Στείρωση στους κακοποιούς γονείς; Ναι!

Η λέξη «στείρωση» έχει πίσω της ένα πολύ κακό παρελθόν. Τη ζημιά την έκαναν κυρίως οι Ναζί που στείρωσαν αθώους ανθρώπους, επειδή υποτίθεται ότι  ανήκαν σε κατώτερες φυλές. Αυτή η θηριωδία έχει στιγματίσει την ιστορική μας μνήμη και κάθε αναφορά στη λέξη «στείρωση» μάς προκαλεί ανακλαστικά συναισθήματα αποστροφής και απώθησης.

Εξάλλου σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι αδιανόητο να στερηθεί ένας  πολίτης το φυσικό και βιολογικό του δικαίωμα να αποχτήσει απογόνους.  Γενικά στη δημοκρατική κοινωνία δεν πειράζουμε κάποια ατομικά δικαιώματα  που θεωρούνται απαραβίαστα και έχουν να κάνουν με τη ζωή αυτή καθεαυτή. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε καταργήσει τη θανατική ποινή, για τον ίδιο λόγο η ευθανασία συναντά εμπόδια στη νόμιμη εφαρμογή της και επίσης για τον ίδιο λόγο δεν μπορούμε από κανέναν να αφαιρέσουμε το δικαίωμα να φέρνει παιδιά στον κόσμο.

Έτσι, όταν έρχονται στη δημοσιότητα  αποτρόπαιες πράξεις γονέων που κακοποιούν συχνά  έως θανάτου τα παιδιά τους, πολλοί αντιδρούν βίαια, προτείνουν άγριες τιμωρίες μεσαιωνικού τύπου για τους δράστες, αλλά δεν διανοούνται να προτείνουν το απλούστερο:  τη στείρωση.

Η στείρωση, είπαμε, έχει κακό παρελθόν. Για το λόγο αυτό προτιμούμε να δέρνουμε τους βιαστές, τους παιδόφιλους και όλους τους παρόμοιους, να τους υποβάλλουμε σε κάθε είδους ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, να τους βάζουμε στη φυλακή (όπου οι άλλοι φυλακισμένοι ξέρουμε ότι θα τους περιποιηθούν κατάλληλα), αλλά δεν προχωρούμε σε επέμβαση πάνω στη βιολογική τους λειτουργία. Είναι περίπου σαν να τους λέμε:

«Είσαστε ανώμαλοι και διεστραμμένοι και πρέπει να μάθετε να ζείτε με τη διαστροφή σας, χωρίς να την ικανοποιείτε».  Αυτοί όμως δεν μπορούν να μάθουν να ζουν έτσι. Και γι’ αυτό, όταν βγουν από τη φυλακή, θα ξανακάνουν τα ίδια.

Με την ίδια λογική αντιμετωπίζουμε και τους κακοποιούς γονείς. Τους πάμε στα δικαστήρια, τους καταδικάζουμε, τους κλείνουμε στη φυλακή. Κάποτε αυτοί θα βγουν αποκεί μέσα και, αν είναι σε γόνιμη ακόμα ηλικία, πολύ πιθανόν να ξανακάνουν παιδιά. Γιατί να μην κάνουν; Έχουν εδώ πεδίο ελεύθερο να εξασκήσουν τη θηριωδία τους πάνω σε ανυπεράσπιστα πλάσματα και ίσως ποτέ δεν θα μάθει κανείς την κακοποίησή τους.

Στη Γαλλία κάθε μέρα πεθαίνουν δυο παιδιά από κακοποίηση εκ μέρους των γονέων τους.

Στη Γερμανία κάθε εβδομάδα έρχονται στο φως γύρω στις 70 περιπτώσεις παιδιών με βαριές κακώσεις λόγω κακοποίησής τους. Κάθε εβδομάδα τρία παιδιά πεθαίνουν από το βασανισμό που υπέστησαν.

Στις ΗΠΑ κάθε χρόνο γίνονται τρία εκατομμύρια αναφορές για περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης που αφορούν έξι εκατομμύρια παιδιά. Κάθε μέρα 4-7 παιδιά πεθαίνουν από κακοποίηση.

Σχεδόν 3.500 παιδιά κάτω των 15 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από κακοποίηση στις ανεπτυγμένες χώρες.

Στην Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία, Ιρλανδία, Νορβηγία τα ποσοστά παιδικής κακοποίησης είναι συγκριτικά χαμηλότερα.  Πολύ ψηλά είναι τα αντίστοιχα ποσοστά στο Βέλγιο, την Τσεχία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία. Πάρα πολύ ψηλά είναι τα ποσοστά στις ΗΠΑ και το Μεξικό. 
 

