"Εκείνες οι ψυχούλες..."

Κι εκείνες οι ψυχούλες

οι χνουδωτές

που τόσο αγάπησα

ξεκουράζονται τώρα κι αυτές

μακριά από ένα κόσμο

που δεν κατάλαβαν ποτέ

εξισωμένες με ό,τι έλαβε ζωή

κι έπειτα έφυγε

ευλύγιστες σκιές 

στις μακρινές μου αναμνήσεις.

Ένα παιδί θυμάται

                Πλανόδιοι έμποροι υφασμάτων. Αφθονούσαν τότε.

Δεκαετία του ’50.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι το κλουβί. Έτσι το λέγαμε εμείς το φανάρι. Σ’ αυτό φυλάγαμε τα τρόφιμα και τα προστατεύαμε από τις μύγες και τα άλλα ζούδια.

Αργότερα η μητέρα μου εφηύρε ένα περίεργο ψυγείο πάγου, ένα ξύλινο κιβώτιο, όπου έβαζε ένα κομμάτι πάγου που αγόραζε από τον περιφερόμενο παγοπώλη, το τύλιγε με κάτι λινάτσες και δίπλα τοποθετούσε τα φαγητά. Ο πάγος έλιωνε σιγά-σιγά και τα νερά χύνονταν από κάτω σε ένα ταψί. Το πρωτόγονο αυτό εφεύρημα το είχαμε στο υπόγειο του σπιτιού. Μετά αγοράσαμε ένα κανονικό ψυγείο πάγου.

«Το επίμονο φαινόμενο». Ένα απόσπασμα από τη νουβέλα «Το Κράτος»

Ακόμα να μιλήσει ο Σταυρόπουλος. Ο Ιατρίδης όλο μού λέει να κάνω υπομονή, είμαστε πολύ κοντά στο τέλος. Με συμβουλεύει να σταματήσω να δείχνω δύσπιστη, να φαίνομαι προβληματισμένη και να δίνω δίκιο στον Σταυρόπουλο. 
Μετά τα γεγονότα με τις προκηρύξεις είχαμε συναντηθεί σε μια απόμερη καφετέρια στα Νέα Λιόσια. Πρώτη μου φορά πήγαινα εκεί πέρα και δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ. Καθυστέρησα μάλιστα είκοσι λεπτά στο ραντεβού μας.

— Με συγχωρείτε για την αργοπορία, είπα καθίζοντας λαχανιασμένη απέναντί του, αλλά κατά λάθος κατέβηκα μια στάση πιο πριν.

— Δεν πειράζει, κυρία Ιωάννου, μην απολογείστε. Θα πάρετε ένα καφέ ;

— Ένα καφεδάκι θα το έπινα ευχαρίστως.

Ο Ιατρίδης έδωσε την παραγγελία στον σερβιτόρο και ξαναγύρισε προς το μέρος μου :

"Αυτές τις μέρες πέθαναν πάλι πολλοί..."

Αυτές τις μέρες

πέθαναν πάλι πολλοί,

ένα αγόρι σφάχτηκε

σαν το κατσίκι,

κάποιους τους γάζωσαν ομαδικά

και γέμισε με αίματα η σάλα,

ένα ζευγάρι εκτελέστηκε

μπροστά στα μάτια του παιδιού τους,

κάποια πιο τυχερή

πέθανε εύκολα στο σπίτι της

στα σαράντα τρία της χρόνια,

ένας γέροντας αυτοκτόνησε

αρνούμενος να περιμένει άλλο,

ένας φαντάρος αποκεφαλίστηκε,

μια γυναίκα πυροβολήθηκε στο δρόμο

κι ύστερα από πάνω μαχαιρώθηκε

-έζησε ακόμα κάπου είκοσι λεπτά-

στην προκυμαία 

διαμελίστηκαν οι περιπατητές

που βόλταραν ανύποπτοι.

Μαθαίνουμε τα νέα εμείς,

προσθέτουμε στην αλυσίδα κρίκους,

διότι έχει μεγάλη σημασία

να εξοικειωνόμαστε,

αν και μια θλίψη αδιόρατη

έχει κατακαθίσει μέσα μας

από καιρό.

Ύστερα ήρθε κάποιος

και μας ανήγγειλε το θάνατό του.

Είναι το επόμενο βήμα αυτό,

η εξοικείωση να διευρύνεται,

να λιγοστεύει η θλίψη,

να μάθουμε να βλέπουμε το μελλοθάνατο

με φυσικότητα,

να συναγελαζόμαστε μαζί του

και να τον αποχαιρετούμε έγκαιρα,

αφού δεν έχουν και πολύ νόημα οι αποχαιρετισμοί,

όταν αυτός θα είναι αμέτοχος.

