Γουχάν: θρίλερ επιστημονικής φαντασίας

Θα μπορούσε κανείς να γράψει μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, όμως δεν χρειάζεται πια να το κάνει. Το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας συντελείται ήδη στην πραγματικότητα: έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποκλειστεί σε μια πόλη, η έξοδος από αυτήν απαγορεύεται, η είσοδος σε αυτήν απαγορεύεται.

Θέατρο: "Σκέτη κοροϊδία"

Δυο άνδρες, ο ένας στην ακμή του και ο άλλος στη δύση του συναντώνται σε ένα γραφείο κουβαλώντας ο καθένας τα προβλήματα της ζωής του και τα καθημερινά του βάσανα. Οι θέσεις τους φαίνονται αντίθετες – λογικό, σκέφτεσαι, αφού ο ένας είναι νεαρός και ο άλλος ηλικιωμένος. Τα συμφέροντά τους φαίνονται να συγκρούονται – λογικό, σκέφτεσαι, έχουμε εδώ το κλασικό χάσμα γενεών. Αυτό όμως που ακολουθεί ανατρέπει τους λογικούς συνειρμούς σου, γιατί ο συγγραφέας πολύ σοφά θέλει να σου δείξει ότι όλοι μας σήμερα βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Τενεσί Ουίλιαμς και Ντίνος Χριστιανόπουλος: πληρωμένοι έρωτες

Το μυθιστόρημα του Τενεσί Ουίλιαμς «Η ρωμαϊκή άνοιξη της κυρίας Στόουν» το είχα διαβάσει πριν αρκετές δεκαετίες, πλην όμως δεν το ξέχασα.

Αφηγείται την έκπτωση μιας όμορφης και διάσημης  ηθοποιού που καταλήγει μόνη και αφανής στα ώριμα χρόνια της και απογοητευμένη καταφεύγει στην αγκαλιά ενός πληρωμένου  ασήμαντου νεαρού.

Αυτή την τραγική ιστορία μού θυμίζει έντονα  ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου:

"Τα πένθη μού τελείωσαν"

Πάει καιρός που δέχτηκα

τα τελευταία συλλυπητήρια

-θα είναι τώρα πάνω

από δυο δεκαετίες-

άλλος νεκρός να θάψω

δεν μου έμεινε.

Λοιπόν,

τα πένθη μού τελείωσαν,

τώρα ίσια μια ευθεία γραμμή

χωρίς καμιά αγωνία,

μια ίσια ευθεία γραμμή

ως το δικό μου τέλος.

Μα πάλι δεν ανησυχώ.

Ωραία τα έχω κανονίσει,

κανείς να μην πενθήσει

με το θάνατό μου,

κανείς να μη δεχτεί συλλυπητήρια.

Τι ελευθερία είναι πάλι αυτή.

"Quid recitaturus..."

Γιατί, άμα είναι να απαγγείλεις,

τυλίγεις το φουλάρι στο λαιμό σου;

Αυτό ταιριάζει πιο πολύ στα αφτιά μας.

Quid recitaturus circumdas vellera collo?

Conveniunt nostris auribus ista magis.

Μαρτιάλης, IV. 41

Η μετάφραση δική μου.

"Η Δευτέρα Παρουσία". Ένα διήγημά μου στο youtube

Διαβάζω στο youtube ένα διήγημα από τη συλλογή μου "Οι Πόρτες", εκδόσεις Ιωλκός, 2010. Τίτλος: "Η Δευτέρα Παρουσία".
Διάρκεια: 4. 18 λεπτά.

https://www.youtube.com/watch?v=xeDLyKDTwfo

Άτιτλο

Πώς γλίστρησε έτσι

και δεν το κατάλαβα

το νόημα των πραγμάτων.

Αλίκη - Καρέζη και άλλες πλαστές αντιπαλότητες

Στο εξατάξιο γυμνάσιο θηλέων, όπου φοιτούσα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν μετά το διάλειμμα μπαίναμε στην τάξη και μέχρι να έρθει ο καθηγητής, η αίθουσα ολόκληρη αντιβοούσε από τις φωνές των κοριτσιών. Τα μισά φώναζαν ρυθμικά Α-λί-κη! Α-λί-κη! Α-λί-κη! και τα άλλα μισά Κα-ρέ-ζη! Κα-ρέ-ζη! Κα-ρέ -ζη! Αν θυμάμαι καλά, οι Αλίκες ήταν λίγο περισσότερες από τις Καρέζες.

"Όταν αγγίχτηκαν τα δάχτυλά μας"

Δεν είναι αλήθεια,

όχι,

γιατί,

όταν αγγίχτηκαν τα δάχτυλά μας ,

κατάλαβα

ότι υπάρχει η ευτυχία,

ότι είναι θέμα αφής,

απλής αφής.

Όταν αγγίχτηκαν τα δάχτυλά μας,

όλος ο έρωτάς μου

πέρασε σε σένα.

''Un violador en tu camino" (Ένας βιαστής στον δρόμο σου)

Το τραγούδι διαμαρτυρίας  «Ένας βιαστής στον δρόμο σου» ακούστηκε για πρώτη φορά  στα τέλη Νοεμβρίου στην εθνική διαμαρτυρία της Χιλής εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων.

Όμως, άλλο είναι να φωνάξεις: «ένας βιαστής στον δρόμο σου» κι άλλο να φωνάξεις: «ο βιαστής είσαι εσύ». Το δεύτερο αυτό σύνθημα που ακούστηκε πρόσφατα στην Αθήνα  προσβάλλει ολόκληρο το ανδρικό φύλο και άθελά του στρέφει εναντίον των γυναικών άνδρες που ουδέποτε διανοήθηκαν να πειράξουν γυναίκα.

Ο λογοκλόπος ποιητής

Το βιβλίο που απαγγέλλεις στο κοινό

δικό μου είναι, Φιντεντίνε.

Έτσι όμως που το απαγγέλλεις άσχημα,

δικό σου άρχισε να γίνεται.

Quem recitas meus est, o Fidentine, libellus:

sed male cum recitas, incipit esse tuus.

Μαρτιάλης, Ι.38