Μυστική αστυνομία;

 

 

 

Κάτι παράξενο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στο μπλογκ μου. Ενώ η αναγνωσιμότητά του έχει πέσει, καθώς μεταφέρω τα κείμενά μου στο φβ και λίγοι ανατρέχουν τώρα σ’ αυτό, ξαφνικά βλέπω κάθε τόσο μια κατακόρυφη άνοδο για δυο μέρες και μένω με το στόμα ανοιχτό.

 

Μα πού βρέθηκαν ξαφνικά 500, 600, 700, 800 αναγνώστες σε μια μέρα μέσα; Ανακάλυψαν πόσο σπουδαία είμαι; Μαγεύτηκαν από τα γραφόμενά μου; Ποιοι είναι αυτοί ο άγνωστοι, μυστήριοι αναγνώστες που κάνουν βόλτες στο μπλογκ μου και ξετρυπώνουν παλιά μου κείμενα που κι εγώ ακόμα τα έχω ξεχάσει;

 

Κρατά αυτή η ιστορία εδώ και αρκετό καιρό. Δυο μέρες κατακλυσμού και μετά ξανά ησυχία με 50, 60, 70 αναγνώστες την ημέρα.

 

Α, με ανακάλυψαν επιτέλους, σκεφτόμουν στην αρχή ευχαριστημένη, και να δεις που όπου να’ ναι θα αρχίσουν οι προτάσεις συνεργασίας και πού ξέρεις, μπορεί και μέχρι το Χόλιγουντ να φτάσει η χάρη μου, μια και οι ιστορίες που γράφω, όπως πολλοί μού λένε, γίνονται άνετα ταινίες.

 

Ωστόσο, μέχρι στιγμής, καμιά πρόταση δεν έχω και οι μυστήριοι εκατοντάδες αναγνώστες  μου εμφανίζονταν κάθε τόσο ξαφνικά και εξαφανίζονταν δυο μέρες αργότερα.

 

Εκτός κι αν, σκέφτηκα κατόπιν, αυτοί οι αναγνώστες δεν είναι φιλικοί προς ό,τι γράφω, αλλά εχθρικοί. Μια μυστική αστυνομία πνεύματος που ελέγχει τι γράφω στο μπλογκ μου και ψάχνει με υπομονή να βρει κάποιες φράσεις μου που θα αποκαλύπτουν τον σκοτεινό μου ρόλο, ότι δηλαδή δεν είμαι αριστερόφρων κι ας φαίνονται προοδευτικά αυτά που γράφω.

 

Φυσικά δεν είμαι αριστερόφρων, το αναφέρω πού και πού στα κείμενά μου. Αλλά δεν είναι ούτε δεξιόφρων και αυτό φαίνεται καθαρά στις ιδέες μου που παραθέτω.

 

Η σκέψη ότι ίσως μια μυστική αστυνομία ξεψαχνίζει το μπλογκ μου και εναγωνίως προσπαθεί να εντοπίσει φράσεις μου ύποπτες για να με διαπομπεύσει στη συνέχεια με έκανε να γελάσω χαιρέκακα.

 

Εμ, δεν θα βρείτε τίποτα, πουλάκια μου, μονολόγησα. Γιατί ό,τι γράφω, το γράφω νηφάλια, δεν χαρίζομαι ούτε στους δυτικόφιλους που ομνύουν στη μητέρα Αμερική ούτε στους άλλους που κοιτάζουν με λαγνεία την Ανατολή και για ό,τι αναφέρω έχω επιχειρήματα και παραθέτω πηγές.

 

Και να που αυτή η υποψία μου μάλλον επιβεβαιώνεται, καθώς χθες το φβ μού έστειλε μια πανταχούσα που με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου.

 

Τι βρήκαν εκεί πέρα στο φβ;

 

Βρήκαν μια φωτογραφία μου που συνόδευε ένα ποίημά μου σχετικό με την τραγωδία στην Τουρκία πριν τέσσερις μήνες, τότε με τον φοβερό σεισμό.

 

Το ποίημα είναι αυτό:

 

Δεν είναι η ζωή που θριαμβεύει,

όταν ένα φτωχό κορμάκι

ανασύρεται από τα ερείπια ζωντανό,

ενώ χιλιάδες πτώματα

σαπίζουν μέσα στα χαλάσματα.