Κάνοντας μια γρήγορη βόλτα στο διαδίκτυο βρήκα πολλές περιπτώσεις τέτοιων κακοποιών γονέων. Αναφέρω ενδεικτικά:

Πύργος: Γονείς κακοποιούσαν σεξουαλικά τα τρία από τα τέσσερα παιδιά τους.

Βέροια: Γονείς έδεσαν και χτύπησαν με πρωτοφανή αγριότητα το παιδί τους που χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

Θεσσαλονίκη: Γονείς ξυλοκοπούσαν άγρια τον οχτάχρονο γιο τους και τον πέταγαν έξω από το σπίτι τη νύχτα. Το παιδί περιπλανιόταν στους δρόμους ολομόναχο για ώρες.

Πολωνία: Γονείς σκότωσαν τα τέσσερα παιδιά τους.

Τέξας: Γονείς στραγγάλισαν και αποκεφάλισαν τα τέσσερα παιδιά τους.

Πενσυλβάνια: Γονείς έδερναν τον εξάχρονο γιο τους, τον κλείδωναν, τον ανάγκαζαν να στέκεται όρθιος, μέχρι που έπεφτε κάτω από εξάντληση, τον άφηναν νηστικό, επειδή έκανε συχνά εμετό. Το παιδί βρέθηκε νεκρό, σκελετωμένο από την ασιτία.

Μέριλαντ: Πατέρας γρονθοκόπησε το 20 μηνών παιδί του. Η μητέρα αδιαφόρησε. Το μωρό πέθανε.

Λος Άντζελες: Γονείς άφησαν να πεθάνει το 25 μηνών παιδί τους από πείνα και δίψα.

Τόλεσον, Αριζόνα: Πατέρας ξυλοκόπησε το παιδί του, επειδή έβρεχε το κρεβάτι του. Το παιδί πέθανε.

Οκλαχόμα: Γονείς κακοποίησαν τα ενός μηνός δίδυμα μωρά τους. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι είχαν σπασμένα χέρια και πόδια και κάταγμα κρανίου που προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία.

Γαλλία: Γονείς κρατούσαν φυλακισμένα τα δυο αγόρια τους 10 και 12 ετών σε μια αποθήκη χωρίς τροφή, νερό, φως, τουαλέτα. Τα παιδιά κοιμούνταν στο πάτωμα χωρίς σκεπάσματα. Βρέθηκαν με εκχυμώσεις στο σώμα τους.

Ιδιαίτερα τραγική είναι η ιστορία της Μαρίνας Σαμπατιέ που  πέθανε οχτώ χρονών, αφού κακοποιήθηκε συστηματικά από τους γονείς της σε όλη τη σύντομη ζωή της.

Η Μαρίνα Σαμπατιέ γεννήθηκε το 2001. Η μητέρα της  την εγκατέλειψε αμέσως μετά τη γέννησή της, ήταν ανεπιθύμητο παιδί, αλλά μετά από ένα μήνα που τα ξαναβρήκε με τον άντρα της και πατέρα της Μαρίνας,  την πήρε κοντά της.

Είχε ήδη ένα παιδί από προηγούμενη σχέση και θα αποχτούσε άλλα τέσσερα μετά τη γέννηση της Μαρίνας με τον ίδιο άντρα, τον πατέρα της Μαρίνας. Μόνο όμως η Μαρίνα επρόκειτο να υποστεί κακοποίηση. Τα άλλα της αδέλφια όχι.

Η κακοποίησή της  αρχίζει από τότε που ήταν ενός έτους. Ήδη έχει ένα δάχτυλο παραμορφωμένο και οι γονείς της λένε πως το έπαθε πέφτοντας από μια ψηλή καρέκλα.

Η στέρηση τροφής αρχίζει στα δυο της χρόνια. Η Μαρίνα μένει τακτικά νηστική για τρεις μέρες συνέχεια και παράλληλα αρχίζουν τα πρώτα παγωμένα ντους και οι ξυλοδαρμοί. Η Μαρίνα δέχεται γροθιές στο κεφάλι και κλωτσιές,  την πετούν με δύναμη στον τοίχο, τη σέρνουν από τα μαλλιά, τη δέρνουν με ζώνες, βυθίζουν το κεφάλι της στο νερό μέχρις ασφυξίας, την υποχρεώνουν να περπατά ξυπόλυτη σε ανώμαλο έδαφος, τη φιμώνουν με κολλητική ταινία και τη δένουν στο κρεβάτι της.

