Πώς να πετύχετε στις εξετάσεις

Τότε το έλεγαν «Ακαδημαϊκό απολυτήριο». Μόλις είχαν ξεκινήσει οι δοκιμές «στου κασίδη το κεφάλι» που συνεχίζονται μέχρι σήμερα με τη γνωστή κατρακύλα που τέλος δεν έχει ως φαίνεται. Τέλος πάντων.

Καλή μαθήτρια εγώ αλλά και τρία πουλάκια κάθονταν, πιο πολύ με ενδιέφεραν οι έρωτες παρά τα πανεπιστήμια και οι σπουδές. Όσο για τους γονείς μου, σημασία δεν έδιναν. Έκαναν φροντιστήριο οι συμμαθήτριές μου από την Πέμπτη τάξη του εξατάξιου τότε Γυμνασίου, εγώ πέρα έβρεχε. Κάπου στη μέση της Έκτης τάξης άρχισαν οι φίλες μου να με πιέζουν. «Θα δώσουμε εξετάσεις εμείς και δεν θα δώσεις εσύ που είσαι καλή μαθήτρια;» Λέγε- λέγε με έπεισαν.

«Θέλω να κάνω φροντιστήριο και να δώσω εξετάσεις για το πανεπιστήμιο», ανακοίνωσα μια μέρα στους γονείς μου. Καλώς, δεν έφεραν αντίρρηση και κάθε βράδυ 7-10 πήγαινα στου Τζουγανάτου, οδός Σίνα, και παρακολουθούσα τα μαθήματα. Κράτησε αυτό κανένα μήνα, μετά με παρέσυρε η Δήμητρα, μια τρελή που πήγαινε σε άλλο φροντιστήριο για να μπει στην Ιατρική, και αντί για φροντιστήριο περιπλανιόμασταν στην Αθήνα, πίναμε καφέδες στις καφετέριες και πιάναμε γνωριμίες με νεαρούς. Ωραία ήταν, δε λέω, λεφτά είχα, τα λεφτά για το φροντιστήριο δηλαδή, και η κοροϊδία κράτησε μέχρι την άνοιξη. Μετά είπα στους γονείς μου ότι σταμάτησα το φροντιστήριο. «Καλά», είπαν αυτοί.

Ήρθε ο Ιούνιος, πήρα το απολυτήριό μου από το Γυμνάσιο και απολάμβανα την ελευθερία μου περίπου σαν ζωάκι που έχει και τρώει και πίνει και τι γίνεται πιο πέρα δεν το ενδιαφέρει.

Έπειτα, ένα απόγευμα που βρέθηκα με τον πατέρα μου στα Παναθήναια να πίνουμε πορτοκαλάδα, μου λέει αυτός:

-Δεν θα δώσεις τελικά εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο;

-Όχι, είπα εγώ.

-Θα ήθελα να δώσεις.

-Τώρα θυμήθηκες να μου το πεις;

-Θέλω να σπουδάσεις. Διάλεξε όποια Σχολή θέλεις, ό,τι σου αρέσει. Αλλά θέλω να σπουδάσεις.

-Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Οι άλλοι κάνουν δυο χρόνια φροντιστήριο, πώς θα δώσω εγώ απροετοίμαστη;

-Δώσε κι ας γίνει ό,τι θέλει.

-Μη βρείτε όμως μετά που θα αποτύχω την ευκαιρία να με κατηγορήσετε! Γιατί το συνηθίζετε αυτό.

-Όχι, δεν θα σε μαλώσουμε. Αλλά θέλω να δώσεις εξετάσεις.

-Εντάξει. Θα πάω σε ένα θερινό ταχύρρυθμο τμήμα.

Έτσι ξαναπήγα στου Τζουγανάτου, 5-9 το απόγευμα. Όλα καλά, μου άρεσαν τα αρχαία, η έκθεση, η ιστορία και τα λατινικά, αλλά δεν χώνευα τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Κάπου πήρε το αφτί μου ότι αυτά τα τελευταία δεν είχαν μεγάλο συντελεστή για μας που δίναμε εξετάσεις θεωρητικής κατεύθυνσης και επί πλέον είχα και την τρελή Δημητρούλα που ήθελε βόλτες στην Αθήνα. Λοιπόν, εντάξει, έκανα βόλτες με τη Δήμητρα, καφετέριες, νεαροί και τα λοιπά, και παρακολουθούσα μόνο αρχαία και λατινικά. Ιστορία μπορούσα να διαβάσω και μόνη μου, με την έκθεση δεν είχα πρόβλημα, όσο για μαθηματικά και φυσικοχημεία, δεν ασχολήθηκα καθόλου μ’ αυτά. Εξάλλου δεν επρόκειτο να περάσω στο Πανεπιστήμιο, το είχα σίγουρο αυτό, το χατίρι του πατέρα μου έκανα.

Τα πρωινά με τον καύσωνα και τα κομπρεσέρ απέξω να ετοιμάζουν την ανέγερση νέων πολυκατοικιών - 1965 ήταν, η Αθήνα σε οικοδομικό οργασμό - εγώ κλεισμένη στο δωμάτιο υπηρεσίας που είχα μετατρέψει σε γραφείο μελετούσα γύρω στις τρεις ώρες: ιστορία, αρχαία, λατινικά, μόνο αυτά.

