Martialis, VII. 30 "Στους Πάρθους το δίνεις..."

 

 

 

Στους Πάρθους το δίνεις, στους Γερμανούς, Καίλια, το δίνεις,

το δίνεις και στους Δάκες,

ούτε και τα κρεβάτια των Κιλίκων και των Καππαδοκών περιφρονείς,

από της Μέμφιδας το Φάρο μπαίνει στο πλοίο κι έρχεται να σε πηδήξει ο άλλος

κι από τα κόκκινα νερά έρχεται ο μαυριδερός Ινδός,

το υπογάστριο των περιτμημένων Ιουδαίων  δεν το αποφεύγεις

 και δεν σε προσπερνά αδιάφορος ο Αλανός με το σαρματικό του άλογο.

Για ποιο λόγο το κάνεις: Εσύ, κορίτσι από τη Ρώμη,

και να μη σ’ αρέσει κανένα ρωμαϊκό καυλί;

 

 

Das Parthis, das Germanis, das, Caelia, Dacis,

nec Cilicum spernis Cappadocumque toros;

et tibi de Pharia Memphiticus urbe fututor

navigat, a rubris et niger Indus aquis;

nec recutitorum fugis inguina Iudaeorum, 

nec te Sarmatico transit Alanus equo.

Qua ratione facis, cum sis Romana puella,

quod Romana tibi mentula nulla placet?

 

Martialis, VII.30

Η μετάφραση είναι δική μου.

"Θα σμίξουμε σε μια άλλη γη"

 

 

Θα σμίξουμε σε μια άλλη γη,

σ’ ένα νησί ερημικό

και γύρω η θάλασσα

θα’ ναι φουρτουνιασμένη

και θα μας παίρνει ο αέρας τα μαλλιά

και τη φωνή μας θα την παίρνει

και θα τη σκορπίζει,

«κρυώνεις;» θα μου πεις στο αφτί

και με τα χέρια σου θα με τυλίξεις,

«κρύωνα από πάντα» θα φωνάξω δυνατά

για να μ’ ακούσεις,

«όλα ήταν παγωμένα, άγγελε,

πριν σε γνωρίσω».

«Δεν είμαι άγγελος,

είμαι αυτό που βλέπεις,

η οπτασία που ονειρευόσουν»,

θα μου πεις στο αφτί.

«Και τώρα ονειρεύομαι, άγγελε.

Κανείς θεός δεν με λυπάται,

κανείς θεός δεν βλέπει

πόσο είμαι παγωμένη».

 

Κι εσύ σαν οπτασία

θα σβήσεις τότε, άγγελέ μου,

εκείνη την ίδια στιγμή

θα σε σκορπίσει ο δυνατός αέρας,

θα δω τα χρώματά σου

να διαλύονται στον ουρανό.

 

Δεκαετίες του '60 και '70: τα άταχτα κορίτσια

 

 

 

 

Οι γονείς αυστηροί, ιδίως με τις κόρες. Οι κόρες πάλι πέρα βρέχει, είχαν τον τρόπο τους να κάνουν τα δικά τους και να γυρίζουν έπειτα στο σπίτι με ύφος κανονικό, φυσιολογικό. «Πού ήσουν;» «στα αγγλικά», «και γιατί άργησες;», «καθυστέρησε το λεωφορείο». Καχύποπτα βλέμματα, απόδειξη καμία, ποια αγγλικά, με τον φιλαράκο της ήταν η κόρη και πέρασαν ωραία εκεί στην έρημη χειμωνιάτικη παραλία.

 

Martialis, VIII.69

 

Θαυμάζεις μόνο τους παλιούς, Βακέρρα, ποιητές,

δεν επαινείς κανέναν εκτός από τους πεθαμένους.

Συγγνώμη σου ζητώ, Βακέρρα: τον κόπο δεν αξίζει

να τα τινάξω για να σου αρέσω.

 

 

Miraris veteres, Vacerra, solos,

nec laudas nisi mortuos poetas.

ignoscas petimus, Vacerra: tanti

non est, ut placeam tibi, perire.

Μαρτιάλης,  VIII.69

Η μετάφραση στα ελληνικά είναι δική μου.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη για το μυθιστόρημά μου "Οι Αποκλίνοντες". Στο fractal.

 

Καίτη Βασιλάκου: “Οι αποκλίνοντες”, Απόπειρα, Αθήνα 2020

Ο ψυχικός πυρήνας του ανθρώπου και η υπαρξιακή διάσταση πάντα ενδιέφεραν την Καίτη Βασιλάκου, και στην ποίησή της ακόμα. Υπάρχει έντονο αυτό το στοιχείο στους Αποκλίνοντες, αν και το βιβλίο επιγράφεται ως ιστορικό μυθιστόρημα. Και είναι βεβαίως, και μάλιστα καλό και αξίζει να διαβαστεί. Εντοπίζονται ωστόσο και άλλες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

https://www.fractalart.gr/xefyllizontas/

 

Το σύνδρομο Μινχάουζεν και η κόλαση της Gypsy Rose Blanchard

 

Ο καλός Θεός θέλησε να γεννηθείς ένα υγιέστατο μωράκι, χωρίς  κανένα πρόβλημα υγείας. Με βάση αυτό το σπουδαίο δώρο θα μπορούσες να μεγαλώσεις και να εξελιχθείς και να ζήσεις τη ζωή σου πάνω κάτω όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι.

