Ποιος δίνει τη νίκη σε ένα κόμμα;

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια των αριστερών φίλων μου εδώ στο διαδίκτυο, τώρα που το κυβερνών κόμμα τους έχασε τις εκλογές της 26^ης Μαΐου.

Αυτό που τελικά μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλοι έχουν στο μυαλό τους ένα είδωλο του κόσμου που κυριαρχείται από δύο μόνο πολιτικές δυνάμεις: την αριστερά και τη δεξιά.

Οι ψηφοφόροι δεν μπορεί να είναι άλλο τίποτα εκτός από αριστεροί ή δεξιοί. Δεν ψηφίζεις αριστερά; Είσαι επομένως δεξιός. Δεν ψηφίζεις δεξιά; Άρα είσαι δικός μας ή έστω οφείλεις να είσαι δικός μας.

Παραιτήσου

Η παραίτηση, ανακαλύπτω τώρα ξαφνικά, δεν είναι οπωσδήποτε κάτι κακό. Μερικές φορές μάλιστα είναι κάτι πολύ καλό.

Ωραίο είναι ασφαλώς να έχει κανείς στόχους και να αγωνίζεται γι’ αυτούς. Εξάλλου η ζωή αυτό είναι: αγώνας για να πετύχεις τους στόχους σου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Με τον τρόπο αυτό η ζωή αποχτά τέλος πάντων και ένα ενδιαφέρον και δεν εξομοιώνεσαι με το ζώο που όταν είναι χορτάτο και ασφαλές, κάθεται σε μιαν άκρη και δεν κάνει τίποτα. Έχεις στόχους, άρα δεν είσαι ζώον. Ούτε καθυστερημένος που κοιτάζει τον κόσμο με μάτια απλανή.

"Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου"

Με αγνοείς, μου λέει,

δεν με παίζεις

-και χύνει στο αίμα μου

τις παράφορες ουσίες του-

παίξε με, επιμένει,

έχω ιστορίες να σου πω,

βαθιές εικόνες να περάσω στο μυαλό σου,

έχω φωνές

και ωραίες καίριες φράσεις

που θα σε τρελάνουν,

έχω και πρόσωπα πολλά,

διάλεξε και ζευγάρωσε

με όποιο θέλεις

και πράγματα έχω,

ξέρεις,

από αυτά που θα σε ρίξουν

στην ωραία έκσταση

και ηδονές και γλυκείς πόνους έχω

και αισθήματα

από εκείνα που καταλαβαίνεις,

καθρέφτες έχω

που θα πολλαπλασιάσουν

τον κόσμο που θα σου χαρίσω

και ολόκληρες τις τρεις διαστάσεις

για να τα ζήσεις όλα με αληθοφάνεια

και χρόνο ατελείωτο έχω,

μέχρι λιπόθυμος να πέσεις κάτω

από την άρρητη δοκιμασία,

έναν παράδεισο

έχω εδώ για σένα

γεμάτο ενδορφίνες,

πες ναι,

μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια.

Κόσμος ολόκληρος

που πάλλεται στην άκρη του μυαλού μου

κι εγώ διστάζω,

έχω φοβηθεί.

Το παρελθόν και το μέλλον μέσα στο παρόν

Ο άνθρωπος ζει το παρόν του. Με αυτό είναι εξοικειωμένος, αυτό αναγνωρίζει ως κόσμο. Για το μέλλον δεν μπορεί παρά να εκφέρει μόνο εικασίες, του είναι τελείως άγνωστο. Για το παρελθόν έχει μια θολή, ομιχλώδη ιδέα που εξαρτάται από το εύρος των ιστορικών του γνώσεων.

Αυτό που του ανήκει δικαιωματικά είναι η εποχή του. Αυτήν μπορεί να την επηρεάσει και να της δώσει τη μορφή που αυτός αποφασίζει. Ειρηνική εποχή ή εποχή πολέμου, εποχή ευημερίας ή φτώχειας, εποχή με οργανωμένες κοινωνίες ή εποχή αποσάθρωσης.

Μη θυμώνετε με τους άλλους

Μη θυμώνετε. 

Αν μπορείτε, μη θυμώνετε με τους άλλους.

Είναι άνθρωποι με αδυναμίες, με ανασφάλειες, με φοβίες, με απωθημένα, με τραυματικές εμπειρίες, με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, με αγωνίες.

Ζουν την καθημερινότητά τους που έχει μέσα πολύ τρέξιμο, πολλή δουλειά, πολλές υποχρεώσεις και εκκρεμότητες, πολλά σχέδια που είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν, πολλή ανία και ρουτίνα.

Ονειρεύονται όμορφα πράγματα, αλλά δεν μπορούν να τα πλησιάσουν.

Ο χρόνος τους περνά χωρίς ενδιαφέρον και κατατρώει την ψυχή τους. Όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τους ρυθμούς τους.

