Βρυχώμενοι τραμπούκοι

Τελευταία γίναμε μάρτυρες χάρη στην τηλεόραση δυο επεισοδίων που έκαναν εμάς τους ειρηνικούς και πράους πολίτες που ζούμε σε δημοκρατίες να χάσουμε το χρώμα μας.

Το ένα συνέβη στην αναβράζουσα Ουκρανία από κάποιον, ποιος τον θυμάται τώρα, που μπήκε στο γραφείο του Εισαγγελέα, τον άρπαξε από το λαιμό, τον χαστούκισε, τον έβρισε και τον εξευτέλισε. 

Όταν οι δρόμοι της Αθήνας δεν είχαν ονόματα και υπέφεραν από δυσωδία

Από την εφημερίδα «Ακρόπολις» της 25/1/1884 μαθαίνουμε ότι οι δρόμοι της Αθήνας απέχτησαν ονόματα μόλις εκείνη τη χρονιά.  Μέχρι τότε οι Αθηναίοι περνούσαν πολλές ταλαιπωρίες, ώσπου να βρουν το κτήριο που έψαχναν:

«Μετ’ άκρας ευχαριστήσεως έμαθον οι κάτοικοι των Αθηνών (...)  την βάπτισιν των αθηναϊκών οδών. Τέλος πάντων θα ηδυνάμεθα τώρα να ερωτώμεν πού είναι η οδός και να οδηγώμεν τους ερωτώντας αντί με το: πήγαινε δεξιά, κατέβα αριστερά, στρέψε προς τα επάνω, σημάδεψε τον Λυκαβηττόν και την Ακρόπολιν και άλλα αοριστότερα και μηδένα νουν έχοντα (...).

Οι Χοροί της Αγνότητας

Η αγνότητα της κόρης είναι ένα θέμα που έχει στοιχειώσει την παγκόσμια λογοτεχνία, τις θρησκείες , τις παραδόσεις και τα έθιμα των λαών από αρχαιότατες εποχές, υπήρξε ο κεντρικός κορμός στα παγκόσμια συστήματα ηθικής του παρελθόντος (σε πολλά μέρη του κόσμου και του παρόντος) και έχει επηρεάσει και το νομικό σύστημα στην ιστορική του διαδρομή και το επηρεάζει ακόμα και σήμερα σε πάρα πολλές περιοχές του κόσμου.

Είναι τόσο πολύ έντονα χαραγμένο στην ιστορική μας μνήμη αυτό το αρχαίο μοντέλο, ώστε ακόμα και σήμερα στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου η εικόνα της αγνής κόρης προκαλεί γλυκείς και ευχάριστους συνειρμούς, μολονότι ξέρουμε πόσο άτοποι είναι  για την εποχή μας.

"ΣΙΜΟΝ" Δελτίο τύπου

Έχετε κολλήσει πάνω μου σαν βαμπίρ και μου πίνετε το αίμα. Όταν φεύγω και σας αφήνω, εσείς τρελαίνεστε, χάνετε το σώμα σας και τρελαίνεστε, κρεμιέστε σαν νυχτερίδες ανάποδα από το ταβάνι και περιμένετε με αγωνία να γυρίσω. Όταν αργώ να γυρίσω, σας βρίσκω σχεδόν μισοπεθαμένους. Και πρέπει τότε να σας δώσω πάλι το αίμα μου για ν’ αρχίσετε να ζείτε ξανά, ν’ αφήσω τα κοφτερά δοντάκια σας να τρυπήσουν τη σάρκα μου, να με ρουφήξετε για να πάρετε ζωή.

Σ’ ένα σαλόνι διαδραματίζεται το θεατρικό ψυχογράφημα της Καίτης Βασιλάκου με τίτλο «Σιμόν». Ένα ψυχολογικό δράμα σε τρεις πράξεις με τέσσερα πρόσωπα που, παρότι ο χώρος δράσης τους τοποθετείται στην Αθήνα, έχουν σκοπίμως ξενικά ονόματα (Ερνέστος, Ιρένε, Σιμόν, Μόνα) για να τονιστεί το διαπολιτισμικό των συγκρούσεων που βιώνουν.
Η Σιμόν, μια μοναχική γυναίκα στη μέση ηλικία, κινείται σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον μαζί με δυο απροσδιόριστες μορφές που την κρατούν δέσμια του παρελθόντος της, των λαθών, των ματαιώσεων και των φιλοδοξιών της. Ο εσωτερικός πόνος, οι ενοχές και η μοναχικότητα προκαλούν/αποζητούν την τιμωρία και τον σωματικό πόνο. Οι «πληγές», τα ψυχολογικά τραύματα την κρατούν δέσμια, όπως συχνά συμβαίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό στη ζωή όλων μας.
Η συγγραφέας, λοιπόν, επιτυγχάνει να αποδώσει με ένταση και διεισδυτικότητα όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις, με τις οποίες αναμετράται η ηρωίδα. Πράγματι, διαβάζοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης αφού σχηματίσει αβίαστα το σκηνικό και τις εικόνες στο μυαλό του, γίνεται νοερά θεατής μιας καλοζυγισμένης, πυκνής και, ταυτόχρονα, λιτής θεατρικής παράστασης που την παρακολουθεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή/ γραμμή με αμείωτο ενδιαφέρον.
Η Καίτη Βασιλάκου, η οποία έχει ήδη στο ενεργητικό της, μεταξύ των υπολοίπων βιβλίων της, μια ποιητική συλλογή και μια νουβέλα με τους παρεμφερείς τίτλους «Αγαπημένε μου ψυχίατρε»/«Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου…», αποδεικνύει και με το παρόν θεατρικό έργο ότι, πέρα από την αναμφισβήτητη συγγραφική δεινότητα που διαθέτει, έχει εμβαθύνει και στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.
«Μ»

Η Καίτη Βασιλάκου σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και δίδαξε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Mέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πέντε βιβλία της που περιλαμβάνουν ποιήματα, διηγήματα και μια νουβέλα.

