Χρυσόψαρο στη γυάλα

Το χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα είναι γνωστό πως βλέπει τον κόσμο αλλοιωμένο και είμαι σίγουρη πως έχει μια ισχυρή ιχθυοκεντρική άποψη περί των όσων τεκταίνονται εκτός της γυάλας του.

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, όταν εντρύφησα στις σχετικές στατιστικές που αναφέρονται στον πλούτο και τη φτώχεια των χωρών παγκοσμίως,  σε στατιστικές που μετρούν τη γενναιοδωρία και την ανθρωπιστική βοήθεια κάθε χώρας, στο μορφωτικό επίπεδο κάθε χώρας, στο κόστος ζωής, στο ποσοστό ανεργίας, παχυσαρκίας, αυτοκτονιών και αλλοδαπών κάθε χώρας.

"Είμαστε ωραία μαζί..."

Γιορτές, αργίες, Κυριακές

χαϊδεύω

τους κρύους τοίχους του σπιτιού μου

τους αγαπώ

τους λέω λογάκια

είμαστε ωραία μαζί.

Από τη συλλογή μου "Νυχτώνει αργά", εκδ. Μανδραγόρας

Μόλις κυκλοφόρησε: "Νυχτώνει αργά"

Και τώρα είναι ώρα

να φεύγετε σιγά-σιγά

να πάτε πίσω

στα αραχνιασμένα σας υπόγεια

να γίνετε ξανά ασώματες σκιές

να κοιμηθείτε.

Πάλι όταν το αίμα μου

θα φορτωθεί καινούργιο δηλητήριο

εσείς θα ανοίξετε τα μάτια

αθόρυβα θα ανέβετε τις σκάλες

και με φωνή απ’ τη φωνή μου

θα πείτε λόγια τρομερά

θα δικαιώσετε το πέρασμά σας

κάποτε απ’ τη ζωή

θα επιβλέψετε το έργο

που αφήσατε ημιτελές

το έργο που εγώ για χάρη σας

ολοκληρώνω τώρα.

 "Με τη νέα ποιητική συλλογή της ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΑΡΓΑ που είναι χωρισμένη σε πέντε ενότητες: Του παιδιού, Των μεγάλων, Των ερώτων, Της μοναξιάς, Του χρόνου, η Καίτη Βασιλάκου συνεχίζει την εσωτερικευμένη διήγηση με τον εξομολογητικό καθημερινό τόνο που ξεκίνησε στην πρώτη της συλλογή «Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου...». 

Με απλές βατές λέξεις και έννοιες, παρατηρεί τη γέννηση ενός παιδιού, την παράξενη ενηλικίωσή του στον κόσμο της μοναξιάς και του φόβου: Αυτός ο κόσμος πάντα/ μέσα στα δάκρυα και το φόβο/ θα είναι βουτηγμένος.// Το παιδί υπογράφει/ το μέλλον του. Στην ίδια ενότητα ξεχωρίζει η σταθερά επανερχόμενη εικόνα του ακίνητου βλέμματος πάνω στο γύψινο περίγραμμα του ταβανιού: Παράξενες μορφές από ασβέστη/ τρέχουν γύρω-γύρω στο ταβάνι ή αλλού: Είμαι εδώ δίπλα σας/ ένα βουβό στοιχείο/ μια ακίνητη μορφή/ μέσα σε πλαίσιο/ το γύψινο σχέδιο στο ταβάνι, στίχοι που μπορούν να διαβαστούν παράλληλα με το «Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο» του Καρυωτάκη: Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους./ Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε./ H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά ’ναι ζήτημα ύψους.// Α! πρέπει τώρα να φορέσω/ τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι./ Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,/ πολύ θ’ αρέσω.

Στην επόμενη ενότητα Των μεγάλων η ποιήτρια διεκτραγωδεί τον πάταγο του χρόνου/ που τα σάρωνε όλα για να μείνουν αδειανά τώρα τα χέρια και η μνήμη βαριά. 

Η ευτυχία μου έχει μια ποιότητα πόνου/ Ταξιδεύω στην κόψη του ξυραφιού/ και φτάνω κομματιασμένη στον παράδεισο, γράφει στην τρίτη ενότητα η ποιήτρια, για να περάσει στο επόμενο συνδετικό που διατρέχει όλο το βιβλίο της, στο αίσθημα της μοναξιάς –παντού και πάντα κυρίαρχο. Η μοναξιά είναι απαλή/ σαν χάδι αγαπημένου,/ είναι ευγενική διακριτική./ Σε κάθε κάμαρη/ σε υποδέχεται σεμνά/ έτοιμη πάντα/ να υπηρετήσει τις επιθυμίες σου.// Η μοναξιά [...] είναι μια σκλάβα υποταχτική. [...] Θέλει τόσο πολύ να σε υπακούσει/ να σε κάνει να την ερωτευτείς.

