Brexit και ρατσισμός

Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψει κανείς οτιδήποτε από όσα μέλει να ακολουθήσουν μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία. Έτσι κι αλλιώς είναι ένα αποτέλεσμα διχαστικό, εφόσον σχεδόν οι μισοί Βρετανοί θέλουν να παραμείνει η χώρα τους στην ΕΕ.

Έφερε ωστόσο πολύ γρήγορα στην επιφάνεια μια τάση που μέχρι τώρα παρέμενε σε λανθάνουσα κατάσταση  και που οι Βρετανοί θα δυσκολευτούν πολύ να αναχαιτίσουν.

Κάποτε, πριν χρόνια, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, ο Ζαν Μαρί Λεπέν έκανε ένα ταξίδι στη Βρετανία και έγινε δεκτός από τους Άγγλους με βρισιές και προπηλακισμούς, ενώ σε ανάλογα ταξίδια του σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κανείς δεν τον είχε ενοχλήσει. Είχα σκεφτεί τότε πως οι Άγγλοι είναι ο πιο δημοκρατικός λαός του κόσμου και δεν ανέχονται στον τόπο τους φασίστες και ρατσιστές. Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα βλέπω ότι  ο Φάρατζ, ο Άγγλος Λεπέν, έχει μεγάλη πέραση στην Αγγλία.

Είδαμε λοιπόν από την επόμενη κιόλας μέρα του δημοψηφίσματος κάποιους αψίκορους να επιτίθενται φραστικά σε αλλοδαπούς ή σε άτομα βρετανικής υπηκοότητας που όμως δεν έμοιαζαν με Βρετανούς.

Τα κρούσματα πληθαίνουν όσο περνούν οι μέρες και ας μη νομίσουμε ότι θα εκτονωθούν εύκολα. Τώρα φωνάζουν οι πιο ακραίοι, σε λίγο θα πάρουν αέρα και οι πιο συγκρατημένοι που είναι μεν δυσαρεστημένοι, αλλά μέχρι στιγμής σωπαίνουν. Τις φραστικές επιθέσεις θα ακολουθήσουν ίσως και πράξεις χειροδικίας – ήδη έχει καταγραφεί μία - που οι μηχανισμοί του κράτους θα είναι ανήμποροι να σταματήσουν.

Οι πολιτικοί και οι κατέχοντες παρόμοια αξιώματα θα εμφανιστούν στην τηλεόραση και θα στιγματίσουν αυτές τις επιθέσεις, θα ζητήσουν από τους πολίτες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, θα τους θυμίσουν τον πολιτισμό τους και θα υπερασπιστούν το δικαίωμα του «ξένου» να ζει και να εργάζεται στη Βρετανία.

Άδικα θα το κάνουν.

Όσοι είναι υπέρ μιας «καθαρής Βρετανίας» δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Αντίθετα, θα παρασύρουν πολλούς με το μέρος τους που ως τώρα παραμένουν μεν σιωπηλοί, αλλά είναι δυσαρεστημένοι με την πολυπολιτισμική βρετανική κοινωνία.

Το περίεργο με τους Βρετανούς είναι ότι επιτίθενται κυρίως σε Πολωνούς, δηλαδή σε Ευρωπαίους κατάξανθους και γαλανομάτηδες, τους οποίους κατηγορούν ότι τους παίρνουν τις δουλειές.

Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, ας υποθέσουμε ότι στη χώρα μας δεν έχουμε ξένους από την Ασία και την Αφρική αλλά από την Ευρώπη. Έχουμε δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, Ολλανδούς και άλλους Ευρωπαίους που – υπόθεση εργασίας, είπαμε – έχουν έρθει στον τόπο μας για να βρουν δουλειά, επειδή στην πατρίδα τους είναι άνεργοι και εδώ υπάρχει ζήτηση σε εργατικά χέρια.

Αναρωτιέμαι:

1)   Πώς θα έβλεπαν τους ανθρώπους αυτούς οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής.

2)   Πώς θα τους έβλεπαν οι αριστεροί όλων των κομμάτων και κομματιδίων.

3)   Πώς θα τους έβλεπαν οι Έλληνες άνεργοι.