Τα απογεύματα σαν την καλή χαρά ξεπόρτιζα, πέρναγα από το φροντιστήριο για μια-δυο ώρες και μετά με τη Δήμητρα αλωνίζαμε την Αθήνα. Ωραίες εποχές. Ούτε αγωνία ούτε τίποτα. Αφού δεν επρόκειτο να πετύχω, γιατί να νοιάζομαι;

Η Αθήνα εκείνο το καλοκαίρι του 1965 έβραζε στις διαδηλώσεις, κυβερνήσεις παραιτούνταν, ένας χαμός γινόταν, αλλά η Δήμητρα κι εγώ είχαμε άλλα ενδιαφέροντα, η πολιτική δεν ήταν το φόρτε μας.

Ήρθε τέλος πάντων ο Σεπτέμβριος και η ώρα να πάρουμε, όσοι τα κατάφερναν δηλαδή, το ακαδημαϊκό απολυτήριο, το Μπακαλορεά, όπως το έλεγαν.

Πήγα κι έδωσα εξετάσεις εντελώς αδιάφορη. Σιγά τώρα μην πετύχαινα, εδώ οι άλλοι δυο χρόνια είχαν βγάλει τα μάτια τους στο διάβασμα. Και τι θέλει γαμώτο η Ρώμη μέσα στο αρχαίο ρητό που μας υπαγόρευσαν και μας έβαλαν να αναλύσουμε στην έκθεση; Νόημα πάντως δεν έβγαινε. Ρώμη, τι Ρώμη, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κάποια στιγμή φωτίστηκε ο νους μου, ρώμη, ρε, όχι Ρώμη, για δύναμη μιλά το ρητό, όχι για τη Ρώμη των Ρωμαίων. Πάλι καλά. Και στα αρχαία, πώς ετυμολογείται η λέξη βοήθεια; Από το βοή και θέω, έτσι δεν είναι; Μπα, αποκλείεται να είναι τόσο εύκολο, κάπως αλλιώς θα ετυμολογείται. Ας μη  γράψω τίποτα καλύτερα.

Οι εξετάσεις τέλειωσαν, εγώ ατάραχη, «πώς τα πήγες;» με ρωτούσαν διάφοροι, «ξέρω’ γω;» απαντούσα και άλλαζα κουβέντα.

Μετά από λίγες εβδομάδες, έγινε κι αυτό: μας κάλεσαν να δώσουμε ξανά εξετάσεις στα λατινικά, γιατί είχαν διαρρεύσει τα θέματα. Δώσαμε ξανά εξετάσεις.

Έπειτα έπαψα να ασχολούμαι με το θέμα. Βόλτες με τις φιλενάδες – και τη Δήμητρα φυσικά – παρέες, νεαροί, φλερτ και τα παρόμοια. Οι άλλοι υποψήφιοι παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις. Σήμερα βγαίνουν τα αποτελέσματα, όχι αύριο βγαίνουν τα αποτελέσματα, όχι την άλλη εβδομάδα βγαίνουν τα αποτελέσματα, αυτή η δουλειά κάθε μέρα. Ποσώς με ενδιέφερε.

25 Νοεμβρίου, ημέρα της γιορτής μου, μου τηλεφωνεί η Ντόρα, μια φίλη που είχε δώσει κι εκείνη εξετάσεις.

-Χρόνια πολλά! Μου λέει γλυκά.

Εγώ μόλις είχα λουστεί και σκούπιζα τα μαλλιά μου με την πετσέτα.

-Ευχαριστώ, της λέω.

-Και συγχαρητήρια!

-Γιατί συγχαρητήρια;

-Βγήκαν τα αποτελέσματα. Πέρασες στη Φιλοσοφική.

Κεραυνός εν αιθρία! Πάει η απάθεια, πάει η ψυχραιμία, πάει η πετσέτα, πάνε όλα. Έκλαιγα από τη χαρά μου.

Οι γονείς μου μού έκαναν πάρτι λίγες μέρες αργότερα. Το χάρηκαν κι αυτοί προφανώς. Ειδικά ο πατέρας μου.

Μπήκα στην πρώτη Σχολή προτίμησής μου και σε σχετικά αξιοπρεπή σειρά, λίγο πιο κάτω από τη μέση. Με κακή βαθμολογία στα μαθηματικά και τη φυσικοχημεία αλλά με καλή στα θεωρητικά μαθήματα. Η Ντόρα μπήκε στην Αγγλική Φιλολογία. Η Δημητρούλα δεν μπήκε πουθενά.

Συμπέρασμα:

1)   Διαλέγουμε επιστήμες που αγαπάμε και έχουμε έφεση και όχι αυτές που γυαλίζουν στα νεανικά μας μάτια. (Η Δήμητρα δεν είχε καμιά πιθανότητα).

2)   Είμαστε καλοί μαθητές στο σχολείο και έχουμε γερές βάσεις.

3)   Δίνουμε εξετάσεις με γαϊδουρινή απάθεια.

4)   Απαγορεύουμε στους γονείς μας να παρεμβαίνουν σε τόσο προσωπικά θέματα, όπως είναι οι σπουδές μας. Η ανοχή, η διακριτικότητα και η σιωπή τους είναι ευπρόσδεκτες. Ακόμα και η αδιαφορία τους.

5)   Η ζωή είναι ωραία, όταν είσαι νέος και φλερτάρεις. Οι σπουδές έρχονται δεύτερες.