Ο θάνατος είναι αυτός που θριαμβεύει,

που μας χαμογελά σαρκαστικά,

που μας κοιτά με περιφρόνηση.

Και η ζωή, δούλα στην εξουσία του,

παλεύει τώρα να σταθεί

γυμνή στα χιόνια,

πεινασμένη, ορφανεμένη,

δούλα στα κέφια του,

γεμάτη τραύματα.

 

Η φωτογραφία που το συνόδευε είναι γνωστή σε όλους μας, σε όλο τον κόσμο, παντού. Την δημοσίευσαν εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο, την είδαμε και την ξαναείδαμε πολλές φορές και είναι αλήθεια ότι σφίχτηκε η καρδιά μας. Δείχνει ένα πατέρα να κάθεται θλιμμένος δίπλα σε μια σκηνή και να κρατά το χεράκι της νεκρής κόρης του. Εμείς μόνο αυτό το χεράκι βλέπουμε και το θλιμμένο πρόσωπο του πατέρα. Το νεκρό κορίτσι δεν το βλέπουμε, το κρύβει η σκηνή.

 

Δεν είχε τίποτε το αποτρόπαιο η εικόνα. Είχε μόνο θλίψη – τη θυμάστε τη φωτογραφία, είμαι σίγουρη γι’ αυτό, γιατί αναπαράχθηκε αμέτρητες φορές.

 

Το φβ λοιπόν ξαφνικά θυμήθηκε ότι πριν τέσσερις μήνες την είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου και μετά στο φβ και με ενημέρωσε ότι «περιέχει βίαιο περιεχόμενο ή σκληρές εικόνες και καλύπτεται για να μπορούν να αποφασίζουν οι χρήστες, αν θέλουν να τη δουν».

 

Στη συνέχεια με ενημέρωσε πώς εντοπίζουν τις σκληρές εικόνες:

 

«Χρησιμοποιούμε τεχνολογία ή μια ομάδα ελέγχου για να εντοπίζουμε περιεχόμενο που ίσως πρέπει να καλυφθεί.

•

Οι σκληρές εικόνες ενδέχεται να περιλαμβάνουν, ενδεικτικά, κακοποίηση ζώων, θανατηφόρους τραυματισμούς, απειλή της ζωής κάποιου ή αυτοκτονία και αυτοτραυματισμό.

•

Δεν είναι δυνατή η προβολή σκληρών εικόνων από άτομα κάτω των 18 ετών.»

 

Ωραία τα λέει και συμφωνώ, μόνο που η φωτογραφία που ανέβασα δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Μετά με ρωτά, αν θέλω να την καλύψουν και να τη δουν όποιοι θέλουν ή αν διαφωνώ και θέλω να μην την καλύψουν.

 

Σκέφτηκα: αν πω όχι, να μείνει η φωτογραφία εκεί που είναι, τότε θα ξεκινήσω πόλεμο με το φβ που δεν ξέρω πού θα βγάλει. Και δεν είμαι για τέτοια εγώ. Απάντησα λοιπόν να καλύψουν την πασίγνωστη φωτογραφία. Εξάλλου ποιος χρήστης του φβ θα κατέβει τόσο κάτω ως τις 11 Φεβρουαρίου για να δει τι είχα γράψει τότε.

 

Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο με τη μυστική αστυνομία εκτός του φβ που ψάχνει τα διάφορα μπλογκ για να εντοπίσει εχθρούς της ιδεολογίας της. Και, τρομάρα της, δεν βρήκε τίποτε άλλο εκτός από μια φωτογραφία που έχει δει όλος ο κόσμος, που έχει μόνο ένα θλιμμένο πατέρα και το χεράκι ενός κοριτσιού που δεν επέζησε του σεισμού.

 

Ψάξτε, ψάξτε, τίποτα δεν θα βρείτε, καλοί μου κουκουλοφόροι. Και να σας πω και τη βαθύτερη σκέψη μου: κάποιοι από σας διαβάζοντάς με, θα αλλάξετε γνώμη, θα χάσετε τον φανατισμό σας.

 

Ήδη πιστεύω ότι έχει γίνει αυτό σε μερικούς από σας.