Είχαν και οι αρχαίοι ημών την πλέμπα τους

Έχουμε την εντύπωση ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν μια ράτσα τέλεια, άψογη, άμεμπτη, ωραία, ανωτέρου μορφωτικού επιπέδου που καλλιεργούσε με πάθος τις τέχνες και τα γράμματα, που στοχαζόταν, έγραφε τραγωδίες, σύχναζε στα γυμναστήρια και στα θέατρα, απάγγελλε ποιήματα και συζητούσε ολημερίς για φιλοσοφία.

Πρωτόγονες και περήφανες

Πολλοί και κυρίως πολλές δεν θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου, όμως προσωπικά νιώθω αηδία στην εικόνα μιας γυναίκας που θηλάζει δημόσια το μωρό της.

Αναρωτιέμαι από πού προέρχεται αυτή η αηδία μου. Γιατί δεν καμαρώνω τη γυναίκα που προβάλλει με τόσο περήφανο τρόπο τη μητρική της ιδιότητα.

Γενικά οι γυναίκες που προβάλλουν τη θηλυκότητά τους με υπερβολικό τρόπο μού προκαλούν απώθηση. Δεν είναι κακό αυτό που κάνουν, απλώς είναι λίγο πρωτόγονο και στοχεύει στο να κινήσει το αρσενικό ενδιαφέρον, δηλαδή στοχεύει στην αναπαραγωγή. Έχει επομένως πρωτόγονες ρίζες μια τέτοια συμπεριφορά και γι’ αυτό την εκτιμώ ελάχιστα.

"Ποτέ δεν είπα, σ' αγαπώ..."

Ποτέ δεν είπα «σ’ αγαπώ»

ή μάλλον μερικές φορές το είπα

παίζοντας, γελώντας πονηρά,

στέλνοντας σήμα ότι λέω ψέματα

κι όταν εκείνο το παιδί μου είπε

μέσα σε δάκρυα και πνιχτά αναφιλητά

πόσο πολύ με αγάπησε,

ένιωσα τρόμο, ένοχή,

βάρος ασήκωτο

και ευθύνη που δεν άντεχε

η εύθρυπτη υπόστασή μου.

Πώς παραπλάνησα έτσι

έναν αθώο άνθρωπο,

πώς τον ξεγέλασα;

Εγώ

το μόνο που ήθελα

ήταν το ωραίο του σώμα.

Με εκδικήθηκε αργότερα

με τέχνη λεπτεπίλεπτη,

μ’ έκανε να τον αγαπήσω τελικά,

όταν αυτός δεν ένιωθε για μένα

τίποτα, 

τίποτα εντελώς.

Στο Fractal, στο εργαστήρι του συγγραφέα: Καίτη Βασιλάκου «Το επίμονο φαινόμενο».

Ο κόσμος μας έχει μπει σε μια νέα περίοδο αστάθειας που δεν ξέρουμε ακόμα πού θα μας βγάλει. Μολονότι αισιόδοξη ότι ο άνθρωπος δεν θα αφεθεί να αυτοκαταστραφεί, στο βιβλίο μου αυτό παίρνω τη χειρότερη εκδοχή: ότι δηλαδή τα πράγματα εκπίπτουν όλο και περισσότερο, ώσπου φτάνουμε σε μια κατάσταση που δεν έχει επιστροφή. 

"Αύγουστος"

Α

Ήρθε πάλι ο Αύγουστος,

ο μήνας με το ωραίο όνομα,

με την κρυφή του ευγένεια,

το φως του απέραντο στις θάλασσες,

και παντοκράτορας ο ήλιος του.

Αύγουστος,

κορυφή του χρόνου

και των μηνών ο άρχοντας.

Β

Ήρθε ακόμη ένας Αύγουστος,

η πόλη μου ερημώνεται,

τα βράδια οι δρόμοι

αποπνέουν μελαγχολία,

κλειστά παραθυρόφυλλα,

μοναχικοί διαβάτες 

βαδίζουν άκρη άκρη

να μη ραγίσουν

την απέραντη σιγή του κόσμου,

τις νύχτες

όλα είναι ακίνητα

και το φεγγάρι

προσπερνά αδιάφορο,

τρέχει στις παραλίες,

εκεί που οι άνθρωποι το προσκυνούν

εκστασιασμένοι,

εδώ κανείς δε δίνει σημασία,

εμείς εδώ στην πόλη

μετράμε τις ημέρες

μέσα σε αποπνικτική σιωπή.

Αύγουστε, βασιλιά του χρόνου,

πώς ξέπεσες,

πώς φθάρηκες

μέσα στις πόλεις,

πόσο παρίας έγινες...