Ίλαμ 5: Αναδρομή

 

Με τον φίλο μου τον Μάνο είχαμε συναντηθεί τυχαία έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο, εκεί που έμενε ο Ίλαμ. Τον είχε στείλει το περιοδικό όπου δούλευε τότε να του πάρει μερικές φωτογραφίες. Ο Ίλαμ θα παρουσίαζε την Ακρόπολη σε ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό ενός μεγάλου αμερικάνικου τηλεοπτικού καναλιού.

 

-Να έρθω μαζί σου; τον ρώτησα. Θέλω πολύ να τον δω από κοντά.

 

Ο Μάνος δίστασε προς στιγμήν, μετά δέχτηκε.

-Θα σε παρουσιάσω ως βοηθό μου, είπε.

 

Μέσα στη σάλα του ξενοδοχείου κόσμος πολύς, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, διάφοροι παράγοντες Αμερικάνοι, κάποιοι Έλληνες, ωραίες γυναίκες, σερβιτόροι που πηγαινοέρχονταν.

 

-Πού είναι; ρώτησα τον Μάνο.

-Δεν έχει έρθει ακόμα.

 

Σταθήκαμε σε μιαν άκρη και περιμέναμε. Εγώ περίμενα το πεπρωμένο μου, αλλά δεν το ήξερα ακόμα. Ο Μάνος έπιασε κουβέντα με τους συναδέλφους του, εγώ στεκόμουν στην άκρη, μόνη.

 

Μετά, κάποια στιγμή, άνοιξε η πόρτα δίπλα μου και ο Ίλαμ μπήκε στην αίθουσα. Μου έριξε μια αδιάφορη ματιά και προχώρησε. Από πίσω ακολουθούσαν οι δυο μπράβοι του.

 

Αυτός λοιπόν είναι ο διάσημος Ίλαμ, σκέφτηκα. Ναι, είναι εντυπωσιακός. Πανύψηλος. Αδύνατος. Άνετος. Χαμογελαστός.

 

Κάθισε σ’ ένα καναπέ, σταύρωσε τα μακριά του πόδια και οι δημοσιογράφοι τον περικύκλωσαν. Αναβόσβηναν τα φλας, ερωτήσεις απανωτές, ο Ίλαμ απαντούσε, άκουγα τη φωνή του, αλλά δεν τον έβλεπα με τόσο πλήθος μπροστά μου, τέλος πάντων, ωραία ήταν αυτή η εμπειρία.

 

Έπειτα οι δημοσιογράφοι αποχώρησαν, εγώ όμως όχι.  

Θα μείνω ακόμα λίγο, είπα στον Μάνο. Θα σε διώξουν, μου είπε αυτός. Θα φύγω, όταν με διώξουν, του απάντησα..

 

 

Ο Ίλαμ σηκώθηκε από τον καναπέ με έναν ελαφρό μορφασμό που έδειχνε πόνο. Εγώ ακίνητη στη θέση μου με τα μάτια καρφωμένα πάνω του. Η μέση του, σκέφτηκα. Πονά η μέση του.

 

Οι άλλοι τον πλησίασαν, άρχισαν να συζητούν. Τώρα τον έβλεπα άνετα, ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος από όλους. Οι σερβιτόροι πηγαινοέρχονταν, πρόσφεραν ποτά, κανείς δεν μου έδινε σημασία. Εκτός από τους μπράβους του.

 

Με πλησίασαν διακριτικά και με ρώτησαν ποια είμαι. Με τα μέτρια αγγλικά μου τους απάντησα ότι είχα έρθει με ένα φίλο μου φωτογράφο, αλλά ήθελα να δω τον Ίλαμ λίγο περισσότερο. Πρέπει να φύγετε, μου είπαν. Εντάξει, θα φύγω, είπα.

 

Το βλέμμα του Ίλαμ έπεσε τυχαία πάνω μας. Άφησε την παρέα του και μας πλησίασε.

 

-Συμβαίνει κάτι; ρώτησε.

-Όχι, τίποτα, η κυρία θα φύγει αμέσως.

-Φεύγω και συγγνώμη που σας αναστάτωσα, είπα ντροπιασμένη. Απλά ήθελα να σας δω από κοντά.

 

Ο Ίλαμ έκανε μια κίνηση εκνευρισμού και γύρισε να φύγει.

 

Αν τότε το είχα βουλώσει, αν δεν έλεγα την καίρια φράση, τη μοιραία εκείνη φράση, αν δεν έλεγα τίποτα και έφευγα σιωπηλά, η ζωή μου θα συνεχιζόταν, όπως την ήξερα. Άδεια δηλαδή. Όμως κάποιος διάβολος μ’ έβαλε να την πω:

 

-Πονά η μέση σας. Καλύτερα να καθίσετε.

 

Κοντοστάθηκε.

 

-Πώς το ξέρεις;

-Σας είδα, όταν σηκωθήκατε από τον καναπέ.

 

Με κοίταξε ερευνητικά από πάνω ως κάτω. Δεν έδειχνε καθόλου φιλικός κι εγώ ένιωσα πολύ αμήχανα.

 

-Ας πιούμε ένα ποτό, είπε μετά από σκέψη. Πώς σε λένε;

-Κάθυ.

-Ας πιούμε ένα ποτό, Κάθυ. 

(Συνεχίζεται)

 ---------------                                            

 Picasso and his admiration for Toulouse Lautrec