Ο κόσμος μας έχει μπει σε μια νέα περίοδο αστάθειας
που δεν ξέρουμε ακόμα πού θα μας βγάλει. Μολονότι αισιόδοξη ότι ο άνθρωπος δεν
θα αφεθεί να αυτοκαταστραφεί, στο βιβλίο μου αυτό παίρνω τη χειρότερη εκδοχή:
ότι δηλαδή τα πράγματα εκπίπτουν όλο και περισσότερο, ώσπου φτάνουμε σε μια
κατάσταση που δεν έχει επιστροφή.
Τι θα γίνει παραδείγματος χάριν, αν η οικονομική
κρίση συνεχιστεί και αρχίσουν να κλονίζονται και οι πιο εύρωστες οικονομίες του
πλανήτη; Στο διήγημά μου «Έλεγχος πληθυσμού» βλέπουμε να διαμορφώνεται μια
απάνθρωπη κοινωνία, όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά αλλά με λίγες αποδοχές
και ονειρεύονται την ημέρα που θα πάρουν τη σύνταξή τους για να απολαύσουν
κάποια προνόμια που τους παρέχει το κράτος. Τα προνόμια όμως αυτά έχουν
ημερομηνία λήξης. Τι γίνεται μετά; Πώς
αντιμετωπίζονται οι ηλικιωμένοι σε μια κοινωνία που κινδυνεύει από οικονομική
κατάρρευση; Έχει άραγε μεγαλύτερη αξία από την ίδια τη ζωή μια σταθερή
οικονομία; Την απάντηση θα μας τη δώσει ο κεντρικός χαρακτήρας του διηγήματος,
ο συνταξιούχος κ. Σόρενσον.
Στη νουβέλα «Το επίμονο φαινόμενο» ο κίνδυνος
έρχεται από τη φύση. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μια καταστροφική για τον
πλανήτη μας αλλαγή κλίματος. Τα πρώτα συμπτώματα τα βλέπουμε ήδη: εκτεταμένες
πλημμύρες, ξηρασίες, χιονοθύελλες,
τυφώνες. Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή το κλίμα αλλάζει δραματικά και δεν
είναι πια αναστρέψιμο. Τα χιόνια και οι βροχές καταστρέφουν τα πάντα. Κάποιοι θα
καταφέρουν να επιβιώσουν ασφαλώς, όμως θα αντέξει ο πολιτισμός μας ένα τέτοιο
σοκ; Πόσο εύκολο είναι να κατρακυλήσουμε προς τα πίσω και να ξαναβρεθούμε στην
εποχή του λίθου; Μια μικρή ομάδα ανθρώπων που επιβιώνει σε πρωτόγονες συνθήκες
θα μας αποδείξει ότι μπροστά στον αγώνα για την επιβίωση καμιά άλλη αξία δεν
μπορεί να αντιπαρατεθεί.
Τέλος, στη νουβέλα μου «Το Κράτος» -που είναι
μάλλον ένα μικρό μυθιστόρημα- προχωρώ
στην εκδοχή της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποδεικνύεται ανίκανη να
διαχειριστεί τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα που έχουν αναφανεί στους κόλπους της και
στην αντικατάστασή της από συγγενείς δικτατορίες.
Στην Ελλάδα το δικτατορικό καθεστώς ζητά από τη Ζωή
Ιωάννου, αφοσιωμένη οπαδό του, να ξεσκεπάσει μια συνωμοσία εις βάρος του. Οι
διάλογοι που διατρέχουν όλο το κείμενο είναι μια συνεχής αντιπαράθεση ανάμεσα
σε μια γυναίκα ιδεολογικά ταγμένη στο καθεστώς και σε έναν άνδρα που αγωνίζεται
για την επαναφορά της δημοκρατίας. Εκείνη τονίζει τις υπαρκτές αδυναμίες της
δημοκρατίας και εκείνος τις υπαρκτές αδυναμίες ενός απολυταρχικού καθεστώτος.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα η Ζωή Ιωάννου θα δώσει
λόγο για τα πεπραγμένα της στη δημοκρατία που έχει αποκατασταθεί και θα κατανοήσει τον ένα μοναδικό και
βαθύτερο λόγο που η δημοκρατία είναι ανώτερη από κάθε άλλο πολίτευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου