Τα
ιερά μου και τα όσιά μου
καλά
κρατώ κρυμμένα
στο
ακριβό μου το δωμάτιο.
Καμιά
φορά
ανοίγω
λίγο το παράθυρο.
Παράξενες
οσμές ξεχύνονται στο δρόμο
και
κοντοστέκονται απορημένοι οι περαστικοί.
Εγώ
χαμογελώ λαθραία
πίσω
απ’ τις κουρτίνες,
έπειτα
κλείνω τα παραθυρόφυλλα.
Μόνο
που χθες πέρασε κάποιος,
την
ώρα που τα αρώματά μου
χύνονταν
στην ατμόσφαιρα ξανά,
και
γέλασε.
Του
χάρισα ένα στιλέτο
για
να αυτοκτονήσει.
6 σχόλια:
Πολύ απολαμβάνω την αγριότητα της ποίησης σας. Μπορεί να μην του έδινα την επιλογή της αυτοκτονίας. :)
GiVasilo, κι εγώ απόλαυσα το χαρακτηρισμό που έδωσες στην ποίησή μου. Επειδή ποίηση δεν είναι μόνο συννεφάκια στο γαλάζιο ουρανό.
η γραφή γδέρνει ...
βγάζει αίμα ...
σε οδηγεί στην αυτοκτονία
όχι για να φύγεις
απλά για να δεις το αίμα
Ανώνυμε, η γραφή είναι τελικά μια επικίνδυνη υπόθεση.
γράφεις πολύ ωμά, σχεδόν κεραυνός στα σωθικά
τρομαχτικά όμορφη γραφή
Σ' ευχαριστώ, Ανώνυμε.
Δημοσίευση σχολίου