Έργο εξωφύλλου: Ηρώ Νικοπούλου, εκδ. «Mανδραγόρας», Αθήνα 2014, σελ. 127

 

http://mandragorasmagazine.wordpress.com/2014/05/15/k%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

ΣΙΜΟΝ: ένα απόσπασμα από την πρώτη πράξη

Ιρένε:

-Πρέπει να τηρούμε τις Αρχές μας, Σιμόν. Εσύ η ίδια το έχεις παραδεχτεί.

Σιμόν:

-Βλακείες.

Ιρένε:

-Αμέτρητες φορές μ’ έχεις παρακαλέσει να είμαι κοντά σου, να σε παρακολουθώ, να μη σ’ αφήσω πάλι να γλιστρήσεις στα γνωστά σου λάθη. Είμαι συνεπής, Σιμόν, εγώ. Σε παρακολουθώ. Προσέχω να μην ξεστρατίσεις, θέλω να προλάβω την παρεκτροπή.

Παύση.

Η Σιμόν κοιτάζει αφηρημένα απέναντι.

Ιρένε:

-Κι εσύ σήμερα ήσουν άταχτη, έκανες πάλι τα δικά σου. Ήθελες να βγεις. Κι έκανες και βρόμικες σκέψεις.

Σιμόν:

-Μπορώ να σκέφτομαι ό,τι θέλω.

Ιρένε:

-Και σκέφτηκες να κάνεις κι ένα βρόμικο τηλεφώνημα.

Σιμόν:

-Θα το κάνω αύριο.

Ιρένε:

-Τίποτα δεν θα κάνεις αύριο.

Σιμόν:

-Θα κάνω ό,τι θέλω. Αν θέλω, θα τηλεφωνήσω. Αν δεν θέλω, δεν θα τηλεφωνήσω. Ό,τι μ’ αρέσει θα κάνω.

Ιρένε:

-Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, καθόλου.

Σιμόν:

-Κι εσύ είσαι ένα τίποτα.

"Σιμόν"

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας το θεατρικό έργο μου «Σιμόν».

Από το οπισθόφυλλο:

«Μάτια παντού. Δεν τα βλέπεις, αλλά τα νιώθεις. Ξέρεις πως σε παρακολουθούν. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη υπόθεση τα μάτια. Παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση, την έκφραση του προσώπου σου, πώς περπατάς, πώς κάθεσαι, πώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Κι εσύ πρέπει να δείχνεις φυσική. Αλλά πώς να δείχνεις φυσική, όταν είσαι συνέχεια μόνη και όλοι αυτοί το ξέρουν;»

Ένα ψυχολογικό δράμα σε τρεις πράξεις με τέσσερα πρόσωπα. Οι οικογενειακές σχέσεις, οι γονεϊκές φιλοδοξίες, οι ενοχές, η μοναχικότητα, ο εσωτερικός πόνος, ο σωματικός πόνος, πληγές και παγίδες που κρατούν τους ήρωες δέσμιους σε ολόκληρη τη ζωή τους, όπως συμβαίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό στη ζωή του καθένα μας.

Μεσόκοπες και ερωτιάρες

Έχοντας προ πολλού περάσει την ηλικία της νεότητας με όλες τις χαρές και τα βάσανα που κουβαλά μαζί της και φτάνοντας επιτέλους σε μια ηλικία όπου η ηρεμία είναι το κύριο γνώρισμά της  παρατηρώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσες συνομήλικές μου εξακολουθούν να ονειρεύονται ερωτικές περιπέτειες.

 Επιμένω στο ρήμα «ονειρεύονται», διότι η πραγματικότητα μάλλον τις διαψεύδει, εκείνες όμως δεν το βάζουν κάτω. Καλό είναι αυτό από μια άποψη, επειδή έτσι οι μεσόκοπες φίλες μου διατηρούν μια νεανική σκέψη και μια νεανική εμφάνιση και βλέπουν αισιόδοξα τη ζωή γενικώς. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ, στις σχετικά μεγάλες ηλικίες που βρισκόμαστε, οι περιφερόμενοι διαθέσιμοι εραστές είναι λίγοι στον αριθμό και δεν έχουν δυστυχώς ιδιαίτερη γοητεία.

Η κατοικία της Καλυψώς

Στο ε της Οδύσσειας, στους στίχους 59-73, ο Όμηρος μάς περιγράφει την μαγευτική κατοικία της Καλυψώς στο νησί Ωγυγία.

Ο Ερμής  έρχεται για να  ανακοινώσει στην Καλυψώ την απόφαση των θεών, ότι πρέπει να αφήσει τον Οδυσσέα να επιστρέψει στην πατρίδα του. Φτάνει στη σπηλιά, όπου κατοικεί η θεά, και παρατηρεί το τοπίο με θαυμασμό. 
(Η μεταφορά των στίχων στα νέα ελληνικά είναι δική μου).

"Η αγάπη είναι υποχρεωτική..."

Η αγάπη είναι υποχρεωτική

αντιπαθητική

δεν είναι δροσερή όπως το παιχνίδι

ξεκούραστη όπως τα όνειρα

ή όπως οι ιστορίες των μεγάλων

είναι καθήκον

είναι οφειλή.

«Να αγαπάς,

το χρέος σου είναι να μας αγαπάς».

Φόρος βαρύς

για το παιδί

η αγάπη.

Από τη συλλογή μου "Νυχτώνει αργά", εκδ. Μανδραγόρας.