρτητοποίησή της από τον Στέλιο Καζαντζίδη, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: δεν λέει τίποτα η φωνή της.

 

Δεν είχα κάνει λάθος. Η ίδια η ποιότητα της φωνής της δεν υπήρξε ποτέ σπουδαία. Έκτοτε η ανοδική πορεία της με άφηνε αδιάφορη, γιατί τραγούδησε τραγούδια που για μένα ήταν δεύτερης διαλογής, άσχετα αν ο κόσμος ήδη τη λάτρευε και τα τραγούδια της είχαν γίνει μεγάλες επιτυχίες.

 

Εκεί που είχα κάνει λάθος ήταν στο ταμπεραμέντο της, στην ικανότητά της να περνά στη φωνή της ένα πάθος και μια ψυχή που καμιά άλλη Ελληνίδα τραγουδίστρια δεν μπορούσε να πετύχει.

 

Τραγούδησε πολλά μέτρια τραγούδια που δεν φανέρωναν αυτό το μοναδικό της ταλέντο, μέχρι που ήρθε η στιγμή να συνεργαστεί με τον Κώστα Χατζή.

 

Και εκεί η Μαρινέλλα έβγαλε όλη την ψυχή της και την ακούμπησε στο τραπέζι. Εκεί ξεπέρασε τον εαυτό της. Με στήριγμα την τρυφερή ψυχή του Κώστα Χατζή, αυτό το δίδυμο μάς έκανε τελικά να δακρύσουμε.

 

https://www.youtube.com/watch?v=Ua-e1BVc2ps&list=RDUa-e1BVc2ps&start_radio=1

 

Ειδικά σ’ αυτό εδώ το τραγούδι δεν ξέρεις ακριβώς, αν η Μαρινέλλα τραγουδά ή αν ερμηνεύει τραγουδιστά έναν θεατρικό μονόλογο.

"Σ' αγαπώ".

Μουσική: Κώστας Χατζής.

Στίχοι: Σώτια Τσώτου.