Γιατί αγάπησα τους Αλβανούς

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας μένει με την οικογένειά της η Σκούρτε, η Αλβανή που μου καθαρίζει το σπίτι. Στο ημιυπόγειο μένει μια άλλη οικογένεια Αλβανών. Πολλά-πολλά με αυτούς τους τελευταίους δεν έχω, μια καλημέρα και αυτό είναι όλο. Ταπεινοί άνθρωποι και ήσυχοι, ούτε που τους προσέχει κανείς.

Πάνω από μένα, στον τέταρτο,  μετακόμισαν προσφάτως δυο νεαρές Ιταλίδες, καλές κοπέλες φαίνονται και η μία από αυτές δεν ακούει καλά και πρέπει να σε κοιτάζει για να καταλάβει τι λες.

Αυτά ως εισαγωγή. Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

"Εκείνα τα φωτισμένα παράθυρα"

Κρυώνει το παιδί,

με τι να το σκεπάσω;

Μια κουβερτούλα έχω μόνο.

Πίσω δεν πάω στο στρατόπεδο,

εκεί  νταήδες και μαχαιροβγάλτες

γυροφέρνουν.

Καλύτερα εδώ, στο δρόμο,

κοντά στα σπίτια,

να βλέπω τα φωτισμένα τους παράθυρα.

Είναι καιρός που έχω αφήσει την πατρίδα,

για το παιδί κυρίως ανησυχούσα,

εμένα ας με σκότωναν,

τι σημασία έχει πια

τώρα που φίλοι κι αδελφοί χαθήκαν

κι η πόλη μου έχει γίνει ρημαδιό.

Αλλά είναι βλέπεις το παιδί.

Μας είπαν,

είμαστε καλοί άνθρωποι εμείς,

τα σπίτια μας είναι ζεστά

και τα κελάρια μας γεμάτα,

σας συμπονέσαμε πολύ,

γι’ αυτό

ανοίξαμε τις πόρτες μας διάπλατα,

ελάτε,

είμαστε καλοί άνθρωποι εμείς.

Εγώ για το παιδί κυρίως ήρθα.

Τώρα εδώ στο δρόμο,

κάτω από ένα ξένο ουρανό κοιμόμαστε

και έχει παγωνιά,

έχει υγρασία,

δυο βήματα πιο πέρα

βλέπω τα φωτισμένα τους παράθυρα.

Θα είναι το τζάκι αναμμένο,

χορτάτα τα παιδιά τους και ζεστά.

Σαν να τα βλέπω

πόσο αθώα και αμέριμνα κοιμούνται

στα μαλακά κρεβάτια τους,

η μάνα τα σκεπάζει

κι ο πατέρας τους χαμογελά.

Έχασα την πατρίδα μου,

τα πάντα έχω χάσει,

μονάχη μου περιουσία

ετούτο το παιδί,

αλλά φοβάμαι

τους μαχαιροβγάλτες στο στρατόπεδο.

Καλύτερα εδώ στο δρόμο.

Μόνο που βλέπω εκείνα τα παράθυρα

τα φωτισμένα

και ζηλεύω,

αρχόντοι αυτοί

κι εγώ ένας αλήτης

μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά.

Πώς θα’ θελα μια σούπα τώρα,

μια ζεστή σούπα

για το αγόρι μου.

Σκοτώθηκαν, μας είπαν,

δυο δικοί μας από λάθος χθες.

Ξεχασμένοι τηλεαστέρες της πολιτικής

Τους θυμάται κανείς αυτούς;

Εμείς οι μεγαλύτεροι τους θυμόμαστε, αλλά μόνο, αν κατά τύχη δούμε καμιά φωτογραφία τους στα ΜΜΕ. Καθόμαστε τότε και χαζεύουμε τη φωτογραφία, εισβάλλει στη μνήμη μας με ορμή μια εποχή όχι και τόσο μακρινή χρονολογικά, όσο συναισθηματικά, τι έγιναν όλοι αυτοί, αναρωτιόμαστε, όλοι αυτοί που πριν δυο δεκαετίες και κάτι κυριαρχούσαν στα ΜΜΕ, κυρίως στην τηλεόραση, μιλούσαν με έμφαση, μιλούσαν με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, έδειχναν ότι ήξεραν τι έλεγαν κάθε φορά, επετίθεντο με σφοδρότητα στον ιδεολογικό αντίπαλο και χρωμάτιζαν όχι μόνο το καθημερινό τηλεοπτικό τοπίο, αλλά (δυστυχώς) και την ίδια τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τη νοοτροπία μας.