Τέλος στην τελευταία ενότητα Του χρόνου η ποιήτρια εστιάζει στην ώρα του απολογισμού: Προσευχήσου/ να είναι εύκολο/ το Τέλος, -το πέρας του ανέμελου καλοκαιριού, μέσα από την όμορφη αναλογία που εφευρίσκει η ποιήτρια με το σταμάτημα των ήχων απ’ τα τζιτζίκια, το ξεθώριασμα του πολύχρωμου κόσμου, την επίπονη κι επίμονη αναζήτηση των αναμνήσεων.
Και ο καιρός/ λες και αφηνίασε τελευταία,/ τρέχει σαν άλογο ιπποδρόμου/ προς το τέρμα,/ με τίποτα δεν συγκρατείται πια".
«Μ» (Δελτίο Τύπου).

Οπτική γωνία

-Πατέρα, τι είναι οπτική γωνία ; ρώτησε τον κύριο Τρέλερ ο γιος του.

Ο κύριος Τρέλερ ξερόβηξε κι έμεινε  σκεφτικός.

-Καλύτερα, γιε μου, να στο εξηγήσω με ένα παράδειγμα, είπε. Πρόσεξε λοιπόν. Πρώτη θέση: « Ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους ». Αυτή είναι μία οπτική γωνία. Δεύτερη θέση : «Ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους». Αυτή είναι μια άλλη οπτική γωνία για το ίδιο πράγμα.

-Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό ;

-Συμβαίνει, επειδή σε κάθε περίπτωση παρατηρούμε τον κόσμο από άλλη θέση.

-Δεν καταλαβαίνω, είπε ο μικρός.

Ο κύριος Τρέλερ καθάρισε πάλι το λαιμό του :

-Θα σου αναλύσω τώρα τις θέσεις και θα καταλάβεις. Πρώτη θέση: «Αυτός ο κόσμος είναι ο καλύτερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους. Διότι με τα εφόδια που ξεκινήσαμε, γίναμε ό,τι καλύτερο μπορέσαμε. Αλλά τα εφόδια που μας δόθηκαν ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας είχε δοθεί».

-Μάλιστα, είπε ο μικρός. Και ποια είναι η δεύτερη;

 - Η δεύτερη θέση είναι η εξής : «Αυτός ο κόσμος είναι ο χειρότερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους. Διότι με τα εφόδια που ξεκινήσαμε, γίναμε ό,τι χειρότερο μπορέσαμε. Ενώ τα εφόδια που μας δόθηκαν, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας είχε δοθεί».

- Κατάλαβα, είπε ο μικρός Τρέλερ. Η οπτική γωνία έχει να κάνει πρώτον με τον Κόσμο, δεύτερον με το Διότι, τρίτον με το Αλλά και τέταρτον με το Ενώ. Ο Κόσμος, το Διότι, το Αλλά και το Ενώ, όταν τους αλλάζουμε τη θέση, μας  δίνουν κάθε φορά μια νέα οπτική γωνία.

-Πολύ σωστά, είπε ο κύριος Τρέλερ κι έμεινε πάλι για λίγο σκεφτικός.

-Υπάρχει βέβαια κι ένας πέμπτος όρος στην υπόθεσή μας, πρόσθεσε μετά, και αυτός είναι ο Άγνωστος Χ.

-Τι είναι ο  Άγνωστος  Χ. ; ρώτησε ο μικρός.

   

 Ο κύριος Τρέλερ αναστέναξε.

-Ο Άγνωστος Χ., γιε μου, είναι όλες μαζί οι οπτικές γωνίες. Αλλά αυτό υπερβαίνει τη λογική μας. Γι αυτό εξάλλου τον λέμε Άγνωστο Χ.

Δημοσιεύτηκε στην Βιβλιοθήκη:

 http://bibliotheque.gr/?p=34919

Σενάρια επιστημονικής φαντασίας

Είναι χρόνια τώρα που τα καιρικά φαινόμενα έχουν γίνει ακραία σε όλες σχεδόν τις περιοχές του κόσμου.

