Καίτη Βασιλάκου: Έρωτας στα ιερογλυφικά

Το κεφάλι έξω από την πόρτα.

Έρχεται;

Τ' αυτιά σε εγρήγορση για το ελαφρύ του βήμα

και μια καρδιά που δεν παύει να μιλά γι' αυτόν.

Να ένας αγγελιοφόρος!

"Δεν είμαι καλά...δεν...."

Γιατί δεν έρχεται αμέσως

και να μου το πει ο ίδιος;

Πώς είναι το άλλο κορίτσι που βρήκε;

<...>

Ακόμα μια καρδιά θα υποφέρει.

Η αγάπη σου κυριαρχεί στο κορμί μου

όπως το κρασί υποτάσσει το νερό

καθώς κρασί και νερό γίνονται ένα.

Ποια άραγε ήταν εκείνη που έγραψε αυτό το τρυφερό ερωτικό ποίημα. Πότε το έγραψε; Δεν έχει σημασία.

Από που έχει σημασία είναι ότι μέσα από αυτούς τους στίχους βλέπουμε την ερωτευμένη γυναίκα και την αγωνία της, καθώς αργεί ο αγαπημένος της να έρθει. Κάθε τόσο ξεπροβάλλει το κεφάλι στην εξώπορτα, τα μάτια της ερευνούν ανήσυχα το δρόμο. Η ακοή της οξυμμένη από την αναμονή συλλαμβάνει και τον πιο ανεπαίσθητο ήχο. Θα τον ακούσει, καθώς αυτός θα πλησιάζει, όσο κι αν είναι ελαφρό το βήμα του. Κι η καρδιά της χτυπά στο ρυθμό του έρωτά της. Περιμένει, η ώρα περνά, αλλά αυτός δεν έρχεται. Αντί γι’ αυτόν έρχεται κάποια στιγμή ένας άλλος, ένας ξένος και της φέρνει την είδηση. Ο καλός της δεν θα έρθει ποτέ ξανά, αγαπά τώρα μιαν άλλη. Εκείνη χάνει τον κόσμο. Ο καλός της ούτε που καταδέχτηκε να έρθει ο ίδιος να της το πει. Και τώρα είναι με μιαν άλλη. Πώς να είναι άραγε αυτή η άλλη; Πιο όμορφη ίσως; Η καρδιά της ματώνει. Άλλη μια ερωτευμένη καρδιά που υποφέρει λοιπόν. Κι η αγάπη εκείνου σαν το κρασί έχει χυθεί μέσα στο κορμί της, ένα έχει γίνει μ’ αυτήν.

Ας δούμε κι άλλο ένα:

Βρίσκω την αγάπη μου να ψαρεύει,

τα πόδια του στα ρηχά.

Φάγαμε το πρωί μαζί παρέα,

ήπιαμε μπύρα.

Του προσφέρω την μαγεία των ποδιών μου

και 'κείνος πιάνεται στο ξόρκι.

Εκείνος ψαρεύει, εκείνη έρχεται και τον βρίσκει. Τον βλέπει μισόγυμνο, με τα πόδια μέσα στο νερό κι ανάβει μέσα της η επιθυμία. Αναπολεί τις στιγμές που ήταν μαζί το πρωί, τσιμπολογούσαν κι έπιναν κι αντάλλαζαν φιλιά. Έρχεται κοντά του, σηκώνει το φόρεμά της, του δείχνει με ερωτιάρικη διάθεση τις γυμνές της γάμπες. Το σώμα της την καίει, θέλει να σμίξει μαζί του. Εκείνος μαγεύεται, πιάνεται στην ερωτική παγίδα. Άλλο ένα παράφορο σμίξιμο τούς περιμένει.

Κι ένα τρίτο:

Ώρα για μεσημεριανό.

Ώρα να φύγεις;

Γιατί τόση βιάση; Γιατί να νοιαστείς για ρούχα

μια τέτοια γλυκιά ώρα;

Γιατί να νοιαστείς, αγάπη μου;

Τα σκεπάσματα του κρεβατιού είναι αρκετά.

Διψάς;

Να, το στήθος μου

ξεχειλίζει.

Εκείνος σηκώνεται από το κρεβάτι, έχει περάσει η ώρα, κοντεύει μεσημέρι πια. Αλλά εκείνη δεν τον αφήνει. Τον λαχταρά ακόμα το κορμί της. Είναι γλυκιά αυτή η ώρα, του λέει, μείνε μαζί μου, μείνε γυμνός για λίγο ακόμα και μη νοιάζεσαι για τίποτα. Άφησε κάτω τα ρούχα σου, θα σε σκεπάσω εγώ με το σεντόνι. Κι αν διψάς, πάρε το στήθος μου που ξεχειλίζει από έρωτα, ξεδίψασε μ’ αυτό. (Να αποτολμήσω μια πιο προχωρημένη ερμηνεία; Το στήθος της γυναίκας ξεχειλίζει από γάλα).

Και στα τρία ποιήματα κυριαρχεί ο πόθος του έρωτα, η ανάγκη για τη σαρκική του απόλαυση, η μαγεία και η ηδονή που μπορεί να χαρίσει στην ερωτευμένη γυναίκα το κορμί του αγαπημένου της. Άδολη και απροσποίητη, τρυφερή και γεμάτη επιθυμία θέλει να του παραδοθεί και να ζήσει μαζί του τη μαγεία. Ο αγαπημένος είναι γι’ αυτήν ολόκληρος ο κόσμος. Μακριά του υποφέρει. Κι αν αυτός την αφήσει, αν βρει κάποια άλλη, εκείνη χάνει τον κόσμο: «Δεν είμαι καλά ...δεν...», μουρμουρίζει απελπισμένη.

Αυτή ή αυτές που έγραψαν αυτά τα τρία ποιήματα είναι τώρα χιλιάδες χρόνια πεθαμένες. Έζησαν στη μακρινή αρχαία Αίγυπτο, χάρηκαν τον έρωτα, έκλαψαν, τον έκαναν τραγούδι, είδαν ύστερα τη νιότη τους να μαραίνεται και κάποια στιγμή έγειραν στο χώμα κι έγιναν ένα μ’ αυτό.

Εκείνες μπορεί να έχουν πεθάνει, αυτό όμως που συνεχίζει να ζει είναι ο έρωτας και ο τρόπος που τον βιώνει ο άνθρωπος και τον τραγουδά. Κι αυτός ο τρόπος είναι ο ίδιος από τότε που ξέφυγε από τη μοίρα του ζώου και απόχτησε τη δική του μοίρα. Έχει την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, την ίδια φλόγα. Δίνει την ίδια ευτυχία πάντα. Και η απόσυρσή του δίνει την ίδια δυστυχία.

Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, τα χρόνια περνούν, συσσωρεύονται κατά χιλιάδες πίσω μας, αλλά ο έρωτας παραμένει ο ίδιος, ο πόθος του, τα αισθήματα που γεννά παραμένουν τα ίδια. Και η ανάγκη μας να κάνουμε ποίηση τον έρωτα είναι ίδια κι αυτή και γεννά ποιήματα που είναι ικανά να συγκινούν μετά από αιώνες.