Όταν η Μαρίνα πηγαίνει για πρώτη φορά στο σχολείο, οι δάσκαλοι παρατηρούν ότι έχει συχνά πρησμένο πρόσωπο και φέρει ίχνη κακοποίησης στο σώμα της. Δύο από αυτούς ενημερώνουν τον Διευθυντή  του σχολείου και το σχολικό γιατρό. Ο πατέρας της έρχεται στο σχολείο και λέει ότι το παιδί πάσχει από μια σπάνια αρρώστια και σ’ αυτήν οφείλονται οι τραυματισμοί του. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, γίνεται πιστευτός.

Για να αποφύγουν περαιτέρω έρευνες οι γονείς της Μαρίνας μετακομίζουν και η μικρή αλλάζει σχολείο. Η Διευθύντρια του νέου σχολείου πληροφορείται από τον Διευθυντή του προηγούμενου ότι υπάρχουν υποψίες κακοποίησης και ειδοποιεί τις κοινωνικές υπηρεσίες. Παράλληλα ο σχολικός γιατρός διαπιστώνει μελανά ίχνη γύρω από το λαιμό της Μαρίνας και βαριές εκχυμώσεις σε όλη την πλάτη της.

Ξεκινά νέα έρευνα. Ένας γιατρός μετρά 19 κακώσεις στο σώμα του κοριτσιού. Ο πατέρας του τις δικαιολογεί λέγοντας πως προέρχονται από ατυχήματα που προκαλούνται από τις καθημερινές δραστηριότητες των παιδιών.

Η αστυνομία προσπαθώντας να ανιχνεύσει την αλήθεια παίρνει ιδιαιτέρως τη Μαρίνα και της κάνει πολλές ερωτήσεις. Το παιδί επί 44 λεπτά απαντά στις ερωτήσεις τους λέγοντας πως ο μπαμπάς της είναι πολύ ευγενικός και της αγόρασε μια ωραία σάκα για το σχολείο και η μαμά της τής αγόρασε ωραία ρούχα. Δείχνει έξυπνη και όλο ζωή.  Η υπόθεση κλείνει.

Η οικογένεια μετακομίζει ξανά και η Μαρίνα εγγράφεται σε νέο σχολείο. Όμως κάνει επανειλημμένα αδικαιολόγητες απουσίες και, όποτε εμφανίζεται, έχει σημάδια από τραύματα στο σώμα της. Επίσης εκδηλώνει συμπεριφορά βουλιμικού παιδιού και κλέβει το φαγητό των συμμαθητών της. Οι κοινωνικές υπηρεσίες ειδοποιούνται ξανά.

Μετά από τις σχολικές διακοπές, τον Απρίλιο του 2009, η Μαρίνα έρχεται στο σχολείο με βαριά τραύματα στα πόδια. Ο Διευθυντής και ο σχολικός γιατρός φροντίζουν να εισαχθεί στο νοσοκομείο και ξανά ειδοποιούν τις κοινωνικές υπηρεσίες.  Το ίδιο θα κάνει και η διεύθυνση του νοσοκομείου. Η Μαρίνα μένει στο νοσοκομείο πέντε εβδομάδες. Η μητέρα της την επισκέπτεται μόνο μια φορά. Αυτή όμως φτιάχνει ζωγραφιές για τη μητέρα της και θέλει να της τηλεφωνεί κάθε μέρα.

Όταν επιστρέφει στο σπίτι της, έρχονται να τη δουν δύο κοινωνικοί λειτουργοί. Δεν εντοπίζουν τίποτα περίεργο και κρίνουν ότι η Μαρίνα δεν διατρέχει κανένα άμεσο κίνδυνο. Κανονίζουν άλλη μια συνάντηση σε δύο μήνες. Ο πατέρας της Μαρίνας ακυρώνει ένα ραντεβού με  κοινωνική λειτουργό που είχε προγραμματιστεί τον επόμενο μήνα.

Στις 6 Αυγούστου του 2009 ο πατέρας της επιστρέφει από τη δουλειά του. Βρίσκει τη Μαρίνα να κάθεται γυμνή σε μια καρέκλα. Η μητέρα της είναι εξαγριωμένη μαζί της και απαριθμεί στον πατέρα της τις «βλακείες» που έκανε η Μαρίνα όλη την ημέρα. Αυτός τη χτυπά στο κεφάλι και η Μαρίνα λερώνεται πάνω της. Την πάει στο μπάνιο και τη χτυπά. Της κάνει πολλά παγωμένα ντους και συνεχίζει να τη δέρνει. Το κεφάλι της χτυπά πάνω στη μπανιέρα και ματώνει. Την ίδια στιγμή η μητέρα της βάζει στα άλλα της παιδιά να φάνε κανονικά.

Όταν η Μαρίνα βγαίνει από το μπάνιο, η μητέρα της τη δέρνει κι αυτή με τη σειρά της, την ξαναγυρίζει στο μπάνιο και βυθίζει το κεφάλι της στο νερό πολλές φορές. Η μικρή λερώνεται πάλι πάνω της και ξανά την πλένουν με κρύο νερό. Βγαίνοντας από το μπάνιο γλιστρά και χτυπά το κεφάλι της στο πάτωμα.

Είναι πια έντεκα το βράδυ.  Η μητέρα της την υποχρεώνει να καταπιεί ένα ποτήρι μουστάρδα ξιδιού και μια κουταλιά της σούπας χοντρό αλάτι. Μετά την κατεβάζουν στο κελάρι γυμνή και την αφήνουν να κοιμηθεί στο πάτωμα. Γυρίζουν επάνω και το ρίχνουν στο πιοτό.

Λίγο αργότερα ξανακατεβαίνουν. Η Μαρίνα έχει πάλι λερωθεί πάνω της. Την πλένουν με κρύο νερό. Ο πατέρας της τη σπρώχνει και η Μαρίνα χτυπά το κεφάλι της στο ράφι. «Σαν μεθυσμένη μοιάζει», λέει ο πατέρας της στη μητέρα της. «Ε, καλά, δεν πρόκειται να πεθάνει», απαντά εκείνη. Τη χτυπά με δύναμη στην κοιλιά και η Μαρίνα βροντιέται στον τοίχο. Την αφήνουν στο πάτωμα και ανεβαίνουν πάνω.

Αργότερα η μητέρα της ξανακατεβαίνει για τελευταία φορά. Η Μαρίνα τής λέει ότι πονά το κεφάλι της και συμπληρώνει: «Καληνύχτα, μαμά, τα λέμε αύριο».

Το άλλο πρωί η μητέρα της ανακαλύπτει ότι η Μαρίνα είναι νεκρή. Τυλίγουν το σώμα της με ένα πανί και το βάζουν στον καταψύκτη. Δυο εβδομάδες αργότερα το βγάζουν αποκεί, το βάζουν σε μια πλαστική κούτα και ρίχνουν μπετόν από πάνω.

Στις 9 Σεπτεμβρίου ο πατέρας της ειδοποιεί την αστυνομία ότι η κόρη του που «υποφέρει από νοητική υστέρηση» έχει εξαφανιστεί. Οι αρχές νομίζουν ότι το παιδί πάσχει από το σύνδρομο Down. Στην πραγματικότητα το πρόσωπό του έχει παραμορφωθεί από τα χτυπήματα. Η έρευνα ξεκινά, αλλά οι γονείς πέφτουν σε αντιφάσεις και στο τέλος τα ομολογούν όλα.  Η αστυνομία βρίσκει το νεκρό παιδί στην πλαστική κούτα τυλιγμένο μέσα σε 10 πλαστικές σακούλες και με το μπετόν από πάνω.

Η αυτοψία έδειξε ότι η οχτάχρονη Μαρίνα πέθανε από επισκληρίδιο αιμάτωμα που προκλήθηκε, όταν χτύπησε το κεφάλι της στη μπανιέρα, το οποίο επιβαρύνθηκε με την ασφυξία, όταν βύθιζαν το κεφάλι της μέσα στο νερό και επίσης με την κατάσταση της υποθερμίας, στην οποία βρισκόταν.

Οι κακοποιοί γονείς καταδικάστηκαν σε τριάντα χρόνια φυλακή.

Η υπόθεση συντάραξε την κοινή γνώμη της Γαλλίας όχι μόνο για την τραγική μοίρα της μικρής Μαρίνας, αλλά και για την ανεπάρκεια της Πολιτείας που δεν μπόρεσε να προστατεύσει ένα κακοποιημένο παιδί παρά τις καταγγελίες που δέχτηκαν οι Αρχές.

Αυτό που όφειλαν να γνωρίζουν αστυνομία και κοινωνικοί λειτουργοί είναι ότι ένα παιδί, ακόμα και όταν κακοποιείται, εξακολουθεί να αγαπά τους γονείς του από ένστικτο, γιατί στο πρόσωπό τους βλέπει τους φυσικούς προστάτες του, ενώ όλοι οι άλλοι του είναι ξένοι. Θα χρειαστεί να μεγαλώσει αρκετά - αν προλάβει δηλαδή να μεγαλώσει- για να συνειδητοποιήσει ότι είναι θύμα κακοποίησης. Η Μαρίνα αγαπούσε τους γονείς της και με τα ψέματά της στην αστυνομία ήθελε να τους προστατέψει. Εξάλλου δεν είχε μάθει να ζει διαφορετικά, νόμιζε ότι αυτό που ζούσε ήταν κάτι φυσιολογικό.

Στείρωση στους κακοποιούς γονείς;

Οπωσδήποτε ναι.

http://www.liberation.fr/societe/2012/06/14/le-flagrant-calvaire-de-marina_82648