 

Δεν προέβλεψε όμως ο καλός Θεός ποια μάνα θα σε γεννούσε. Κι έτσι τώρα βρίσκεσαι στη φυλακή, επειδή έβαλες ένα προβληματικό φίλο σου, τον μόνο που είχες, να σκοτώσει τη μάνα σου. Θα βγεις από τη φυλακή σε λίγα χρόνια - η Πολιτεία υπήρξε επιεικής μαζί σου, επειδή κατάλαβε το δράμα που περνούσες. Ο φίλος σου, αυτός που τη μαχαίρωσε με 17 μαχαιριές για να σε σώσει από τα χέρια της, θα μείνει ισόβια φυλακισμένος.

 

Για την ειρήνη

 

Εμείς φωνάζαμε ειρήνη

κι αυτοί μας βάλαν το μαχαίρι στο λαιμό.

Για την ειρήνη, μας έλεγαν το κάνουμε.

Κι εμείς με τους αφρούς και τα αίματα στο στόμα:

Αφού είναι για την ειρήνη,

τότε εντάξει, είπαμε.

Εμείς τον πόλεμο δεν θέλουμε.

Να γίνουμε αυστηροί, αυστηρότεροι, αυστηρότατοι

 

 

 

Διάβασα κάπου ότι, εφόσον η θανατική ποινή έχει καταργηθεί (και πολύ σωστά), οι ειδεχθείς εγκληματίες πρέπει να τιμωρούνται τουλάχιστον πιο αυστηρά, δηλαδή να μένουν σε ισόβια απομόνωση.

 

Η ιδέα μού φάνηκε καλή και την ανέπτυξα στο μυαλό μου με λεπτομέρειες. Δεν έφτασα βέβαια στις ακρότητες της «Σωφρονιστικής Αποικίας» του Κάφκα, αλλά μπορώ να πω ότι μια ισόβια απομόνωση είναι από μόνη της μια πολύ καλή τιμωρία για όσους διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα. Έτσι, αντί να συναγελάζονται σε φυλακές με άλλους παράνομους και να νιώθουν κατά κάποιο τρόπο άνθρωποι με κοινωνική ζωή περιμένοντας υπομονετικά να αποφυλακιστούν για να συνεχίσουν τη δράση τους, θα κάθονται στο στενό κελί τους όλη μέρα και θα βγαίνουν μόνοι για προαυλισμό για δέκα λεπτά καθημερινά (ή και μέρα παρά μέρα καλύτερα).

Πες μου μια ιστορία

 

 

 

Είναι παράξενο και εν μέρει ανεξήγητο πόσο θέλγεται ο άνθρωπος να ακούει ιστορίες. Πες του ιστορίες, πες του για περιπέτειες, για αγάπες, για πολέμους, για ηρωισμούς, πες του ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, πες του για φαντάσματα, για δράκους και για μάγισσες, πες του για βασιλιάδες και για χωρικούς, για παιδιά, γέρους, γυναίκες, άντρες, για φτωχούς και για πλούσιους, για καλούς και για κακούς ανθρώπους, πες του για θαύματα, πες του ό,τι θέλεις, αρκεί να του το πεις μέσα σε μια καλοστημένη ιστορία.

 

Martialis, VIII. 35

 

Εφόσον στη ζωή όμοιοι είστε κι ίσοι,

η σύζυγος χειρίστη, χείριστος κι ο σύζυγος,

απορώ πώς μεταξύ σας δεν τα βρίσκετε.

 

Cum sitis similes paresque vita,

uxor pessima, pessimus maritus,

miror, non bene convenire vobis.

 

Martialis, VIII.35

Η μετάφραση είναι δική μου.

"Ανήμερα της Μεγάλης Γιορτής"

 

 

 

Ανήμερα της Μεγάλης Γιορτής,

χαμένος μακριά,

σε ξένο λιμάνι μονάχος

- οι αναμνήσεις να τον καίνε,

λάθη και πάντα λάθη,

αστυνομίες,

τραγωδίες,

το σπίτι ανάστατο

με τα καμώματά του

και τώρα όλα αυτά

πολύ μακριά,

τώρα πολύ μετανιωμένος,

με δάκρυα στα μάτια τώρα -

πήρε τηλέφωνο τη μάνα του.

 

«Μάνα, μην κλαις,

είμαι καλά»

και έπνιγε τα δάκρυά του,

«μάνα, είμαι καλά,

μην κλαις»

και έκλαιγε

-τόσο πολύ μετανιωμένος,

τόσο  μακριά από την πατρίδα

και μετανιωμένος-

«είμαι καλά, σου λέω, μάνα»

κι έκλαιγε.

Κατέβασε ύστερα το ακουστικό,

βγήκε στους παγωμένους δρόμους

κι έκλαιγε

- χωρίς να ξέρει,

χωρίς να ξέρει ευτυχώς,

ότι η μάνα στην πατρίδα

δεν έκλαιγε.

"Μ' αγάπησες"

 

Μ’ αγάπησες,

το ξέρω,

εσύ δεν το έμαθες ποτέ.