Η απαξιωμένη αστυνομία

Για ένα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης η αστυνομία είναι κάτι κακό που πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με εχθρότητα και να το περιφρονούμε.

Πολλοί είναι οι λόγοι που στη χώρα μας έχει απαξιωθεί η αστυνομία και οι κυριότεροι από αυτούς έχουν σχέση με το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν μας. Σ’ αυτούς τους λόγους μπορούμε να προσθέσουμε και μια σύγχρονη στρεβλή αντίληψη ότι γενικώς όσοι είναι αστυνομικοί είναι «εχθροί».

Προσωπικά δεν τους θεωρώ εχθρούς. Εχθρούς θεωρώ τους κλέφτες, τους διαρρήκτες, τους ληστές, τους δολοφόνους, τους εκβιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους πάσης φύσεως παράνομους που αναγκάζουν την κοινωνία να χωλαίνει και δεν την αφήνουν να τραβήξει μπροστά. Οι αστυνομικοί δεν είναι εχθροί, είναι αυτοί που έχουν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα κατακάθια και που συχνά διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα  και τη ζωή τους για να τα συλλάβουν.

Αλλά στη συνείδηση του Έλληνα αστυνομικός δεν είναι αυτός που προστατεύει την περιουσία και τη ζωή του πολίτη, είναι αυτός που αποκρούει τους διαδηλωτές στις διαδηλώσεις.

Φυσικά δεν πάει ποτέ ο νους του ότι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν διαταχθεί να παραταχθούν απέναντι στους διαδηλωτές είναι πολλοί που συμφωνούν με τις διαμαρτυρίες, αλλά ότι δεν έχουν το δικαίωμα να το εκφράσουν. Ότι είναι πολλοί που βρέθηκαν εκεί, επειδή απλώς έγιναν αστυνομικοί, δηλαδή επέλεξαν ένα επάγγελμα για να ζήσουν. Ότι όλοι αυτοί πληρώνονται ελάχιστα για μια δουλειά πολύ σκληρή που δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας. Ότι ζουν μέσα στην απαξίωση κρύβοντας συχνά την ιδιότητά τους, επειδή οι άλλοι δεν τους συμπαθούν. Ότι εκπαιδεύονται ελάχιστα και μετά τους ρίχνουν στο δρόμο  σχεδόν άπειρους για να αντιμετωπίσουν θυμωμένα πλήθη. Ότι παίρνουν διαταγές και δεν αυτοσχεδιάζουν, άρα δεν είναι υπεύθυνοι για τα λάθη των ανωτέρων τους.

Τα τελευταία χρόνια πολλά παιδιά μπαίνουν στην αστυνομία μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων. Δίκαιο φαίνεται το μέτρο και η αστυνομία έχει γεμίσει από καλά, ευγενικά παιδιά που όμως μάλλον είναι ακατάλληλα για τη δουλειά που προορίζονται. Συχνά περπατώντας στο δρόμο περνώ δίπλα από αστυνομικούς και παρατηρώ τα πρόσωπά τους. Βλέπω χαμογελαστά, ανύποπτα παιδάκια και αναρωτιέμαι: Μπορούν άραγε αυτά να με υπερασπίσουν σε μια δύσκολη στιγμή;  Μπορούν να αντιμετωπίσουν τον οπλισμένο ληστή, την οργανωμένη συμμορία; Αυτά άραγε βάζουν απέναντι στους θυμωμένους διαδηλωτές και περιμένουν μετά σωστές, μετρημένες και έμπειρες αντιδράσεις;

Από την άλλη ακούμε συχνά για διεφθαρμένους αστυνομικούς που κινούνται στον υπόκοσμο και συναλλάσσονται μαζί του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση που μπορεί να νιώσει ο πολίτης. Όμως τέτοια εξωνημένα άτομα υπάρχουν δυστυχώς παντού, ανάμεσα στους δικαστές, τους εφοριακούς, τους γιατρούς, τους δασκάλους, τους ιερείς. Οι εξωνημένοι αστυνομικοί δεν αποτελούν εξαίρεση.

Η εξουσία, το ξέρουμε αυτό, κάνει συχνά χρήση της αστυνομίας για να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ταυτίζουμε την αστυνομία με το άδικο κράτος και νιώθουμε μίσος γι’ αυτήν. Αυτό συμβαίνει πάντα στα απολυταρχικά καθεστώτα, λιγότερο στα κατ’ επίφαση δημοκρατικά και πολύ λιγότερο ή καθόλου στα δημοκρατικά. Επομένως, όταν η αστυνομία υπηρετεί την εξουσία και όχι το λαό, το πρόβλημα δεν το έχει η αστυνομία, το έχει η δημοκρατία. Αυτή πρέπει να διορθωθεί. Είναι τυχαίο άραγε που σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, όπου η δημοκρατία λειτουργεί σωστά,  οι αστυνομικοί δεν οπλοφορούν;

Κάποτε ένας γνωστός πολιτικοποιημένος ηθοποιός που καταφερόταν στην τηλεόραση  εναντίον των αστυνομικών, όταν ο συνομιλητής του ανέφερε περίπου αυτά που αναφέραμε πιο πάνω, μη έχοντας τι να του απαντήσει, είπε με βλακώδη άνεση: «Ε, τότε, ας μη γίνονταν αστυνομικοί!» Λες και είναι στο χέρι μας να γίνουμε όλοι διάσημοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, βιομήχανοι ή έστω υπάλληλοι σε Τράπεζα ή σε Υπουργείο.

Και αλήθεια, γιατί θεωρούμε φυσικό να σκοτώνονται αυτοί οι άνθρωποι, όταν εκτελούν την υπηρεσία τους; Αν εκείνοι αφαιρέσουν μια ζωή από λάθος χειρισμό ή από ανοησία ή από εμπάθεια (τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε), ο τόπος ξεσηκώνεται και δικαίως, διότι η Πολιτεία τούς έχει δώσει όπλα για να προστατεύουν τη ζωή των πολιτών και όχι για να την αφαιρούν. Όταν εκείνοι σε ώρα καθήκοντος σκοτώνονται από ληστές και άλλα κοινωνικά αποβράσματα, γιατί δεν εκδηλώνουμε τη λύπη και την αγανάκτησή μας;

Ωραία θα ήταν να ζούσαμε σε ένα κόσμο που δεν θα είχε ανάγκη από ένστολους φύλακες της τάξης. Αλλά ακόμα δεν έχουμε τόσο εξελιχθεί, ώστε να μοιάζουμε με αγγέλους. Κακοποιά στοιχεία, επικίνδυνα για τη ζωή, την ασφάλεια και την περιουσία των άλλων πολιτών δρουν μέσα στην κοινωνία και κάποιοι πρέπει να αναλάβουν το δύσκολο και άχαρο έργο να τους συλλαμβάνουν. Χωρίς αυτούς ο κόσμος θα ξαναγινόταν ζούγκλα.

Φανταστείτε μόνο, αν για κάποιο λόγο έπαυε να λειτουργεί η αστυνομία για μερικές μέρες.

Απλώς φανταστείτε το.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη:

http://www.elzoni.gr/html/ent/898/ent.28898.asp