"Υπάρχω"

Γεννήθηκα

από ένα μάταιο καπρίτσιο

άγνωστων θεών

και μέσα σε βουή και σκόνη

εξαπλώθηκα,

βγήκαν από τα σπλάχνα μου

ο Χρόνος και ο Χώρος

και αμέσως υποτάχτηκαν

σε Νόμους παντοδύναμους και απαρασάλευτους

και ιδού το Φως

που ξάφνου άστραψε εντός μου,

ιδού η Κίνηση

που σμίλεψε την ύλη

σε ήλιους στρογγυλούς,

ιδού οι Γαλαξίες μου

που πάλλονται ολόλαμπροι

στριφογυρίζοντας με μέθη

γύρω από το διάπυρο εαυτό τους,

ιδού η Ύπαρξη

εκεί που πριν κυριαρχούσε το Μηδέν.

Έξω από μένα τίποτα δεν είναι.

Απλώνομαι αέναα

κάνοντας το μηδέν πραγματικότητα

και ήμουν μέχρι χθες

τυφλό, κωφό και ασύνειδο,

ώσπου μια μέρα

άνοιξαν τα μάτια μου

και είδα τον εαυτό μου

και αναρωτήθηκα

ποιος μ΄ έφτιαξε;

όμως απάντηση δεν βρήκα,

γιατί υπάρχω;

ούτε και αυτό το ξέρω

το μόνο που γνωρίζω

είναι πως θα μείνω αθάνατο,

θα οδεύω προς το εμπρός του Χρόνου

χωρίς τέλος

και ύστερα από μια νιότη λαμπερή,

γεμάτη ήλιους, φως και θέρμη,

θα αρχίσω αργά να καταπέφτω,

οι ήλιοι μου θα αποκολληθούν

από τους γαλαξίες τους

και θα σκορπίσουν,

άστρα σβησμένα

που θα περιπλανιώνται

άσκοπα

στα χάη,

μέχρι να αποσυντεθούν

και να χαθούν για πάντα

μες στις γιγάντιες μαύρες τρύπες

του κορμιού μου.

Μόνο αυτές θα είναι πια το σώμα μου,

στόματα αδηφάγα

που θα καταβροχθίσουν

ό,τι έχει ύπαρξη.

Κι έπειτα θα διαλυθούν κι αυτές,

το σώμα μου θα ξαναγίνει σκόνη.

Όμως εγώ ακόμα θα υπάρχω.

Θα έχω χάσει πάλι τη συνείδησή μου

κι έτσι τυφλό, κωφό και ασύνειδο

σαν τρελαμένο από δυνάμεις μυστικές

θα εξαπλώνομαι στο Άπειρο,

θα καταπίνω το Μηδέν,

θα δίνω υπόσταση στο τίποτα,

θα φτιάχνω νέο Χρόνο,

νέο Χώρο,

ολοένα νέο Χώρο,

ολοένα νέο Χρόνο,

το σώμα μου θα είναι παγωμένο

και κάθε ελπίδα για δημιουργία

θα έχει οριστικά εξαφανιστεί,

όμως εγώ θα φτιάχνω

νέο Χρόνο,

νέο Χώρο,

πάντα αυτό θα κάνω

παγωμένο

και άδειο

και μοναχικό,

νέο Χώρο,

νέο Χρόνο,

αυτό θα κάνω πάντα.

Και δεν θα υπάρξει

ένας συμπονετικός θεός

για να με ξεκουράσει

από τον άσκοπο αγώνα μου.

(Σύμφωνα με τον αστροφυσικό κ. Σιμόπουλο, η πιο πιθανή εξέλιξη του Σύμπαντος είναι η αέναη διαστολή (λόγω σκοτεινής ενέργειας), μέχρις ότου επέλθει ο λεγόμενος "θερμικός θάνατος" του Σύμπαντος, όταν με την πάροδο του χρόνου η Εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς, έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα. Η Εντροπία θα

Κατάλογος νεών: το πανόραμα μιας αρχέγονης Ελλάδας

«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», λέει ο Ρίτσος στα Λιανοτράγουδά του και μερικές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να τον πιστέψουμε, αν και οι στίχοι του ελάχιστα ανταποκρίνονται σήμερα στην κατάσταση που βρισκόμαστε.