4)   Πώς θα τους έβλεπε ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

5)   Πώς θα τους βλέπαμε εμείς προσωπικά.

Έχω την εντύπωση ότι όσοι σήμερα αντιμετωπίζουν εχθρικά τους σκουρόχρωμους ξένους στην Ελλάδα, θα έκαναν το ίδιο και με τους λευκούς ξένους. Επίσης πιστεύω ότι το ποσοστό των εχθρικά διακείμενων προς αυτούς θα αύξαινε από διάφορους ιδεολόγους που, αν και λευκοί, αντιπαθούν τη λευκή φυλή και εκφράζουν αυτό τον ιδιότυπο ρατσισμό τους σε κάθε ευκαιρία.

Θα υπήρχαν επίσης και αυτοί που θα ένιωθαν ενόχληση βλέποντας τόσους πολλούς ξανθούς και γαλανομάτηδες να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να παντρεύονται με Έλληνες και Ελληνίδες και να κάνουν παιδιά που θα έχουν την ελληνική ιθαγένεια, που θα μετέφεραν εδώ τα ήθη και τα έθιμά τους, τη θρησκεία τους (αιρετικοί χριστιανοί κατά τους Ορθόδοξους) και τη νοοτροπία του τόπου τους γενικώς.

Θα υπήρχαν ασφαλώς και πολλοί που θα τους έβλεπαν με συμπάθεια με τη σκέψη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν εδώ από ανάγκη και χρειάζονται την υποστήριξή μας.

Ελάχιστοι θα τους αποδέχονταν με τη σκέψη ότι αυτοί οι ξένοι προέρχονται από χώρες με υψηλή κουλτούρα και άρα είναι πολιτισμένοι, ανεκτικοί, φιλικοί και εξευγενισμένοι. Εξάλλου μαζί με τις αρετές τους θα έφερναν και τα κουσούρια τους, πχ θα μεθοκοπούσαν κάθε σαββατοκύριακο και θα μπλέκονταν σε καυγάδες.

Δεν είναι κατά την άποψή μου η καταγωγή ή το χρώμα των ξένων που ερεθίζει τα ρατσιστικά ανακλαστικά μιας κοινωνίας αλλά ο αριθμός τους. Υπάρχει ένα όριο στον αριθμό των ξένων που συγκατοικούν με τους ντόπιους, πέρα από το οποίο αρχίζουν να εμφανίζονται ρατσιστικές τάσεις.

Το όριο αυτό έχει τη δυνατότητα να διευρύνεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά, όταν μέσα σε λίγα χρόνια κατακλύζεται μια κοινωνία από ξένους, οι πολίτες της αρχίζουν να δυσανασχετούν και ξυπνούν μέσα τους πολλές φοβίες περί ασφάλειας, καθαρότητας της φυλής, εθνικών παραδόσεων κλπ.

Αυτό συνέβη στη Βρετανία, μια χώρα που παραδοσιακά ήταν ανεκτική με τους ξένους μέχρι χθες. Συγκεκριμένα μεταξύ του 1993 και του 2014 ο αριθμός των ξένων εκεί υπερδιπλασιάστηκε: από 3.8 εκατομμύρια έφτασε περίπου τα 8.3 εκατομμύρια. Αυτή η απότομη αύξηση των αλλοδαπών ενεργοποίησε τα ανακλαστικά της ομάδας που θέλει τα μέλη της ομοιόμορφα.

 Η ανάμιξη των πληθυσμών και των λαών, κάτι που είναι αναπόφευκτο να συμβεί σε μάκρος χρόνου, όταν γίνεται απότομα μέσα σε λίγα χρόνια, προκαλεί ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Οι «ξένοι», οποιοιδήποτε κι αν είναι αυτοί, είναι ανάγκη να ενσωματωθούν στην κοινωνία κι αυτό για να γίνει, πρέπει οι δόσεις να είναι προσεχτικά μετρημένες.

Πέντε εκατομμύρια ξένοι ξαφνικά μέσα σε λίγα χρόνια προκαλούν πολιτισμικό σοκ στην κοινωνία. 100.000 περνούν απαρατήρητοι.