"δύστηνος έγκειμαι πόθωι..."

δύστηνος έγκειμαι πόθωι

άψυχος, χαλεπήισι θεών οδύνηισι, έκητι

πεπαρμένος δι’ οστέων.

Δύστυχος κείτομαι,

χωρίς ψυχή από τον πόθο,

από πόνους σκληρούς

τρυπημένος ως το κόκαλο,

αφού το θέλουν οι θεοί.

Αρχίλοχος

"Ληστές και δολοφόνοι..."

Ληστές και δολοφόνοι,

μαύρες  άγριες ψυχές,

του Εωσφόρου υποτακτικοί

κλαίνε σαν ορφανά παιδιά

μπροστά στο πεθαμένο τους σκυλί.

Μαζί τους κλαίνε και οι άγγελοι. 

Ένας καταθλιπτικός με επιχειρήματα

Τι είναι η κατάθλιψη όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε.

Ο καταθλιπτικός παραιτείται από όλα, εγκαταλείπει τη ζωή και βυθίζεται στον μελαγχολικό εαυτό του, τίποτε δεν τον συγκινεί, όνειρα δεν έχει, σχέδια δεν κάνει, μένει βουβός και αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Όλα του φαίνονται μάταια και γι’ αυτό αδιαφορεί για όλα, ακόμα και για την εμφάνισή του. Με τους άλλους βαριέται, δεν έχει τίποτα να πει και αυτά που του λένε δεν τον ενδιαφέρουν.  Η κατάθλιψη είναι παραίτηση από τη ζωή και θεωρείται σοβαρή ψυχική νόσος.

Πατριώτες και σιχάματα

Στην είσοδο ενός οικισμού με την οικεία σε μας ονομασία Πρέβελη, στη νοτιοδυτική ακτή της Δυτικής Αυστραλίας, είναι χτισμένο ένα μικρό ελληνορθόδοξο παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Και όχι, δεν το έχτισαν οι Έλληνες ομογενείς της Αυστραλίας. Το έχτισε ο Αυστραλός Geoffrey Edwards ως αιώνια υπενθύμιση ευγνωμοσύνης προς τους Κρητικούς που έσωσαν τη ζωή πολλών Συμμάχων μετά τη Μάχη της Κρήτης τον Μάιο του 1941.

"Γυναίκα με μπούρκα"

Στον τόπο της

οι άνθρωποι

διαμελίζονται από βόμβες ,

παιδιά γυρνούν αδέσποτα στους δρόμους,

στις όχθες του Καμπούλ

οι εξαρτημένοι

σαν λαβωμένα μισοζώντανα πουλιά

κουρνιάζουν στα σκουπίδια,

λιθοβολούνται οι γυναίκες

που αγάπησαν

κι εκείνη

φορώντας τη γαλάζια μπούρκα της

στέκεται σε μιαν άκρη

ταπεινή,

με μια ακατανόητη αξιοπρέπεια

πουλά σιωπηλά,

απλά προτείνοντάς τα με το χέρι,

τα χαρτομάντιλά της

στους περαστικούς.

Sologamy ή (ε)αυτογαμία

«Ο γάμος είναι ο προορισμός του ανθρώπου».

Μας πιπιλίζουν το μυαλό από μικρά με αυτή την ιδέα και μεγαλώνοντας ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε τον σύντροφο της ζωής μας και να συνάψουμε μαζί του γάμο, να γίνουμε κι εμείς έγγαμοι. Διότι, τι αξία έχει η ζωή, αν μείνεις άγαμος και μαγκούφης; Έτσι σκεπτόμενοι πολλοί εκ των συνανθρώπων μας που όμως όσο κι αν έψαξαν δεν βρήκαν το ανθρώπινο ταίρι τους, στράφηκαν σε άλλες εναλλακτικές.

"Εικόνες..."

Εικόνες

από ένα παρελθόν

οριστικά κλεισμένο

στον εαυτό του,

επίμονο,

αυτιστικό,

κυρίως κακόκεφο

με αυτή τη γλυκερή κακοκεφιά

του παραχαϊδεμένου

να έρχεσαι, μου λέει,

πιο συχνά,

μη με ξεχνάς,

γιατί εγώ είμαι

που σε έφτιαξα,

έτσι όπως είσαι σήμερα

με τις παραμορφώσεις

και τις παράξενές σου ονειροπολήσεις,

μη με προδίδεις τώρα

που έχεις πάψει να πονάς,

να έρχεσαι πιο τακτικά

και να με βρίσκεις,

να τα ξαναθυμόμαστε όλα με αγάπη,

εκείνη τη μακρινή μαγεία

των καταθλίψεων,

των αυτοκτονικών επιθυμιών,

της αδειοσύνης,

πόσο σκληρά ήταν όλα τότε,

με πόση οργή ο χρόνος σε μαστίγωνε,

πώς συσσωρεύονταν οι μέρες

γράφοντας στο κορμί σου

συνθήματα θανάτου

πόσο ωραία ήσουν τότε,

θυμάσαι;

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό "Μανδραγόρας", τεύχος 56.