Στην κηδεία της εκατόχρονης μητέρας του ο κύριος Λευτέρης, εβδομήντα
πέντε ετών, έκλαιγε γοερά κι αφύσικα.
Συγκινηθήκαμε κι εμείς και παρά λίγο ν’
αρχίσουμε τον κοπετό μαζί του, αλλά μας πρόλαβε η κυρία Ειρήνη, η νύφη της
νεκρής, η σύζυγος του γιου, μια γραία θαλερή γύρω στα ογδόντα πέντε – παλιά
μεγάλη ιστορία αυτή, ο κύριος Λευτέρης
παλικαράκι δεκαοχτώ χρονών και η κυρία Ειρήνη παντρεμένη, ας είναι, έσμιξαν από
τότε κι έμειναν αχώριστοι – μας πρόλαβε λοιπόν η κυρία Ειρήνη, πριν ξεκινήσουμε
ομαδόν τον κοπετό, και έσωσε την κατάσταση.
«Έλα, Λευτέρη, ησύχασε» είπε στον άντρα της με αυστηρή φωνή.
Και ο Λευτέρης πέφτοντας στην αγκαλιά της παρηγορήθηκε
γλυκά, όπως παρηγοριόταν άλλωστε εδώ και κάπου εξήντα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου