Στον Γιώργο Μπ.

Η αγάπη σαν σπόρος μες την καρδιά μου

σαράντα χρόνια κοιμόταν

ανθίζει τώρα ένα μαύρο λουλούδι

στην πλάκα του τάφου σου

σε άπατα σκοτεινά νερά βουλιάζεις αργά

λιώνεις και χάνεσαι

κι είναι τα λόγια μου μάταιος ήχος ζωής

αφού ζωή πια δεν έχεις

όλα όσα ζήσαμε

έγιναν πέτρα

ακίνητη στο χρόνο.