Είναι ένα μικρό καφέ στον κεντρικό
δρόμο της γειτονιάς μου που έχει όλα κι όλα τέσσερα, μικρά, στενάχωρα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο. Μέσα δεν υπάρχει χώρος για να καθίσεις. Ιδανικό για
καπνιστές που ψάχνουν ως προλετάριοι να βρουν έναν ανοιχτό χώρο τον χειμώνα για
να πιουν τον καφέ τους. Ιδιοκτήτρια του καφέ είναι μια ευγενική γυναίκα με ξένη
προφορά, Αλβανή.
Κάθομαι τακτικά εκεί, χειμώνα καλοκαίρι, αν και στα υπόλοιπα τραπεζάκια δεν βλέπω Έλληνες, βλέπω αλλοδαπούς της ανατολικής Ευρώπης που πίνουν μπίρες και μιλούν δυνατά. Κανείς δεν με ενοχλεί, απλώς είμαι μια μύγα μες στο γάλα. Πίνω την πορτοκαλάδα μου για να πάρω τη βιταμίνη C που χρειάζεται ο οργανισμός μου, καπνίζω δυο τρία τσιγάρα και φεύγω,.
Προχθές λοιπόν βρέθηκα εκεί γύρω και
αποφάσισα να πιω την πορτοκαλάδα μου στο καφέ του πεζοδρομίου. Τα τραπεζάκια
κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο και οι αλλοδαποί καθισμένοι εκεί έπιναν μπίρες
και μιλούσαν δυνατά ως συνήθως. Το τέταρτο και τελευταίο τραπεζάκι ήταν άδειο.
Κάθισα εκεί κι έβαλα τα ψώνια μου στην απέναντι καρέκλα.
Ένας άντρας από δίπλα, ψιλομεθυσμένος, κάτι μου είπε στη
γλώσσα του χαμογελώντας. Ήταν η πρώτη φορά που μου
απηύθυναν τον λόγο αυτοί οι αλλοδαποί. Τον κοίταξα, ήταν γύρω στα σαράντα και
τα ρούχα του είχαν ασβέστες, σε κάποια οικοδομή θα δούλευε.
-Δεν μιλώ αλβανικά, του είπα.
-Δεν είναι αλβανικά, είναι ρουμάνικα,
μου απάντησε στα ελληνικά.
-Ναι; Για ξαναπές μου τι είπες.
-Ce faci?
-Τι κάνεις; του μετέφρασα.
Ο άλλος έμεινε κόκκαλο, το ίδιο και οι
άλλοι που παρακολουθούσαν.
-Ρουμάνα είσαι;
-Όχι, αλλά ξέρω ιταλικά. Τα ρουμάνικα
μοιάζουν με τα ιταλικά.
Μάλλον δεν είχε ιδέα γι’ αυτό. Συνέχισε
να με κοιτάζει με απορία.
-Ιταλικά, λατινικά, το ίδιο είναι.
Μοιάζουν με τα ρουμάνικα.
Αυτό ήταν. Ένας απέραντος σεβασμός
απλώθηκε στην παρέα του και αν και μεθυσμένοι, δεν διανοήθηκαν να με
ξαναενοχλήσουν. Ήπια την πορτοκαλάδα μου με την ησυχία μου, ενώ αυτοί συνέχισαν
να φωνασκούν ρουμανιστί.
Συμπέρασμα:
Όταν η ηλικία και το ύφος σου αποτρέπει
κάθε πρόθυμο για φιλίες και τέτοια, τότε, αν κάποιος μεθυσμένος θέλει
κουβεντούλα, του πετάς ένα ψήγμα από τη γνώση και τη σοφία που απέχτησες τόσα χρόνια
σκυμμένη στα βιβλία, και τον αφήνεις στήλη άλατος.
