Σαπφώ: "Όταν σε δω" (απ.31 Lobel/Page)

 

 

Ίσος με τους θεούς πως είναι

μου φαίνεται κείνος ο άντρας

που  απέναντί  σου κάθεται

και τη γλυκιά φωνή σου,

τα ερωτικά γελάκια σου

ακούει, έτσι κοντά σου που είναι.

Κι αυτό, αλήθεια σου το λέω,

έχει στο στήθος την καρδιά μου αναστατώσει,

γιατί, όταν σε δω,

σαν σε θηλειά πιασμένη η φωνή μου

πια δεν μπορεί να βγει,

αλλά ένα αγκάθι κάνει τη γλώσσα μου κομμάτια

κι αμέσως μια σιγανή φωτιά απλώνεται κάτω απ’ το δέρμα μου,

τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτα

κι έχω ένα βουητό στ’ αφτιά μου,

κρύος ιδρώτας περιχύνει το κορμί μου

και μ’ έχει πιάσει ολόκληρη ένα τρέμουλο,

πιο κίτρινη κι απ’ το χορτάρι είμαι

και νιώθω πως σχεδόν πεθαίνω.

 

Αλλά θα τα υπομείνω όλα.

Φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν ἔμμεν᾽ ὤνηρ, ὄττις ἐνάντιός τοι ἰσδάνει καὶ πλάσιον ἆδυ φωνεί- σας ὐπακούει 5 καὶ γελαίσ‹ας› ἰμέροεν. τό μ᾽ ἦ μάν καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόαισεν. ὢς γὰρ ἔς σ᾽ ἴδω βρόχε᾽, ὤς με φώνη- σ᾽ οὖδεν ἔτ᾽ εἴκει, ἀλλὰ κὰμ μὲν γλῶσσα ἔαγε, λέπτον 10 δ᾽ αὔτικα χρῶι πῦρ ὐπαδεδρόμακεν, ὀππάτεσσι δ᾽ οὖδεν ὄρημμ᾽, ἐπιρρόμ- βεισι δ᾽ ἄκουαι, ἀ δέ μ᾽ ἴδρως κακχέεται, τρόμος δέ παῖσαν ἄγρει, χλωροτέρα δὲ ποίας 15 ἔμμι, τεθνάκην δ᾽ ὀλίγω ᾽πιδεύης φαίνομ᾽ ἔμ᾽ αὔται· ἀλλὰ πᾶν τόλματον