Απόλυτα στο τέλος ψύχραιμοι

θα μάθουμε να κλαίμε μόνο,

κάθε φορά

που ένα παιδί γεννιέται.

«Το επίμονο φαινόμενο», ένα διήγημα και δύο νουβέλες.

Μόλις κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο μου, «Το επίμονο φαινόμενο», από τις εκδόσεις Απόπειρα. Αποτελείται από τρεις ιστορίες πολιτικής και οικολογικής φαντασίας.

Έλεγχος πληθυσμού

Σε έναν κόσμο, όπου η οικονομική κρίση βαθαίνει ολοένα και έχει πλήξει ακόμα και τις πιο εύρωστες οικονομίες του πλανήτη, η νομοθεσία αναγκαστικά αλλάζει για να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί.  Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά για να πάρουν κάποτε τη σύνταξή τους και να ζήσουν κάποια χρόνια με τα ειδικά προνόμια που τους παρέχει το κράτος. Όμως τα προνόμια αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Τι ακολουθεί μετά;

Το επίμονο φαινόμενο

Το κλίμα αλλάζει δραματικά σε όλο τον πλανήτη και έρχεται η στιγμή που δεν είναι πια αναστρέψιμο. Τα χιόνια και οι πλημμύρες καταστρέφουν τα πάντα. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν καταφεύγοντας σε σπηλιές, όμως η ζωή δεν είναι πια η ίδια.

Το Κράτος

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται, καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που έχει απέναντί της. Μια νέα μορφή δικτατορίας με την ονομασία «Κράτος» εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές χώρες και σε μερικές άλλες εκτός Ευρώπης που εξασφαλίζει κάποια κοινωνικά αγαθά με αντίτιμο την απαγόρευση της ατομικής ελευθερίας. Η Ζωή Ιωάννου, ιδεολογικά ταγμένη στο καθεστώς, αναλαμβάνει να ξεσκεπάσει μια συνωμοσία κατά του Κράτους. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα έρχεται αντιμέτωπη με την πράξη της.

Στα βιβλιοπωλεία.

Γενναίος λαός - άθλιος όχλος

Στο αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία που εμβρόντητος όλος ο κόσμος παρακολούθησε να ξετυλίγεται ζωντανά μπροστά στα μάτια του, είδαμε σκηνές τρόμου, σκηνές ηρωισμού και σκηνές βαρβαρότητας.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απέδειξαν την απίστευτη δύναμή τους, όταν σε μια Τουρκία παγωμένη από τον φόβο των τανκς εμφανίζεται ο Πρόεδρός της σε μια οθόνη τηλεφώνου και καλεί τον λαό να κατέβει στους δρόμους. Και ξαφνικά οι δρόμοι πλημμυρίζουν από νεαρούς άνδρες αποφασισμένους να εμποδίσουν το στρατιωτικό πραξικόπημα.

"Επιτύμβιο για ένα δολοφόνο"

Ποιος θα σε θάψει άραγε εσένα,

τι θα γραφτεί στον τάφο σου.

"Ενθάδε κείται ο δολοφόνος,

ο υπάνθρωπος,

η ντροπή όλων μας. 

Ησύχασε επιτέλους

απ' το μίσος του".

"Αγέρωχα και σιωπηλά..."

Αγέρωχα και σιωπηλά,

με μια μεγαλοπρέπεια,

με μια γεροντική σοφία

αφήνονται

να φωτογραφηθούν

μες στην ακινησία τους.

Φεύγουν οι δεκαετίες,

φεύγουν οι αιώνες

κι εκείνα πάντα ακίνητα,

αναλλοίωτα

ατενίζουν,

καθώς περνούν από μπροστά τους

μικρές ανθρώπινες φιγούρες

βιαστικές,

ζευγάρια που αγκαλιάζονται,

παιδιά που παίζουν,

δημοσίους υπαλλήλους

με το χαρτοφύλακά τους,

κομψές κυρίες,

λεωφορεία γεμάτα επιβάτες,

ταξί,

τους τροχονόμους

και τους λαχειοπώλες,

τα δέντρα στα πεζοδρόμια

που ανθίζουν και μαραίνονται,

τον ήλιο που ανατέλλει

και που δύει αδιάκοπα,

τα σύννεφα

που πάνε κι έρχονται,

το χιόνι,

τη βροχή,

τον άνεμο.

Αλλά εκείνα πάντα

αγέρωχα και σιωπηλά

με μια κρυφή σοφία,

με μια μελαγχολία

αποτυπωμένη

στις προσόψεις τους

παρατηρούν

την τρέχουσα ζωή

που ολοένα αλλάζει,

ολοένα πεθαίνει

και ξαναγεννιέται

στους δρόμους

και στα πεζοδρόμια

μπροστά τους.

