Πίναμε καφέ στο Πικαντίλι, στην Πανεπιστημίου. Αυτή ακατάσχετα φλύαρη και υπερηφάνως αριστερή. Εγώ με αόριστες πολιτικές ιδέες, πιο πολύ με ενδιέφερε η ζωή, το νόημά της, τέτοια. Φοιτήτριες.
Λίγο πιο πάνω, στη Νομική, είχαν αρχίσει τα επεισόδια, αλλά ακόμα δεν το είχαμε πάρει είδηση. Έλεγε αυτή τα δικά της, την άκουγα υπομονετικά, πίναμε τον καφέ μας, καπνίζαμε.
Ξαφνικά ακούστηκαν κρότοι, μια
φασαρία, κάτι γινόταν στη Νομική.
Σταμάτησε τη φλυαρία και τέντωσε τα
αφτιά της.
-Πάμε να φύγουμε, είπε μετά
πανικόβλητη και σηκώθηκε.
Στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου
χωρίσαμε, τράβηξε η καθεμιά για το
σπίτι της.
Στα χρόνια που ακολούθησαν εγώ
συνέχιζα να ψάχνω το νόημα της ζωής.
Εκείνη έγινε φανατική αριστερή. Στα λόγια εννοείται. Είχε κι αυτή την
ακατάσχετη φλυαρία.
Τη βαρέθηκα.
(Μικρές ιστορίες)
