1/7/18

Δυστυχισμένος







Είναι δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, ώστε να βγει και να το φωνάξει. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο ήταν στο παρελθόν. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο πολλοί άλλοι συνάνθρωποί του. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο θα ήταν δυνατόν να είναι.

Είναι δυστυχισμένος σε μια χρόνια δυστυχία, ώστε να μην το καταλαβαίνει πια πολύ. Ώστε να τη νιώθει σαν μια φυσική κατάσταση. Να ζει λίγο πολύ κανονικά, να κάνει τις δουλειές του, να μιλά με τους άλλους, να ταχτοποιεί τις εκκρεμότητές του. Έχει τόσο εξοικειωθεί με τη δυστυχία του, ώστε πολύ συχνά δεν την προσέχει.

Αν όμως παραξεχαστεί, αν το παρακάνει δηλαδή και την αγνοήσει επιδεικτικά, τότε η δυστυχία του θυμώνει. Του ρίχνει μερικά δυνατά χαστούκια κι αυτός συνέρχεται αμέσως. «Και μην ξεχνάς», του λέει, «ότι ανήκεις στους υποτακτικούς μου». «Βεβαίως», απαντά αυτός με ταπεινότητα.

Ύστερα βγαίνει να πετάξει τα σκουπίδια, να ψωνίσει, να χαζέψει τους άλλους ανθρώπους. Είναι δυστυχισμένος, αλλά δεν υποφέρει, νιώθει σχετικά καλά. Δεν γνωρίζει εξ άλλου και καμιά άλλη κατάσταση.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καίτη.... μας έλιωσες!!!!

Unknown είπε...

το κείμενο περιέχει έννοιες οικείες και συναισθηματικά αφηγήματα ειλικρινά κι αυθεντικά. Αλλά αυτή η "οικειότητα", γενικολογόντας μιλάω,των λέξεων ευτυχία - δυστυχία είναι κατά τη γνώμη μου αοριστολογία και γενικότητες που δεν έχουν αντίκρισμα (όπως πολύ συγκεκριμένα αδιαμφισμήτητα,στο κείμενο,περιγράφης)σε καμιά σύγχρονη ψυχολογική,κοινωνική,νοηματική έκφραση της καθημερινής επανάληψης της homo locko(αν δεν απατώμαι)- πιθηκάνθρωπος -.Οπου ομολογώ ταιριάζει με το "σήμερα" περισσότερο με τον 21ο αιώνα μας.Πισωγύρισμα...? Ευχαριστώ