Έχουν ζήλια και είναι ανθρώπινο.

Νομίζουν πως κάποιοι άλλοι περνούν όμορφα - κανείς δεν περνά όμορφα.

Νομίζουν πως κάποιοι άλλοι πέτυχαν στη ζωή τους, δεν ξέρουν πως εκείνοι οι άλλοι το ίδιο νομίζουν για κάποιους άλλους.

Είναι αδύναμες ψυχές που αναζητούν το τέλειο σε ένα κόσμο ατελή και απογοητεύονται συνέχεια.

Μπορεί να σας κάνουν κακό από ιδιοτέλεια, από φθόνο, από αίσθηση κατωτερότητας. Δεν το θέλουν. Θα ήθελαν να είναι καλύτεροι, αλλά δεν μπορούν.

Άλλες φορές είναι κουραστικοί, απαιτητικοί, εγωκεντρικοί. Δεν το καταλαβαίνουν. Νομίζουν ότι έτσι είναι όλοι, νομίζουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι λάθος.

Προσπαθούν να δείξουν προς τα έξω μια καλή εικόνα του εαυτού τους, έχουν ανάγκη την έξωθεν καλή μαρτυρία κι αυτό είναι πολύ κουραστικό γι’ αυτούς μερικές φορές, πολύ εξοντωτικό.

Κάποτε γλιστρούν, ανοίγει μια χαραμάδα της ψυχής τους και εκτίθενται στα μάτια όλων. Υποφέρουν πολύ γι’ αυτό.

Μη θυμώνετε με τους άλλους.

Σκεφτείτε ότι κι εσείς περνάτε τα ίδια.

Όλοι περνάμε τα ίδια.

«Δεν αγαπώ τους ανθρώπους, όμως τους λυπάμαι», είχε πει κάποτε κάποιος μεγάλος – δεν θα αναφέρω το όνομά του.

Δολοφόνος κατά συρροήν : γεννιέται ή γίνεται;

Κατά συρροήν δολοφόνος είναι αυτός που σκοτώνει τρία ή περισσότερα άτομα σε διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα και σε μια συγκεκριμένη χρονική απόσταση από τον ένα φόνο στον επόμενο. Το FBI ορίζει ότι οι κατά συρροήν φόνοι είναι μια σειρά από δύο ή περισσότερες δολοφονίες που διαπράττονται ως ξεχωριστά συμβάντα και συνήθως – αλλά όχι πάντα – από έναν δράστη που ενεργεί μόνος του.

"Η Προγονική Εντολή". Στα βιβλιοπωλεία.

«Η Προγονική Εντολή». Εκδόσεις Γαβριηλίδη. Στα βιβλιοπωλεία.

Όσοι μένετε εκτός Αθηνών μπορείτε να το παραγγείλετε στον βιβλιοπώλη σας.

«Λένε ότι το κακό ξεκίνησε από μια κατάρα», είπε ο Στέφανος.

«Χμ», έκανε η Αλεξάνδρα, «εννοείς την απαγωγή της προ-προγιαγιάς σου Αργυρώς από τον προ-προπάππο σου Γιάννη».

«Είναι αλήθεια αυτά που λένε γι' αυτή την προ-προγιαγιά, ότι δηλαδή  καταριόταν τον άντρα της όλα τα χρόνια που έζησε μαζί του;»

«Έτσι λένε.  Η προγιαγιά μου Αργυρώ, η δική σου προ-προγιαγιά, ήταν μια όμορφη γυναίκα που ξέπεσε στα χέρια του προ-προπάππου σου Γιάννη. Κακοπέρασε πολύ μαζί του. Γι αυτό και τα οχτώ παιδιά που έκανε μαζί του  δεν τα αγάπησε. Έτσι τουλάχιστον λένε. Η μητέρα μου μού είπε κάποτε πως της είχε πει ο πατέρας της ότι η μάνα του, δηλαδή η προγιαγιά Αργυρώ, καταράστηκε τα παιδιά της σε μια στιγμή απελπισίας, να μείνουν στείρα και άκαρπα, να σταματήσει η γενιά του άντρα της εκεί και να μην πάει παρακάτω».

«Βαριά κατάρα», σχολίασε ο Στέφανος.

«Ναι, αλλά δεν έπιασε».

«Κάτι πρέπει να έπιασε, αλλιώς γιατί τόσοι συγγενείς μας βγήκαν ιδιόρρυθμοι;»

«Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλούς άγαμους και άλλους τόσους άτεκνους στην οικογένεια», έκανε σκεφτική η Αλεξάνδρα.

Μετά θυμήθηκε τις κόρες της  και πρόσθεσε αναστενάζοντας:

«Αλλά κι αυτοί που έκαναν παιδιά δεν είδαν χαΐρι».