Αν όμως κατά τύχη πέσει στα χέρια μας η Ιλιάδα του Ομήρου και αν πάλι κατά τύχη βρεθούμε να διαβάζουμε τη ραψωδία Β με τον κατάλογο των νεών που παραθέτει ο ποιητής, τότε ανοίγεται μπροστά μας το πανόραμα μιας Ελλάδας νεανικής, γεμάτης σφρίγος και όρεξη για ζωή, με πολιτείες και χωριά που σφύζουν από δυναμισμό και ορμή για δημιουργία, με λαούς που δουλεύουν τη γη τους και προκόβουν και που ξέρουν να μάχονται με απίστευτη γενναιότητα, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

"Τα πράγματα έτσι είναι..."

Σήμερα ξύπνησα

μες σε βαθύ ρεαλισμό

είπα

τα πράγματα έτσι είναι

να τα αγαπήσεις δεν μπορείς

ούτε να τα μισήσεις

μια περιφρόνηση την έχεις βέβαια

μια κούραση επίσης

είπα

δεν θα ασχοληθώ μαζί τους

δεν έχει νόημα εξάλλου

κάτι κουρέλια

που σαλεύουν στο περιθώριο

καμιά αξία δεν έχουν

ωστόσο αναπνέω

αυτό θα το εκλάβω ως θετικό.

Ανοησίες με νόημα

Διαβάστε παρακαλώ με προσοχή το κείμενο που ακολουθεί:

«Από την απέραντη πλατεία των επικρεμάμενων εντευκτηρίων ως τα άσπρα τετράδια της ελευθέριας σχολής των ανεπάγγελτων διαφημίσεων μπορούμε να χαιρόμαστε ανερυθρίαστα την εντροπία των βλεμμάτων μας ως κουνούπια ελώδους πυρετού με μια δόση αιθέριων αρωμάτων που κατακρημνίζονται στην επιφάνεια μιας βραχώδους πολυκατοικίας με χυτά παραθυρόφυλλα και διακοπτόμενες μεταφράσεις, ενόσω οι τερμίτες οραματίζονται θεσπέσια θυέστεια δείπνα και ο γείτονας ασκείται στη μάταιη εκφώνηση παραγγελμάτων προς αρχάριους υδραυλικούς που εμπαθώς χλευάζουν άγνωστα αθλήματα θρήνων και χαιρετισμών».

"Τόπος μου είναι το σπίτι μου"

Τόπος μου είναι το σπίτι μου

αυτό είναι το βασίλειό μου

έξω

οι άνομοι έχουν θεριέψει

βρίζουν και καταστρέφουν

και ωρύονται

έχει μίσος πολύ εκεί έξω

έμεινα άπατρις τελικά

τόπος μου είναι

το μικρό μου σπίτι

η σκέψη μου

το παρελθόν μου.

Μα τι άγγελοι είμαστε όλοι εμείς εδώ πέρα!

Δεν χωρά αμφιβολία ότι στο ελληνικό φέις μπουκ έχουν συρρεύσει χιλιάδες χιλιάδων εξαιρετικοί άνθρωποι, σοβαροί, μορφωμένοι και γνώστες παντός επιστητού, έντιμοι αγωνιστές, πολέμιοι της αδικίας, φίλοι της παγκόσμιας αγάπης, άνθρωποι που δεν ανέχονται και καταγγέλλουν τα στραβά του κόσμου τούτου, πολέμιοι του κακού κάθε μορφής, ακέραιοι με λίγα λόγια χαρακτήρες.

Πάντα το πίστευα αυτό και μάλιστα η πεποίθησή μου  εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο, τώρα που διάβασα τις απαντήσεις σε μια ερώτηση που έθεσε μια φίλη στο διαδίκτυο:

Πατέρας-Κρόνος

(Η ιστορία που ακολουθεί στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα).

Η αστυνομία με βρήκε στον τάφο σου, είχα κόψει τις φλέβες μου και πυροβολούσα στον αέρα.

Μου είπαν μετά πως παραμιλούσα, πως έλεγα ασυναρτησίες και πυροβολούσα.

Με έπιασαν εύκολα, εξάλλου δεν ήξερα τι μου γινόταν, γυρόφερνα στον τάφο σου και ήθελα να πεθάνω.