Το δύσκολο τέλος τους

Καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο φωτογραφίες των σταρ της δεκαετίας του ’50 για να συμπληρώσω το προηγούμενο άρθρο μου, έριχνα πότε-πότε και καμιά ματιά στη βιογραφία τους. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πρόωρο και τραγικό τέλος που είχαν κάποιοι από αυτούς.

Οι ταινίες, οι σταρ και οι ντίβες του '50

Τη δεκαετία του ’50 τα Χανιά διέθεταν 4-5 κινηματογράφους που έφερναν ταινίες κάθε λογής, κυρίως όμως ταινίες που θα άρεσαν σε ένα λαϊκό κοινό. 

Θυμάμαι αχνά πχ την ενδιαφέρουσα ασπρόμαυρη ταινία του Ντασέν «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» αλλά και το «Marcelino pan y vino», όπου κλαίγαμε μεγάλοι και μικροί για τον μικρό Μαρσελίνο που τον αγάπησε ο Χριστός.

Δεκαετία του ’50: Θυμάται κανείς αυτά τα τραγούδια;

Τη  δεκαετία του ’50 ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος και ο κόσμος χωρίστηκε σε δυο στρατόπεδα. Η Ευρώπη διαιρέθηκε σε δυτική και ανατολική και ο γερμανικός λαός μοιράστηκε σε δύο αντίπαλα μεταξύ τους κράτη, τη δυτική και την ανατολική Γερμανία. Το Ανατολικό Μπλοκ παίρνει την ονομασία «Σιδηρούν Παραπέτασμα».

"Εν αιθρία..."

Έτσι εν αιθρία

απότομα

ο πόνος δυνατός και ύπουλος

μαγκώνει το κορμί σου

και γίνεται φωνή εξ Ουρανού:

Σου έχουν μείνει τίποτα εκκρεμότητες;

Εκείνα τα κρυφά σου κείμενα

τα έχεις καταστρέψει;

Λούστηκες, άλλαξες,

είσαι καθαρή;

Φόρεσε ένα ωραίο φόρεμα

μάζεψε τα μαλλιά σου

πέταξε στα σκουπίδια

ό,τι σε ενοχοποιεί.

Άσε ξεκλείδωτη την πόρτα

να μπούνε μέσα εύκολα οι άνθρωποι

και μήπως θα έπρεπε

να κάνεις μερικά τηλεφωνήματα

να μη σαπίσεις άφαντη εδώ μέσα.

Σκέψου

και μην ξεχάσεις τίποτα.

Tο σπίτι ας μείνει έτσι ασυγύριστο

δεν έχει σημασία αυτό

ξέστρωτο το κρεβάτι

και σκόνη πάνω στα έπιπλα

αλλά ας μείνει έτσι

δεν πειράζει

εσύ να είσαι καθαρή

με το σεμνό σου φόρεμα

σε στάση αφύσικη

με μάτια ανοιχτά

και με την τελευταία σκέψη σου

αόρατα αποτυπωμένη στη μορφή σου.

Θα είναι βέβαια μια δοκιμασία

για τους υπολειπόμενους

γράψε σ’ ένα χαρτί

«συγγνώμη, σας ταλαιπωρώ»

άφησε λίγα χρήματα

επάνω στο τραπέζι

για τα πρώτα έξοδα.

Δεν είναι ώρα πια

για φιλοσοφικές ανησυχίες

για υπαρξιακά διλήμματα και αδιέξοδα

ούτε αναδρομές στο παρελθόν χρειάζονται

και  μεταμέλειες, τύψεις κι ενοχές

αυτές οι πολυτέλειες

στους ζωντανούς ταιριάζουν

απλώς να είσαι έτοιμη και ψύχραιμη

όσο μπορείς

με το σκοτάδι που παραμονεύει στη γωνία.

Ύστερα υποχωρεί

σιγά σιγά ο πόνος

κέρδισες επομένως μια παράταση

και το παιχνίδι συνεχίζεται

αφήνεις έναν αναστεναγμό

μετά χαμογελάς

και αμνήμων επιστρέφεις

στην καθημερινότητά σου.

Brexit και ρατσισμός

Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψει κανείς οτιδήποτε από όσα μέλει να ακολουθήσουν μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία. Έτσι κι αλλιώς είναι ένα αποτέλεσμα διχαστικό, εφόσον σχεδόν οι μισοί Βρετανοί θέλουν να παραμείνει η χώρα τους στην ΕΕ.