"Αν άκουγε ο Θεός των κοράκων..."

 

 

 

Την έλεγε τακτικά αυτή την παροιμία η μητέρα μου.

Στην αρχή δεν την πρόσεχα και δεν με ενδιέφερε τι εννοούσε. Αργότερα τη σκέφτηκα και τη βρήκα σοφή. Και αστεία συγχρόνως.

 

Τι εύχονται οι κόρακες;

Να γεμίσει ο τόπος πτώματα, να έχουν μπόλικο φαγητό, να μην ψάχνουν πεινασμένοι εδώ κι εκεί να πετύχουν κανένα ψοφίμι να γεμίσουν το άδειο τους στομάχι.

 

Το εύχονται και το προσεύχονται, αλλά ο Θεός άλλη δουλειά δεν είχε παρά να ακούει τις προσευχές των κοράκων και να τις πραγματοποιεί. Κι έτσι ευτυχώς όλα τα ζωντανά πεθαίνουν με μέτρο κι ας τριγυρνούν εδώ κι εκεί οι κόρακες ψάχνοντας για τροφή.

 

Με την ίδια λογική δεν ακούει ο Θεός και δεν πραγματοποιεί τις επιθυμίες όσων ανθρώπων μοιάζουν με κόρακες και περιμένουν ανυπόμονα να πάθουν οι εχθροί τους αυτά που τους εύχονται από μέσα τους.

 

Ο κόσμος προχωρεί με μέτρο και οι κόρακες καθώς και οι άνθρωποι που τους μοιάζουν δεν βλέπουν να εισακούονται οι προσευχές τους. Ευτυχώς δηλαδή.

 

Μου αρέσει αυτή η παροιμία και παράλληλα, όποτε τη σκέφτομαι, γελώ. Για φανταστείτε, αν άκουγε ο Θεός τους κόρακες, τι θα γινόταν εδώ πέρα.

 

Χρόνια πολλά λοιπόν κι ας μείνουν πεινασμένοι οι κόρακες.

***

Εμείς παρ' όλα αυτά αγαπούμε τα κοράκια, γιατί είναι πανέξυπνα.