26/6/12

Δικός σας



Χαρακώνομαι,
σκίζω τη σάρκα μου,
ματώνω,
παίρνω καρφιά
και τα καρφώνω
βαθιά μες το κορμί μου
και σίδερα καυτά
ακουμπώ  πάνω μου.
Ουρλιάζω από πόνο
-με ακούτε;
Ουρλιάζω
-με ακούτε;
Τυφλώνομαι από το πάθος
κι ο πόνος
δεν είναι αρκετός,
ανεβάζω την ένταση,
ο πόνος λιγοστεύει,
την ανεβάζω κι άλλο,
 ο πόνος όλο λιγοστεύει,
τώρα
δεν νιώθω τίποτα,
μόνο μια άγρια χαρά
αρχίζει μέσα μου
να σχηματίζεται,
μια άγρια παραφορά.
«Για σάς», φωνάζω,
«Για σας τα κάνω όλα τούτα,
για να χαρείτε επιτέλους
μετά από τόσα χρόνια πίκρας
που σας φόρτωσα».
Μια ανεξέλεγκτη μανία,
μια παραφροσύνη,
κάτι άρρητο
που θριαμβεύει μέσα μου,
μια αρχαία ηδονή τυφλή,
μια φτερούγα θανάτου
που σαλεύει,
ο ίλιγγος,
οι βροντεροί χτύποι
της καρδιάς μου,
το άρρητο,
το άρρητο,
το άρρητο...

Ύστερα πέφτω
αποκαμωμένος,
μ’ έχει εξαντλήσει
αυτή η αγάπη μου για σας,
το κορμί μου κλαίει σιγανά,
δεν δίνω σημασία,
πάω
από καθρέφτη σε καθρέφτη,
κοιτάζω
αυτό το ξένο πρόσωπο
που έχει επικαθήσει
στο δικό μου.

Το σπίτι είναι σιωπηλό
κι εσείς βουβοί και ανέκφραστοι.
Ίδιοι θεοί.

4 σχόλια:

Kostas ALEXOPOULOS είπε...

Μου αρεσει αυτος ο συμπαγης λογος με εντονη επιρροη απο ναρκισσιστικο χριστιανικο μαζοχισμο. Μου θυμιζει το κατηχητικο των παιδικων μας χρονων.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

κ. Αλεξόπουλε, ευχαριστώ για το σχόλιο, το θεωρώ πολύ εύστοχο.

Αφροδίτη Παυλίδου είπε...

μεστός λόγος..πόνος σε όλο του το μεγαλείο..βαθύς..σαν καρφί..για τον εαυτό μας ..και για τους άλλους..τελικά μη αντιληπτός ΄στην ουσία του, ούτε όταν τον προκαλούν..ούτε όταν εμείς σκόπιμα μας πονάμε..πολύ ωραίο Καίτη

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Ευχαριστώ, Αφροδίτη.