Στην αρχή, θυμάμαι, εμείς οι απλοί άνθρωποι παρακολουθούσαμε με ανησυχία τις ραγδαίες βροχές στον τόπο μας και τις πλημμύρες που ακολουθούσαν και ακούγαμε με καχυποψία τους μετεωρολόγους που έβγαιναν κατόπιν στην τηλεόραση και μας καθησύχαζαν: «Αυτά είναι συνήθη καιρικά φαινόμενα, συμβαίνουν κάθε τόσο».

«Μας δουλεύουν» μου είπε κάποτε ένας φίλος. «Προσπαθούν να μας αποβλακώσουν. Λες και δεν έχουμε κρίση εμείς να καταλάβουμε τι γίνεται».

Η Ρουφίνα και η Χρυσούλα

Προ ημερών έλαβα ένα μήνυμα στο inbox από κάποια φίλη του φβ, ας την πούμε Ρουφίνα, με την οποία έχω ανταλλάξει απλώς μερικά λάικ και τίποτα περισσότερο. Το μήνυμα έλεγε:

«Έχεις μια φίλη εδώ που ίσως να μην ξέρεις ότι ανήκει στη χρυσή αυγή. Θα σου στείλω συνέντευξή της. Αν συνεχίσεις να την έχεις, σε παρακαλώ να διαγράψεις εμένα. Η συνέντευξη είναι η εξής:…»

Ακολουθούσε το λινκ και το όνομα της διαδικτυακής χρυσαυγίτισσας.

Επιστήμη και τέχνη: οι δύο αδελφές

Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι θα αδιαφορούσαν τελείως για τις επιστήμες και θα είχαν λατρεία για τις τέχνες;

Θα ήταν ασφαλώς μια πολύ παράξενη κοινωνία. Η γνώση θα ήταν κάτι τελείως αδιάφορο, κανείς δεν θα νοιαζόταν να μάθει πώς λειτουργεί ο κόσμος και όλοι θα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για όλες τις μορφές της τέχνης. Στα σχολεία τα παιδιά θα πήγαιναν για να μάθουν να τραγουδούν, να χορεύουν, να γράφουν ποιήματα και ιστοριούλες, να ζωγραφίζουν, να παίζουν θέατρο. Η κοινωνία αυτή θα αποτελούνταν από καλλιτέχνες και φιλότεχνους που μοναδική χαρά και έγνοια τους θα ήταν να επικοινωνήσουν με την τέχνη και να έχουν αισθητική απόλαυση μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Οι λευκοί παρίες της Νότιας Αφρικής

Η Νότια Αφρική έχει ένα πληθυσμό γύρω στα 52 εκατομμύρια. Το 80% αυτού του πληθυσμού είναι μαύροι. Οι λευκοί, οι Αφρικάνερ, όπως ονομάζονται, είναι περίπου 4,6 εκατομμύρια. Οι Αφρικάνερ δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα από αυτήν της Νότιας Αφρικής, όπως ακριβώς οι μαύροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα από την Αμερική.  Αν φύγουν από τον τόπο τους, θα γίνουν μετανάστες, όπως ακριβώς και οι μαύροι συντοπίτες τους.

Όσο καιρό ίσχυε το απαρτχάιντ ακόμα και οι πιο αδύναμοι και οι ελάχιστα μορφωμένοι λευκοί προστατεύονταν από την Πολιτεία, είχαν κοινωνική ασφάλιση, ένα σπίτι για να μείνουν και μια δουλειά, ενώ για τους μαύρους δεν υπήρχε το ανάλογο ενδιαφέρον. Σήμερα οι λευκοί Νοτιοαφρικανοί δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη μεταχείριση. 400.000 από αυτούς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, σε συνθήκες διαβίωσης όμοιες με τους φτωχούς μαύρους συμπατριώτες τους.

"Έτσι δεν άκουσα..."

Νύχτα,

σβησμένο το μαγκάλι,

από το δρόμο ερχόταν

στο δωμάτιο

λίγο φως,

έκανε κρύο

και φυσούσε έξω,

ο αέρας έμπαινε

με συριγμούς στο σπίτι

-μια συντροφιά

στη μοναξιά

μαζί κι ο ρόχθος των κυμάτων,

έτσι όπως έσπαγαν

στα βράχια της ακτής.

Έτσι δεν άκουσα,

ήταν αδύνατο ν’ ακούσω

τη βουή,

τον πάταγο του χρόνου

που τα σάρωνε όλα

κι έμειναν τώρα

αδειανά τα χέρια μου

και η μνήμη μου βαριά.

 Από την υπό έκδοση συλλογή μου "Νυχτώνει αργά" (Μανδραγόρας).